”Το αεροπλανάκι των ονείρων μου”

Το αεροπλανάκι των ονείρων μου το έφερε ο Αη-Βασίλης, ενώ λαγοκοιμόμουν, πάνω από την ντουλάπα, επιμελώς τοποθετημένο και φυλαγμένο από το προηγούμενο βράδυ. Και το πρωί μαζί με το αεροπλανάκι έρχονται από το χωριό η θεία η Καλλιόπη και τα ξαδέλφια μου ο Κώστας, ο Νίκος, ο Γιάννης που μαζί με τα αδέλφια μου τη Μαρία, το Μιχάλη και την Αργυρώ είμαστε γύρω από το τραπέζι.
Περιμένουμε τον παπα-Γιώργη από την εκκλησία να φέρει το αντίδωρο για το καλό του καινούριου χρόνου και να απαγγείλει ψιθυριστά το «Βασιλεύ Ουράνιε» πριν η κυρά Χριστίνα φτιάξει τα συκωτάκια με τα αυγά και ζεστάνει τη σούπα-αυγολέμονο με τον κόκορα που μέχρι χθες κοκορευόταν στην αυλή μας.

Κως.

Πρωτοχρονιά του ’58 ή του ’59. Αγία Παρασκευή. Το κρύο περονιάζει, η υγρασία είναι πάντα ψηλά στο νησί, το σπίτι -παλιό σχολείο- με τεράστια παράθυρα που φέρνουν μέσα τη βροχή και τον αέρα, η σόμπα -μια πράσινη μικρή- αναμμένη στη μέση του τεράστιου δωματίου, τα δάχτυλα να ζεσταίνονται και να βγάζουν χιονίστρες.
Έξω βρέχει και κάνει κρύο κι όμως πόση ζεστασιά στη ψυχή. Πόσα όνειρα στον ανοιχτό ορίζοντα της θάλασσας στην κλειστή μας πόλη. Και το αεροπλανάκι, το βλέπω τώρα και γελώ. Ούτε που μπορούσα να διανοηθώ το πώς σηκώνεται στον αέρα. Που να φανταζόμουνα ότι θα καταντούσα μετά από χρόνια να ταξιδεύω μ’ αυτό τόσες φορές ώστε να αντιστοιχεί ένα ταξίδι κάθε τρεις μέρες το χρόνο!
Τώρα πετώ μ’ εκείνο το όνειρο. Κι αν με ρωτούσατε σε σχέση με το νου και τη φαντασία, πως είναι τώρα το ταξίδι θα σας απαντούσα : Διαφορετικό, πολύ διαφορετικό, όμως συναρπαστικό και προπαντός…συνεχίζεται.
Καλές Γιορτές !