Αν στρέψει κανείς το βλέμμα μερικές εβδομάδες πριν και πιάσει από κει το νήμα μπορεί να καταγράψει τα γεγονότα. Η Φώφη σηματοδότησε το πλαίσιο για την ενότητα και την προοπτική της παράταξης. Ο Γ. Παπανδρέου συνέβαλε αποφασιστικά στη διεύρυνση του ακροατηρίου και την πολιτικοποίηση της διαδικασίας. Ο Α.Λοβέρδος ολοκλήρωσε μια προσπάθεια επίμονη που ξεκίνησε πολύ πριν και είχε πολύ συγκεκριμένη σφραγίδα. Οι έξη υποψήφιοι διεξήγαγαν αγώνα καλό, καθαρά πολιτικό, χωρίς άκαιρες και άγονες συγκρούσεις κατά κανόνα. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, συνέβαλαν στον κοινό στόχο. να μεγαλώσει μια παράταξη με βαθιές ρίζες και να πρωταγωνιστήσει ξανά. Το αποτέλεσμα ήταν να έρθει το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής στο πολιτικό προσκήνιο δυναμικά. Η αθρόα συμμετοχή και η καινοφανής συσπείρωση της λαϊκής βάσης της παράταξης επισφράγισε μια αψεγάδιαστη δημοκρατική διαδικασία με 270.000 υπογραφές. Και εξέλεξε επικεφαλής σχεδόν πανηγυρικά έναν εκπρόσωπο της νεότερης γενιάς, το Νίκο Ανδρουλάκη. Μαζί του μια πλειάδα νέων στελεχών, μια μαζική συμμετοχή νέων ανθρώπων, ένα νέο δυναμικό, ελπιδοφόρο ξεκίνημα.

Η χώρα έχει εν δυνάμει στα ταμεία της 20-22δις Ευρώ από τη νέα ΚΑΠ (2021-2027) αλλά δεν διαθέτει στοιχειώδες σχέδιο αξιοποίησης τους.

Το Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο που διατείνεται ότι διαθέτει η Κυβέρνηση και το οποίο υποτίθεται ότι καταθέτει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν συνιστά σοβαρή πρόταση. Ο διάλογος που επιχειρήθηκε έγινε επί γενικών αρχών και θέσεων χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία.

Ομολογώ ότι με πολλή και ευχάριστη έκπληξη εδώ και μερικές βδομάδες παρακολουθώ την εισβολή στο προσκήνιο των εξελίξεων του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής. Διαβάζω τα ποικίλα άρθρα στον τύπο. Παρακολουθώ τις αλλεπάλληλες εκπομπές σε όλα σχεδόν τα ραδιο-τηλεοπτικά δίκτυα. Περιπλανιέμαι στα αναρίθμητα σχόλια στο διαδίκτυο. Πως γίνεται ξαφνικά, μετά την απώλεια της Φώφης Γεννηματά, και την έναρξη της προεκλογικής διαδικασίας για την εκλογή του νέου Προέδρου τόσος ζήλος και ενδιαφέρον για ένα κόμμα που περιφρονητικά χαρακτηριζόταν «ΚΚΕ του Κέντρου» σε ότι αφορά το οριστικά μικρό του μέγεθος.

Δεκατέσσερις μέρες πριν από την εκλογή Προέδρου και στο Κίνημα Αλλαγής τίποτε δεν φαίνεται να είναι το ίδιο με αυτό που συνέβαινε πριν από λίγες μόλις εβδομάδες. Η συζήτηση τότε ήταν αν και πότε θα φθάσουμε στην εκλογή. Αν η συμμετοχή θα ξεπερνούσε κάποιες δεκάδες χιλιάδες μέλη και φίλους. Αν ο χώρος θα άντεχε τα δίδυμα πυρά από «δεξιά και αριστερά». Και αν οι επίδοξοι αρχηγοί θα έφθαναν στην κάλπη χωρίς τριγμούς και φυγόκεντρες τάσεις.

Η δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσίευσε το «ΒΗΜΑ» την περασμένη Κυριακή κυριολεκτικά τάραξε τα νερά της ακινησίας στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Η σοβαρή υποχώρηση του δικομματισμού ή του συστήματος «των 1,5 κομμάτων» όπως τον αποκαλούν ορισμένοι σε ακόμη μικρότερα ποσοστά (μικρότερα του 50% στην πρόθεση ψήφου) καθιστά ακόμη και στην αναγωγή του αδύνατο τον σχηματισμό αυτοδύναμης πλειοψηφίας στις βουλευτικές εκλογές. Είναι η πρώτη βαθιά ρωγμή στο σύστημα εξουσίας που εγκαθιδρύθηκε από τις εκλογές του 2019. Παράλληλα η αναγωγή της πρόθεσης ψήφου του Κινήματος Αλλαγής (9,8%) το φέρνει στο 13%. Αλλά το σημαντικότερο εύρημα είναι ο σχεδόν διπλασιασμός της δεξαμενής στην οποία απευθύνεται (45% δήλωσαν ότι θα μπορούσαν να το ψηφίσουν). Έτσι, ο χώρος επανέρχεται για πρώτη φορά εν δυνάμει στα προ του 2012 επίπεδα.