”ΑΡΑΓΕΣ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ” – Άρθρο στα ΝΕΑ

Προτού ακόμη καταλαγιάσουν οι θριαμβικές αναλύσεις για την «ιστορική συμφωνία» με την Αίγυπτο και την διεθνή απομόνωση της Τουρκίας, ο Ερντογάν προχώρησε σε ένα ακόμη βήμα αμφισβητώντας έμπρακτα  κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας. Η αναγνώριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την «επίσημη γραμμή» των ΗΠΑ της παραβατικής πρακτικής και οι ρηματικές διακοινώσεις και φραστικές εκκλήσεις προς την Άγκυρα κάτω από την απαράδεκτη «ουδετερότητα» του ΝΑΤΟ δεν φάνηκαν ικανές να την αποτρέψουν. Είναι επαρκής για τα εθνικά μας συμφέροντα ο στόχος να «συρθεί» με κάθε μέσο η Τουρκία στο τραπέζι  των διαπραγματεύσεων έστω και χωρίς προκαθορισμένους  όρους και με μόνο γνώμονα τη μελλοντική παραπομπή στη Χάγη;

Δυστυχώς, φαίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε ότι το 2020 δεν είναι  1999 ούτε για την Τουρκία, ούτε για την Ελλάδα. Ότι άλλαξαν άρδην  τα δεδομένα  τόσο στη στρατηγική και τον προσανατολισμό της  Τουρκίας όσο και στη θέση και τη δυνατότητα της Ελλάδας. Ότι από τη μια μεριά έχουμε παγιωμένη πια την επεκτατική μιλιταριστική, αναθεωρητική των συνθηκών και κλιμακούμενη άνευ ορίων στρατηγική μιας ισλαμικής περιφερειακής δύναμης που αναζητά ζωτικό χώρο και κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο. Και από την άλλη μια ευρωπαϊκή χώρα που αρκείται σε μια αμυντική διαπραγματευτική και δικαιοκρατική στάση πρόληψης και νέων τετελεσμένων. Το ισοζύγιο είναι αρνητικό και πρέπει να αλλάξει.

Υπάρχει τρόπος και δρόμος γι’ αυτό;

Υπάρχει και είναι ένα εσωτερικό μέτωπο ενιαίο και αραγές που από σήμερα κιόλας διεκδικεί πάνω σε μια αποφασισμένη και επιθετική πολιτική τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας τόσο ως προς το ρόλο της στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και ως προς τη Δύση και τις συμμαχίες μας συνολικά. Να πάψουμε εδώ και τώρα να είμαστε η χώρα που παραδίνουμε την ευρωπαϊκή μας υπογραφή ή την υπογραφή μας σε οικονομικές συμφωνίες ή παραχωρήσεις βάσεων με μόνο αντίκρισμα φραστικές ανακοινώσεις και δηλώσεις υποστήριξης. Να απαιτήσουμε επιτέλους πράξεις. Γιατί έχουμε σημαντικά πλεονεκτήματα με βάση τα οποία μπορούμε και πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε το γεωπολιτικό μας ρόλο στην ευρύτερη περιοχή ως το ακραίο ευρωπαϊκό σύνορο.

Η δημιουργία αυτού του μετώπου ξεκινά και προϋποθέτει τη σαφή οριοθέτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων των οποίων η αμφισβήτηση θα μας βρει απέναντι με κάθε κόστος και κάθε τρόπο. Για να έχουν νόημα συμβιβασμοί όπως αυτοί που οδήγησαν στις συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο. Είναι ένα μέτωπο που δεν χωρίζει τους Έλληνες σε «μαξιμαλιστές» και «ρεαλιστές» , σε «υπερεθνικιστές» και «ενδοτικούς» αλλά τους ενώνει στους συμφωνημένους στόχους και τις επιλογές της νέας εθνικής στρατηγικής. Δεν αποδέχεται τη λογική της ακινησίας γιατί «ο χρόνος δουλεύει για μας» λογική που πληρώσαμε ακριβά. Είναι σταθερά προσηλωμένο στον διάλογο και επιζητεί λύσεις όχι όμως χωρίς όρους και προϋποθέσεις και εξαντλεί κάθε πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση αυτή.

Το ενιαίο και αραγές εσωτερικό μέτωπο απαιτεί και προϋποθέτει πάνω απ’ όλα ισχυρή και ενωμένη εθνική ηγεσία στη χάραξη της νέας στρατηγικής . Πολλοί αντιμετωπίζουν τη συνεχώς επαναλαμβανόμενη πρότασή της Φ. Γεννηματά για σύγκλιση του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών ως ένα συμβολικό και επικοινωνιακό μέσο. Δεν είναι έτσι. Γιατί εκεί πρέπει τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά, να συμφωνηθεί η στρατηγική για τα επόμενα πολλά χρόνια. Και προπαντός γιατί εκεί πρέπει να οριοθετηθούν τα ακρότατα όρια ανοχής απέναντι σε κάθε έμπρακτη αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και   κυρωθούν οι αναγκαίοι χειρισμοί. Με πλήρη επίγνωση ότι οι εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα δεν επιδέχονται ούτε θριαμβολογίες, ούτε σπαραξικάρδιες οιμωγές. Απαιτούν υπεύθυνη και εθνικά χρήσιμη στάση.