Ομιλία στην 6η Σύνοδο Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής

Νιώθω χρέος μου να κάνω αυτή την ώρα μια αναφορά στον Ευ. Βενιζέλο ο οποίος τίμησε και τιμά με τη στάση του όλο αυτό το διάστημα και την παράταξη και τον αγώνα της. Στάθηκε με αξιοπρέπεια και ήθος απέναντι σε πρακτικές που στόχευαν και στοχεύουν ακόμη στον πολιτικό του παροπλισμό. Δεν εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ, δεν έκανε δικό του κόμμα, είναι παρών και μάχιμος. Θα ήταν ατόπημα να μην αναγνωρίσουμε αυτή του τη στάση. Γιατί δε σας κρύβω ότι μελαγχολώ όταν βλέπω ακόμη και στη δεξιά την εικόνα της παρουσίας όλων ανεξάρτητα από τις διαφορές τους να συνυπάρχουν στο κάδρο. Λες και είναι η μοίρα του μεσαίου χώρου να κυριαρχείται από τον ασύμμετρο παραγοντισμό επίδοξων αρχηγών που υποτάσσουν τη συλλογική ανάγκη στην προσωπική τους επιδίωξη. Εξ άλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ευ. Βενιζέλος είχε την αρχική ιδέα και ξεκίνησε με την «Ελιά» και τη «Δημοκρατική Συμπαράταξη» στη συνέχεια την πολιτική της διεύρυνσης και της μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ. Πολιτική που με αξιοσημείωτη συνέπεια μετά την επικύρωση του Συνεδρίου μας και την εκλογή της νέας ηγεσίας συνεχίζει σήμερα η Φώφη Γεννηματά.
Η πρόσκληση μας προς τις κινήσεις, τα κόμματα, τις προσωπικότητες του ευρύτερου προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου απευθύνθηκε προς όλους χωρίς εξαίρεση. Δεν γινόταν αλλιώς. Ιδιαίτερα δεν μπορούσε να εξαιρέσει το ΚΙΔΗΣΟ που δίχασε σε ένα βαθμό με την παρουσία του την παράταξη αλλά δεν έπαψε να είναι ένα σημαντικό κομμάτι που αποσπάστηκε από τα σπλάχνα της.

Όμως, πρέπει να είναι σαφές ότι δεν τους ζητήσαμε να επανακάμψουν για να λύσουν διαφορές που μας ταλανίζουν τόσο καιρό. Πολύ περισσότερο για κάποιους θερμοκέφαλους και ανιστόρητους που θα ήθελαν να πάρουν ρεβάνς. Του καλέσαμε για την ενότητα και τη συσπείρωση του κόσμου, της βάσης της παράταξης, για την αναγκαία συμπαράταξη των δυνάμεων του χώρου.

Εξ άλλου πάντοτε στο χώρο μας πρυτάνευε η λογική του «δεν μας περισσεύει κανένας» λογική που διασφάλιζε τον πλειοψηφικό του χαρακτήρα. Θα ήθελα γι’ αυτό να ανακαλέσω στην ιστορική μας μνήμη την παρακαταθήκη από τον ιδρυτή του κινήματος μας. Όταν εσωκομματικές αντιπαραθέσεις ανάγκασαν τον Κ. Σημίτη να παραιτηθεί από το ΕΓ και τον απέκλεισαν από τα ψηφοδέλτια του ’81, την επόμενη των εκλογών ο Ανδρέας τον έκανε πρωτοκλασάτο Υπουργό. Όταν το 1989 ο Γερ. Αρσένης αφού είχε ιδρύσει κόμμα κατάγγειλε τον Ανδρέα για το «σκάνδαλο Κοσκωτά» λίγους μήνες μετά στις εκλογές του Νοεμβρίου τοποθετήθηκε πρώτος στο Επικρατείας. Όταν ο Γ. Μαύρος καταφερόταν ενάντια στο ΠΑΣΟΚ μετά ερχόταν με την αμφίπλευρη διεύρυνση (με τον Μαν. Γλέζο) στις τάξεις μας.

