”Θα είμαστε ξανά παρόντες σε πείσμα των καιρών” – Άρθρο στα ΝΕΑ

Όλοι το δηλώνουν με όλους τους δυνατούς τρόπους:
Ο ιός ήρθε για να μείνει. Η απειλή είναι μακροχρόνια.
Όλοι το δηλώνουν με όλους τους δυνατούς τρόπους:
Η επακόλουθη ύφεση καθιστά εξαιρετικά δύσκολη και καθόλου ανέφελη την επανεκκίνηση της οικονομίας, γεγονός που θα απαιτήσει χρόνο και κόπο πολύ.
Όλοι το δηλώνουν με όλους τους δυνατούς τρόπους:
Η επαπειλούμενη αναζωπύρωση του μεταναστευτικού – προσφυγικού καθώς και ο αναθεωρητικός επεκτατισμός της Τουρκίας θα κλιμακώνονται διαρκώς για ένα απροσδιόριστο σήμερα χρόνο.

Οι τρεις συνιστώσες της καταιγίδας στην οποία έχει εισέλθει η χώρα εκτείνονται σε μακρό και εν πολλοίς απροσδιόριστο χρόνο. Και απαιτούν νέες απαντήσεις και νέα στρατηγική για τη χώρα.

Το διεθνές περιβάλλον δεν εμπνέει καμιά ασφάλεια και αισιοδοξία. Παγκοσμίως κυριαρχεί η «διεθνής των κυνικών». Ευρωπαϊκά συνεχίζεται ακόμη και τώρα το «γερμανικό ιμπέριουμ» οξύνοντας την αντιπαράθεση των χωρών του Βορρά και του Νότου. Στην περιοχή μας μαίνεται η σύγκρουση συμφερόντων και εμπλέκονται οι επί μέρους εθνικισμοί με τις επιχειρούμενες ανακατανομές ισχύος.

Υπάρχει μια διάχυτη αμηχανία. Από τους κατ’ επάγγελμα λαϊκιστές αριστερούς και δεξιούς που δεν μπορούν να προσδιοριστούν σε ένα κόσμο που αλλάζει ριζικά. Αυτούς που ορκίζονται στο «αντί», στην άκριτη διεκδίκηση. Που επιβιώνουν μόνο μέσα από πολώσεις και διχαστικές λογικές. Αλλά και από τους θιασώτες του αγοραίου καπιταλισμού αυτούς που ορκίζονται στην ακινησία του συστήματος και εργάζονται πυρετωδώς για την αναπαραγωγή του. Αυτούς που ταυτίζουν την «κανονικότητα» με τις αμετακίνητες δομές της κατεστημένης πολιτικής, αυτές που οδήγησαν τον κόσμο και την Ευρώπη στα σημερινά αδιέξοδα.

Σήμερα, όλοι αυτοί ανακαλύπτουν την «σοσιαλδημοκρατικοποίηση της εποχής». Την ανάγκη του παρεμβατικού κράτους και την αναντικατάστατη δομή του. Καθώς και την υπαρξιακή ανάγκη αντιμετώπισης των οικουμενικών προβλημάτων που φωτίζουν το αδιέξοδο του πλανήτη και τη προστασία της ζωής σ’ αυτόν. Αρνούνται, να παραδεχτούν ότι την παγκοσμιοποίηση διαχειρίζεται μια διεθνής της Δεξιάς, ότι στην Ευρώπη το Μάαστριχτ έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ανάγκη ενός νέου ουμανισμού, μιας άλλου τύπου παγκόσμιας διακυβέρνησης, μιας νέας ευρωπαϊκής συνθήκης, προτού καταστραφεί ολοσχερώς ο κόσμος. Μια σύγχρονη και επίκαιρη σοσιαλδημοκρατία και προπαντός νέα και ανατρεπτική έχουμε ανάγκη να αναγεννηθεί.

Και εδώ, το πολιτικό τοπίο αλλάζει. Παρακολουθήσαμε τον Α.Τσίπρα στους μετεωρισμούς του εδώ και αρκετό χρόνο ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τη ριζοσπαστική αντισυστημική Αριστερά. Παρακολουθούμε τώρα τον Κ. Μητσοτάκη, αφού εγκατέστησε την ηγεμονία του στη σύγκριση με την παταγώδη αποτυχία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να γίνεται εξ ανάγκης σοσιαλδημοκράτης. Ένας καθ’ ομολογία εκ πεποιθήσεως νεοφιλελεύθερος παραδέχεται ότι παίρνει «σοσιαλιστικά» μέτρα αναφερόμενος στα….800ευρώ.

Εντάξει. Και οι δυο μας θέλουν στο περιθώριο της ιστορίας και αγωνίζονται για να είμαστε απόντες στο έργο της νέας εποχής. Το κατανοούμε. Γιατί έχουν ένα ενδόμυχο φόβο. Βλέπετε, το υπόδειγμα είναι ισχυρό αν ανακληθεί στη λαϊκή μνήμη ότι το ΕΣΥ, το κράτος πρόνοιας, οι δομές πολιτικής προστασίας, οι κοινωνικές πολιτικές για τους αδύναμους, έχουν ονοματεπώνυμο. Αν ανακληθεί στην ιστορική μνήμη το έργο της Αλλαγής ή να τεθεί σε σύγκριση ο τρόπος που διαπραγματεύονταν, διεκδικούσε και πετύχαινε στόχους η χώρα. Αυτή την κληρονομία αδυνατούν να εξαλείψουν, όσο κι αν προσπαθήσουν.

Η επόμενη μέρα μετά την επιδημία, σίγουρα ξεκινά από το μηδέν και για το πολιτικό σύστημα της χώρας. Εμείς θα είμαστε ξανά παρόντες σε πείσμα των καιρών.