”Κύπρος και Ελλάδα τον αποχαιρετούν” – Άρθρο στα ΝΕΑ

Για τον Βάσο Λυσσαρίδη

Αύριο ο Κυπριακός Ελληνισμός κηδεύει τον Βάσο Λυσσαρίδη στη γενέτειρα του. Αυτή που τον έθρεψε και τον μεγάλωσε. Αυτή που δέθηκε μαζί του ανεξίτηλα. Αυτή που ο ίδιος την αγάπησε, την ερωτεύτηκε, την τραγούδησε, τη ζωγράφισε, τη βίωσε ως  το μεδούλι της ψυχής του.

Ήμουνα δεν ήμουνα 25 χρονών όταν τον πρωτογνώρισα. Σε ένα Συνέδριο των σοσιαλιστικών δυνάμεων της Μεσογείου στο Βελιγράδι εκπροσωπώντας το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Είδα στο πρόσωπό του τον οραματιστή, τον παθιασμένο πατριώτη, τον πολιτικό διανοούμενο, τον αδιάλλακτο μαχητή.

Έναν αιώνα σχεδόν ο Βάσος Λυσσαρίδης αγωνίστηκε σθεναρά και αδιαπραγμάτευτα για τα δίκαια της Κύπρου και της Ελλάδας με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, παντού σ’  όλη τη γη. Διέτρεχε τις χώρες, τα διεθνή φόρα, ακούραστος και προ παντός ακατάβλητος. Έδινε κάθε ικμάδα του είναι του, τη ψυχή του ολόκληρη.

Τον είπαν ονειροπόλο, μαξιμαλιστή, ανεδαφικό. Τον κατηγόρησαν ότι έφτιαξε ένα κόμμα που δε μπορούσε ποτέ να γίνει πλειοψηφία γιατί έθετε άπιαστους στόχους, προσβάλλοντας έτσι την ιστορία, την διαδρομή και τον σημαντικό ρόλο της ΕΔΕΚ . Κι όμως, κάθε φορά που οι περιστάσεις το απαιτούσαν όπως ήταν η περίοδος της Προεδρίας του στην Κυπριακή Βουλή, εμφανιζόταν ο υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης, ο πολιτικός που ποτέ δεν πρόδωσε τις ιδέες του αλλά πατούσε γερά στο έδαφος της πραγματικότητας. Πολλοί δεν του συγχώρησαν ποτέ το απροσκύνητο και αντιστασιακό του χαρακτήρα, τη φλόγα που έκαιγε μέσα του.     

Είχα τη τύχη να έχω, από τότε που τον πρωτογνώρισα ως σήμερα που τον αποχαιρετούμε, μια αδιάπτωτη προσωπική σχέση μαζί του. Κάθε φορά διψούσα να ακούσω την περιγραφή των ευρύτερων εξελίξεων, την ανάλυση της παγκόσμιας και εθνικής συγκυρίας, την γνώση του για την πορεία των συσχετισμών ισχύος στον κόσμο και την περιοχή. Η γνώση, η πληροφόρηση, το αναλυτικό πνεύμα, οι καθαρές γραμμές της σκέψης του, προβάλαν πάντοτε  μπροστά σου το ανάγλυφο των γεγονότων, σου έδειχναν ένα δρόμο.

Δεκάδες φορές τον συνάντησα με κάθε ευκαιρία που μου παρουσιαζόταν στα πιο διαφορετικά μέρη. Στη Κύπρο στην Αθήνα, στο εξωτερικό. Σε διαλέξεις, σε σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις, σε ταβέρνες. Δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας πραγματικός γλεντζές και καλοφαγάς. Την τελευταία φορά πριν λίγο καιρό στο εξοχικό του σπίτι συνάντησα έναν άνθρωπο με εμφανή τα σημάδια της βιολογικής φθοράς αλλά με ένα πνεύμα σπινθηροβόλο και μια άκαμπτη στο χρόνο αποφασιστικότητα. Μέχρι το τέλος έμεινε όρθιος, αγέρωχος, αξιοπρεπής όπως στάθηκε πάντα. Είτε  δίπλα στον Μακάριο, είτε ενάντια  στο πραξικόπημα και την τούρκικη εισβολή, είτε απέναντι στο κόμμα του την ΕΔΕΚ, στις ιδέες και τις αξίες που υπηρέτησε και ποτέ δεν πρόδωσε. 

Έζησε πάνω από εκατό χρόνια και δυστυχώς δεν ευδόκησε να δει την Κύπρο του ελεύθερη και ενωμένη. Φεύγει μ’ αυτό τον καημό. Όμως, ο σπόρος που έσπειρε δεν πάει χαμένος. Είναι εδώ να μας θυμίζει, να μας ξυπνά, να μας σπρώχνει.  Μέχρι την τελική δικαίωση.