”H χώρα χρειάζεται νέους εθνικούς στόχους και όχι μια απλή διαχείριση” – Άρθρο στα ΝΕΑ

Ο Κ. Μητσοτάκης εγκαινιάζοντας την ΔΕΘ προέβαλε κατά κόρον την εικόνα του τεχνοκράτη Πρωθυπουργού που πάνω και πέρα από ιδεολογίες, οράματα και μακρόπνοες επιλογές φέρνει πρακτικό αποτέλεσμα. Παράλληλα επανέλαβε ως κυβερνητικό πρόγραμμα για τον επόμενο χρόνο τις προεκλογικά υπεσχημένες παροχές προσπαθώντας να απωθήσει την ταυτότητα του συντηρητικού και ακραιφνούς δεξιού πολιτικού. Η ομιλία του αναλώθηκε ουσιαστικά στο πως θα φέρουμε επενδύσεις – ασφαλώς κρίσιμος και νευραλγικός όρος για την όποια ανάπτυξη, στο πως θα εφαρμοστεί με απόλυτη συνέπεια το πρόγραμμα στο οποίο δέσμευσε τη χώρα ο Α. Τσίπρας. Έδωσε, ομολογώ με πειστικό τρόπο, την εικόνα του καλού μαθητή που προσβλέπει στον καλό βαθμό από το δάσκαλο από τον οποίο αργότερα ευελπιστεί να πάρει μια συστατική επιστολή στη καλύτερη περίπτωση.

Κι όμως..

Ένας Πρωθυπουργός σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα που φιλοδοξεί να γυρίσει ιστορικά τη σελίδα θα έπρεπε να εμφανίσει ένα σχέδιο στρατηγικών επιλογών, ενταγμένων στο χώρο και το χρόνο για την εθνική ανασυγκρότηση και αναγέννηση. Ένα σχέδιο για τη θέση της, για την δυναμική των διεκδικήσεων της, για την αξιοποίηση των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων της, για την ιστορική ευκαιρία να αναβαθμίσει δυναμικά το ρόλο της στην περιοχή και την Ευρώπη. Δεν το άκουσα ούτε στις προγραμματικές δηλώσεις, ούτε στη ΔΕΘ.

Η χώρα αυτήν την εποχή δεν έχει ανάγκη από κυβέρνηση διευθετήσεων και διαμεσολαβήσεων. Δεν έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση <<μεσάζοντα>> στην προσέλευση των τόσο απαραίτητων επενδύσεων. Έχει ανάγκη από κυβέρνηση ριζικών αλλαγών και ανατροπών. Δεν περιέγραψε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Αντίθετα, το πρώτο δείγμα της πολιτικής του δείχνει εμμονή στο υπερσυγκεντρωτικό κράτος, στην άκριτη μεταφορά ξένων μοντέλων διοίκησης, στη πλήρη απελευθέρωση της αγοράς ως του αποκλειστικού φορέα της οικονομικής ανάπτυξης. Ακόμη και η αναφορά του στο κοινωνικό κράτος και τις εργασιακές σχέσεις, δεν συνοδεύτηκε από τις αναγκαίες διαρθρωτικές τομές και μεταρρυθμίσεις. Έμεινε στις ηθικοπλαστικές προτροπές και τις ευχάριστες στα αυτιά των λαϊκών στρωμάτων παροχές.

Όσον αφορά το κοστολογημένο ετήσιο πρόγραμμα δεν αμφισβητώ ότι θα ήταν όχι απλά χρήσιμο αλλά απαραίτητο. Όμως, θα έπρεπε να είναι ενταγμένο σε μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική που εμπεριέχει ένα διατυπωμένο και οριστικό μεσοπρόθεσμο σχέδιο. Μια στρατηγική που δεν εξαντλείται να ζητά τα δικά μας μάρμαρα από το αγγλικό μουσείο αμφισβητώντας έμπρακτα την ιδιοκτησία τους, αλλά να θέτει τους όρους και τις προϋποθέσεις της επίτευξης των νέων εθνικών στόχων. Όσο δεν υπάρχουν αυτοί, όσο οι κυβερνήσεις μας θα εφαρμόζουν πολιτικές << τυφλοσούρτη>> ,η Ελλάδα θα είναι έρμαιο των αγορών και των επιλογών των εταίρων μας. Αυτών, δηλαδή, που σχεδίασαν την φτωχοποίηση της για να πωλείται σήμερα φθηνά κάτω από τη δαμόκλειος σπάθη του υπερταμείου και επέβαλαν το ύψος των πλεονασμάτων που φαλκιδεύουν κάθε δυνατότητα