στη Μνήμη του Δημήτρη Κρεμαστινού

Μοιάζει με μυθιστόρημα. Χτυπά το τηλέφωνο. Ο αδελφικός μας φίλος Σ.Α., μόλις 40 χρονών χαροπαλεύει στον «Ευαγγελισμό». Οι γιατροί στα εξωτερικά ιατρεία προσπαθούν να τον κρατήσουν στη ζωή. «Είναι κλινικά νεκρός» μας είπαν. Σε 10 λεπτά ο Γιατρός ήταν εκεί. Με ψύχραιμο βλέμμα και ήρεμες κινήσεις τους έγνεφε τι να κάνουν. Σε λίγα λεπτά όλα άρχισαν να μοιάζουν διαφορετικά. «Ξέφυγε τον κίνδυνο» μας λέει ο Δημήτρης και γύρισε σπίτι του για να κοιμηθεί. Γι’ αυτόν ήταν ένα περιστατικό της καθημερινότητας του. Για μας ήταν λύτρωση.

Περισσότερα..

Από το 1997 έγραφα στην «Πολιτεία Ανθρώπου» για την εποχή της Αποκάλυψης και της Αβεβαιότητας. Για τον άνθρωπο που δαμάζει αλλά και βιάζει τη Φύση για να μετατραπεί σε υποχείριο των πράξεων του.

Ο άνθρωπος που αφού μετέτρεψε τη γη σε ένα παγκόσμιο χωριό, άρχισε να εξερευνά τους άλλους πλανήτες. Να ξυπνά στην Αθήνα και να κοιμάται στην Καλιφόρνια. Να αποτυπώνει στην ταυτότητα του το γονιδιακό του ιδίωμα. Να μπορεί να ελέγχει ανά πάσα στιγμή το λόγο και τη σκέψη του άλλου από την άλλη άκρη της γης. Να μπορεί να καταστρέψει ή και να σκοτώσει οπουδήποτε ανθρώπους ή αντικείμενα πατώντας ένα κουμπί ή οδηγώντας ένα drone. Να προχωρεί στην «κλωνοποίηση» και την ανθρωπογενετική. Να φθάνει στο παραπέντε για να απομονώσει το «σωματίδιο του θεού» την επόμενη στιγμή της έκρηξης που γέννησε τη ζωή στον πλανήτη. Η θεοποίηση του ανθρώπου.