”Μονόδρομος για αυτόνομη πορεία και αυτοδύναμη στρατηγική” – Άρθρο στα ΝΕΑ

Μια νέα σελίδα γράφεται στην πολιτική ζωή του τόπου από τις 7 Ιουλίου.

Στα ηνία βρίσκεται μια κυβέρνηση που παρά τον εκσυγχρονιστικό μανδύα του Πρωθυπουργού εκτυλίσσει από τα πρώτα της βήματα μια καταφανώς συντηρητική ατζέντα. Ήδη εγκαθίσταται σχέδιο διακυβέρνησης και αλλαγών στην αυτοδιοίκηση υπηρετώντας υπερσυγκεντρωτικές και κομματοκρατικές επιλογές. Την ίδια στιγμή, στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο πολιτικός πολιτισμός κράτησε μόνο λίγες μέρες. Δίνει ήδη τη θέση του στα παλιά μοτίβα του λαϊκισμού και της άρνησης. Και οι δύο δρόμοι είναι δοκιμασμένοι για παρατάξεις που παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις τους, κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην κεντρώα ή στη σοσιαλδημοκρατική στροφή που διακηρύσσουν.

Παρ’όλα αυτά, οργανώνουν αυτή τη στροφή ψαρεύοντας στελέχη του ευρύτερου προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου είτε με το δέλεαρ της εξουσίας είτε με τη δυναμική του εκλογικού ποσοστού.

Σε λίγες μέρες έρχεται η 3η Σεπτέμβρη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλ. Τσίπρας, αποκαθιστώντας επιλεκτικά τον Ανδρέα και επιχειρώντας να τον οικειοποιηθεί ως κακός αντιγραφέας, ετοιμάζεται για νέα έφοδο στο χώρο. Ενώ πριν λίγες μέρες ο Κ. Μητσοτάκης ανακάλυψε ότι η Ελλάδα του Κ. Σημίτη, της Ολυμπιάδας του 2004 υπήρξε η καλύτερη στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Κι εμείς;

Πως απαντούμε σε αυτή τη διπλή επίθεση;

Κατ’αρχάς, δεν εκχωρούμε ίχνος από την ιστορική μας διαδρομή. Από την παράταξη που μόνη αυτή οδήγησε τη χώρα μπροστά κι έφερε μέρες ευημερίας. Η 3η Σεπτέμβρη δεν ήταν ιδρυτική διακήρυξη ενός κόμματος διαμαρτυρίας, ήταν η απάντηση ενός ρωμαλέου πλειοψηφικού ρεύματος που φιλοδοξούσε και τα κατάφερε να αναδειχτεί ταυτόχρονα δύναμη ριζικής κοινωνικής αλλαγής και προοδευτικής δημοκρατικής διακυβέρνησης. Δεν συμβιβάζομαι για οποιουσδήποτε λόγους με την ιδέα ενός ετερόφωτου κόμματος που αναζητά στέγη συγκατοίκησης με τον ένα ή τον άλλο πόλο.

Γι΄αυτό είναι η στιγμή να υπερβούμε κάθε εσωτερική αντίφαση που μας συνοδεύει εδώ και πολλά χρόνια. Να αποφασίσουμε επιτέλους και στην πράξη ότι δεν υπάρχει δισυπόστατη φυσιογνωμία και ταυτότητα. Δεν χωριζόμαστε σε φιλοκυβερνητικούς και αντιδεξιούς, σε εκσυγχρονιστές και σοσιαλιστές, σε οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ή του απογαλακτισμού μας από αυτό.

Προχωράμε μπροστά στο δικό μας δρόμο. Διεκδικούμε στόχους που έχουν τη δική μας σφραγίδα. Δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε. Δε βάζουμε στη ζυγαριά τις θέσεις μας με κριτήριο και ζύγι πόσο απέχουν ή πόσο συμφωνούν με τους δύο πόλους. Ούτε μετρούμε αριθμητικά τα ναι και τα όχι μας προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, για να τα κρατήσουμε ισόπαλα. Ούτε, πολύ περισσότερο, μπορούμε να υποταχθούμε στην πίεση που ασκούν διάφορα κέντρα ερμηνεύοντας κατά το δοκούν μέσα από τα μέσα επικοινωνίας ή και διαστρεβλώνοντας θέσεις και προτάσεις μας. Κουραστήκαμε να μας τραβούν από το μανίκι ή να μας σπρώχνουν δεξιά και αριστερά.

Σε κάθε θέμα, οφείλουμε να είμαστε παρόντες με την αντίσταση ή τη θέση, με την πρόταση και την άποψή μας. Και πάνω σε αυτή την πολιτική δράση να οικοδομήσουμε από τα κάτω τη νέα ενότητα του χώρου. Ο δρόμος της αυτόνομης πορείας και της αυτοδύναμης στρατηγικής είναι δύσκολος και επίπονος. Είναι, όμως, μονόδρομος.