”Νέα Αλλαγή με βάση την 3η του Σεπτέμβρη” – Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών

Συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Και ως είθισται κάθε χρόνο στη σημαντική αυτή επέτειο για το Κίνημά μας όλοι ανακαλύπτουν ξανά την «3η Σεπτέμβρη». Εντρυφούν στις πηγές, ανάλογα με την πολιτική τους στάση κρίνουν την επίκαιρη ή τη μουσειακή της αξία, εκτιμούν τα καθέκαστα και τα επιγενόμενα, τις διαδρομές. Αλήθεια δεν προκαλεί εντύπωση ότι καμιά γενέθλια ημέρα άλλου κόμματος δεν γιορτάζεται, δεν προκαλεί τόσο συζήτηση και αντιπαραθέσεις, τόσες κρίσεις και επικρίσεις, δεν λογίζεται ως αξιοσημείωτο γεγονός;

Το ΠΑΣΟΚ λοιδορήθηκε, πολεμήθηκε λυσσαλέα, απαξιώθηκε συστηματικά, διαστρεβλώθηκε ενσυνείδητα σε όλη την ιστορική του διαδρομή τόσο από τις δυνάμεις της Δεξιάς, όσο και από αυτές της παραδοσιακής και ιστορικής Αριστεράς. Για να έρθουν, σήμερα, οι δυο κατ’ εξοχή πολέμιοι του που διεκδικούν το χώρο του, η συντηρητική παράταξη και ο αριστερός λαϊκισμός να διεκδικήσουν τη θετική του κληρονομιά. Είτε να ανακαλύψουν το μεγάλο ανάστημα και ιστορικό εκτοπισμό του Ανδρέα και να επιχειρήσουν να τον μιμηθούν όπως συστηματικά πράττει εδώ και τόσο καιρό ο Α. Τσίπρας. Είτε για να αναγνωρίσουν ότι η Ελλάδα του Κ. Σημίτη και της Ολυμπιάδας είναι η καλύτερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της όπως παραδέχτηκε ο Κ. Μητσοτάκης.

Είμαι πολλά χρόνια βουλευτής και βλέπω τη σημερινή εικόνα της Βουλής. Αντικρίζω πρόσωπα γνώριμα, άλλοτε συναγωνιστές και συντρόφους μου παντού. Σε όλα τα κόμματα, ίσως πλην ΚΚΕ. Αλλά και πολυάριθμα στελέχη, με ή χωρίς εισαγωγικά, στην κυβέρνηση, στις κρατικές θέσεις, στις δημόσιες αρχές, τις τεχνοκρατικές επιτροπές, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στελέχη που η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν συστηματικά και λεηλατώντας το χώρο να ενσωματώσουν. Ειλικρινά δεν έχω την πρόθεση να εντοπίσω τα πραγματικά ή τα ταπεινά κίνητρα που οδηγούν στελέχη προερχόμενα από το δικό μας χώρο, να καταλάβουν ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και της διακυβέρνησης της χώρας. Ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές, τη στάση, τη πράξη του, εν τέλει το πολιτικό και ηθικό του ανάστημα.

Σήμερα, θέλω να μιλήσω για τη ρίζα και τη δύναμη αυτής της παράταξης, της σποράς που έσπειρε ο ιδρυτής με τη γενέθλια μέρα της, τη διαχρονική της αντοχή, και την αναντικατάστατη παρουσία της.

Είναι τυχαίο ότι χωρίς στελέχη που μεγάλωσαν, διδάχτηκαν και κρίθηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και νεότερα στελέχη που τα πρώτα τους βήματα έκαναν στο σχολείο του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί ούτε και σήμερα να κυβερνηθεί ο τόπος; Είναι τυχαίο ότι αυτή η παράταξη έχει τροφοδοτήσει με αναρίθμητα πρόσωπα το σύνολο του πολιτικού συστήματος τους θεσμούς, τους μαζικούς και κοινωνικούς χώρους; Είναι τυχαίο ότι παρά την κρίση και την αποδυνάμωση του χώρου μας και τη προσπάθεια να διαλυθεί και να ξεπεραστεί αυτός μένει όρθιος και μάχεται να ανασυγκροτηθεί;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Γιατί η ρίζα ήταν βαθειά και η σπορά πλούσια σε επαγγελία, ιδέες, πολιτικές. Όσα μέσα κι αν μετέλθουν οι πολέμιοι του ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση του κόσμου ταυτίστηκε με ότι προοδευτικό και σημαντικό πέτυχε η χώρα σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Ταυτίστηκε το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την έννοια και την πράξη της κοινωνικής αλλαγής, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα να την οικειοποιηθούν να γίνεται φενάκη.

Πολλά χρόνια πριν διαβλέποντας αυτή την πορεία έγραφα ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι Παντού και Πουθενά». Ρωτούν πολλοί αν υπάρχει ακόμη δρόμος επιστροφής στο προσκήνιο της ιστορίας. Ασφαλώς και υπάρχει και είναι ένας και μοναδικός. Να καταστήσουμε ξανά το Κίνημα συνώνυμο της Νέας Αλλαγής. Με αδιαπραγμάτευτη την αυτόνομη πορεία και στρατηγική του. Στη βάση της οποίας θα οικοδομήσουμε τη νέα ενότητα του χώρου. Με νέες ιδέες, νέες πολιτικές, και προπαντός νέα στελέχη. Με ότι αυτό συνεπάγεται στο λόγο και κυρίως στην πράξη μας.