Οι ηγέτες οφείλουν να έχουν βαθειά κατανόηση και «μεγάλο στομάχι». Και έχουν χρέος να τιμούν την παράταξη που τους ανέδειξε κι όχι να την θεωρούν εργαλείο ή όχημα για τις νόμιμες και δικαιολογημένες επιδιώξεις τους. Κι αυτό δεν αποτελεί αιχμή για κανέναν. Αφορά όλους μας, τον καθένα από τη θέση που υπηρετεί τη μεγάλη προοδευτική και δημοκρατική παράταξη.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού και να υπηρετήσουμε τη δυνατότητα να γίνουμε ξανά πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζήσουμε κι άλλο με παλιές αντιπαραθέσεις. Πολλοί αναρωτιούνται, προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις προθέσεις του καθένα από τα παλιότερα επώνυμα και πρωτοκλασάτα στελέχη της παράταξης ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγεται και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Όλοι είμαστε μπροστά στη μάχη, στην υπηρεσία της παράταξης, ας μείνουμε, όμως, στην πίσω σειρά στις προσωπικές μας στοχεύσεις. Έχουμε επικεφαλής την εκλεγμένη Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που έχει επωμισθεί τον κρίσιμο ρόλο να υλοποιήσει τη μετεξέλιξη του Κινήματος σε νέο, σύγχρονο πολιτικό φορέα. Να ξανακάνουμε την παράταξη πλειοψηφική για να την παραδώσουμε ακμαία στη νέα γενιά.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν δικαιούμαστε να είμαστε νοσταλγοί του παρελθόντος γιατί άλλαξε το DNA της παράταξης. Είναι μια βολική θεωρία σε μια εποχή παντοδυναμίας της Δεξιάς και αποτυχίας του από αριστερά «αντισυστημικού» λαϊκισμού και τυχοδιωκτισμού. Και βρίσκουν πάτημα στο διασυρμό των αξιών και των ιδεών της Αριστεράς, που οδηγεί μέσα από το οικονομικό αδιέξοδο τους ευρωπαϊκούς λαούς στην αγκαλιά του δεξιού αντισυστημικού λαϊκισμού σε επικίνδυνες ατραπούς Γι’ αυτό θα πρέπει αναγκαστικά να διαλέξουμε το πρότυπο του Φιγιόν αντί της Λεπέν. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο λόγος μιας σύγχρονης και επίκαιρης Ευρωπαϊκής Αριστεράς οφείλει να μην υποτάσσεται μοιρολατρικά στις επιταγές της συγκυρίας και να βουλιάζει μαζί με τη κρίση. Οφείλει να αναδείξει την ανάγκη μιας νέας Ευρωπαϊκής Συμφωνίας, ενός εναλλακτικού δρόμου στην συνθήκη του Μάαστριχτ και παράλληλα στο εσωτερικό της χώρας να γίνει ξανά δύναμη αλλαγής, ανατροπής και προοδευτικής μεταρρύθμισης. Να πάψει να είναι ουρά της νέο- Δεξιάς. Άρα για μας είναι άλλο πράγμα η επείγουσα ανάγκη να εγκαταλείψουμε κάθε είδους λαϊκισμό στου οποίου τις σειρήνες επανειλημμένα έχουμε υποταχθεί. Και άλλο πράγμα είναι η αλλαγή του DNA της παράταξης. Δεν θα εγκαταλείψουμε τον κόσμο της Αριστεράς, το λαό στη φτωχοποίηση, τις κοινωνικές δυνάμεις της παραγωγής και της εργασίας στο όνομα μιας τυφλής υπακοής. Διεκδικούμε να ξαναγίνουμε πλειοψηφικό ρεύμα στις αρχές και τις αξίες που κυοφόρησαν αυτό το μεγάλο ριζοσπαστικό και προοδευτικό κίνημα.

Μπροστά μας έχουμε το Συνέδριο. Επειδή η διεύρυνση θα αντιμετωπίσει δυσκολίες όσο η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν αποκτά δομή, σχήμα και δεν οργανώνεται σε επίπεδο βάσης κατά Δήμο είναι ανάγκη παράλληλα με την διάταξη και την λειτουργία που αποφάσισε το Κεντρικό Συντονιστικό Συμβούλιο να προχωρήσουν τάχιστα οι διαδικασίες σύνθεσης και ενοποίησης. Δεν πρέπει να μας προλάβουν οι εξελίξεις. Και στο Συνέδριο που κατά τη γνώμη μου μπορεί να γίνει το αργότερο τον Ιούνιο να αποφασιστούν τα πάντα για το νέο και ενιαίο φορέα. Όσο γι αυτούς που θα μπορούσαν να αποφασίσουν από δω και πέρα τη συμμετοχή τους ας τους περιμένουμε μέχρι την προκήρυξη του. Μετά να κλείσουν οι πόρτες. Κλείνοντας θέλω να σημειώσω ότι πολιτικά και οργανωτικά δημιουργούνται για πρώτη φορά οι προϋποθέσεις επιτυχίας του εγχειρήματος. Και η στρατηγική συμφωνήθηκε και η πολιτική γραμμή ομογενοποιήθηκε και οι επι μέρους πολιτικές και προγραμματικές μας επιλογές διαμορφώνονται. Ας επιταχύνουμε το βήμα μας γιατί οι εξελίξεις δεν μας περιμένουν και ο πολιτικός χρόνος συρρικνώνεται.

Είμαι αισιόδοξος ότι το εγχείρημα παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει θα στεφθεί με επιτυχία.