”ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ” – Άρθρο του Κ. Σκανδαλίδη στα ΝΕΑ

Είναι φανερή η επιδίωξη του Πρωθυπουργού να μείνει την επόμενη των εκλογών μετά την ήττα του κυρίαρχος στον προοδευτικό χώρο. Κι αυτό συνεπάγεται την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Με την κυνικότητα που τον διακρίνει ξεκίνησε την επιχείρηση να «καθαρίσει» τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στο κόμμα του και τη ΝΔ μετερχόμενος κάθε δυνατό μέσο και μετατρέποντας την πολιτική κονίστρα σε αδιανόητο παζάρι συναλλαγής. Επειδή η διαδρομή αυτή, εάν πετύχει, θα έχει στην εξέλιξη της ως φυσικό επακόλουθο να οδηγήσει στη ΝΔ ένα σημαντικό ποσοστό κρίσιμο για την επιδιωκόμενη αυτοδυναμία της, η επιχείρηση διεξάγεται υπό την ανοχή αν όχι με την ενθάρρυνση του Κ. Μητσοτάκη. Η πόλωση και ο διχασμός δεν είναι κατά συνέπεια μια επιδερμική επιλογή. Είναι δομικό στοιχείο της φυσιογνωμίας και της στρατηγικής τόσο της παραδοσιακής Δεξιάς όσο και του αντισυστημικού αριστερού λαϊκισμού που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Στην πρώτη φάση του εγχειρήματος κατάφερε ουσιαστικά να αποδιαρθρώσει και να θέσει στο περιθώριο κόμματα που υπήρξαν ευκαιριακά γεννήματα της κρίσης και της δύσκολης συγκυρίας. Αναζήτησε και βρήκε στήριγμα στην βολική διάθεση των «πρόθυμων» να συνδράμουν την Κυβέρνηση. Όχι ασφαλώς από ιδεολογικές και αξιακές αφετηρίες, αλλά από ωφελιμιστική επιδίωξη που στην καλύτερη περίπτωση αφορά την προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Διαμορφώθηκε έτσι ευκαιριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ήδη ενώ έχουμε Κυβέρνηση μειοψηφίας και η χώρα μπήκε στον αστερισμό μιας εξόφθαλμης ακυβερνησίας, μηχανεύονται εξωθεσμικούς τρόπους σε ένα περιβάλλον εκβιασμού και αλληλοκατηγοριών.

Είναι φιλότιμη η προσπάθεια πλείστων όσων «αναλυτών» να εντάξουν το Κίνημα Αλλαγής στη χορεία των μικρών κομμάτων υπό εξαφάνιση. Έρχεται να συναντηθεί με τις απόπειρες του ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφώσει μετωπικά σχήματα εισοδισμού στο χώρο της Κεντροαριστεράς αξιοποιώντας κάποια περιτρίμματα της πολιτικής. Λογαριάζουν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο.
.
Αγνοούν τις αντοχές, τη διαδρομή και τη δυναμική μιας παράταξης που έχει βαθιές ρίζες στο σώμα της κοινωνίας. Που διαθέτει ανεξάντλητη δεξαμενή στελεχών. Που σε πείσμα των πραγματικών ή μη συγκυριακών δημοσκοπήσεων είναι παντού στους κοινωνικούς και μαζικούς χώρους. Που, πάνω απ’ όλα, έχει αφήσει το πολιτικό της αποτύπωμα ως η μόνη πραγματική δύναμη αλλαγής και προοδευτικής διακυβέρνησης. Έτσι μόνο ως ιστορική καρικατούρα μπορεί να εκληφθεί η όψιμη ανακάλυψη του ηγετικού αναστήματος του Ανδρέα Παπανδρέου και η απόπειρα αντιγραφής και οικειοποίησης του.

Είναι ακριβώς αυτό το αποτύπωμα που έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τον «προοδευτισμό» του Πρωθυπουργού και τα σχέδια του για «προοδευτική συμπαράταξη». Όσα προεκλογικά νομοσχέδια κι αν επιστρατεύσει, όσα μέτωπα παλαιοκομμουνιστικής πρακτικής κι αν επιδιώξει την ταυτότητα του προοδευτικού δεν μπορεί να την οικειοποιηθεί μια παράταξη που αντιμετωπίζει τη δημοκρατία ως μέσο χειραγώγησης των θεσμών, το κράτος ως λάφυρο, την οικονομία ως φιλοδώρημα, την πολιτική ως καταληψίας της εξουσίας. Με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τον ΣΥΡΙΖΑ τον χωρίζει το ίδιο το αξιακό και ταυτοτικό πλαίσιο. Θα παραμείνει ένα κόμμα επισκέπτης στο χώρο λόγω εκλογικής συγκυρίας.

Έχω ισχυρή πεποίθηση ότι η επίθεση που δεχόμαστε μπορεί να γίνει ισχυρό πλεονέκτημα για το Κίνημα Αλλαγής και τον θεμελιακό του κορμό που αποτελούν διαχρονικά οι δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Πρώτο, γιατί συσπειρώνει το χώρο. Η πλειάδα των στελεχών της ΔΗΜΑΡ του Ποταμιού που αρνούνται να εγκαταλείψουν το εγχείρημα παραμένουν στις γραμμές μας. Δεύτερο, γιατί ξεκαθαρίζει το τοπίο στον ενδιάμεσο χώρο που αποτρέπει τη διασπορά της ψήφου όσων αρνούνται την πόλωση και το διχασμό. Τρίτο, γιατί κινητοποιεί ξανά τη δυναμική της βάσης των εκατοντάδων χιλιάδων συνιδρυτών του Κινήματος Αλλαγής. Ένα Συνέδριο ενότητας και συσπείρωσης που θα δώσει ξανά το λόγο σ’ αυτή τη βάση είναι η προϋπόθεση.

Θα μας βρουν μπροστά τους.