Συνέντευξη τύπου στη Θεσσαλονίκη

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

ΚΩΣΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗ

Κ. ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ: Κατ’ αρχήν, θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ. Διάλεξα τη Θεσσαλονίκη για να μιλήσω λίγο για τις θέσεις που θα παρουσιάσω εν όψει της Εθνικής Συνδιάσκεψης και θα έχουν σχέση με τη γενικότερη πολιτική της παράταξης, τις εξελίξεις και το ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι γι αυτή την περίοδο αλλά και για το μέλλον.

                        Νομίζω ότι αυτή η πρόταση συμπληρώνει τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις που έχω κάνει.

Η πρώτη, αφορούσε το να έρθει η πολιτική στο προσκήνιο και να πείσουμε και να συζητήσουμε πριν, για να υπάρχουν δεσμεύσεις, για να πάει το ΠΑΣΟΚ ενωμένο την επόμενη  ημέρα στις εκλογές του Προέδρου.

Η δεύτερη ήταν η κριτική που έκανα στο Εθνικό Συμβούλιο για τα αίτια της ήττας, όπου προσπάθησα να επαναφέρω στην σωστή της βάση, την ιστορική της βάση, την απέναντι στις λογικές του ότι, για όλα φταίει ο “ανίκανος” Γιώργος Παπανδρέου ή ο «υπονομευτής Βενιζέλος» ή ο «καταστροφέας Σημίτης».

Τοποθέτησα τα πράγματα στη μια κοίτη του ποταμού με  πολύ συγκεκριμένο τρόπο και ιστορικά, αποδίδοντας τις σωστές ευθύνες λέγοντας  όχι την προσωποποίηση των αντιθέσεων που οδήγησε στα φαινόμενα που ζούμε αυτές τις μέρες, με τις συγκρούσεις στις τηλεοράσεις κτλ.

                        Στη συνέχεια, υπήρξε η άποψή μου  για το ΠΑΣΟΚ, για το κόμμα, όπου πιστεύω ότι, με όρους, την αποκρατικοποίησή του, τη νέα συλλογικότητα και την εσωκομματική δημοκρατία, επιστρέφει στη βάση του και διαμορφώνει μια νέα αντίληψη για τη συλλογική υπόσταση του ΠΑΣΟΚ για την πορεία του. Θέλω να θυμίσω ότι έχω πει ότι αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει με όποιον και να είναι Πρόεδρος, ενώ θα μπορούσε να κερδίσει με όποιον από μας ήταν Πρόεδρος και τα άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, εάν αλλάξει το ΠΑΣΟΚ και πραγματικά προσαρμοστεί στις συνθήκες της τελευταίας εποχής.

                        Το ΠΑΣΟΚ που κέρδισε το 2000 και δεν μπορούσε να ξανακερδίσει, το 2004 και το 2007 είναι το ίδιο περίπου ΠΑΣΟΚ. Λίγο άλλαξε και για αυτό, «το κόμμα των αξιωματούχων», δεν μπόρεσε να κερδίσει.

 Η άποψή που θέλω να καταθέσω σήμερα, είναι για τη γενικότερη πορεία.

                        Πιστεύω ότι από εκεί που πρέπει να ξεκινήσουμε, είναι ότι ο τόπος μετά από μια μεγάλη κρίση της δημοκρατίας και του τέλους του μεταπολιτευτικού κύκλου, χρειάζεται μια νέα μεταπολίτευση.

                       Πιστεύω ότι έχουμε μια ολιγαρχική και μελαγχολική δημοκρατία, πιστεύω ότι η κοινωνία δε συμμετέχει πουθενά, ο μοναχικός ιδιώτης απέναντι στο κράτος των συμφερόντων δε μπορεί ν’ ανασάνει και πρέπει να βρει ξανά οξυγόνο για να λειτουργήσει η κοινωνία, να προχωρήσει μπροστά.

                        Νομίζω λοιπόν ότι θα πρέπει μετά τη δεκαετία της αλλαγής και τη δεκαετία του εκσυγχρονισμού, ο νέος ιστορικός κύκλος να προχωρήσει στη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή, που έχει σχέση με την επαναφορά της κοινωνίας στο προσκήνιο και τη δυνατότητά της να κυβερνηθεί η χώρα μ’ έναν διαφορετικό τρόπο.

                        Είναι φανερό ότι αποδοκιμάστηκε ο τρόπος που κυβερνήσαμε τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησής μας.

Αποδοκιμάστηκε το ΠΑΣΟΚ που δεν άλλαξε και αποδοκιμάστηκε και η πρόταση που δεν έπεισε, του τελευταίου καιρού.

Εγώ, μιλάω για φορέα του εγχειρήματος της νέας μεταπολίτευσης στην κυβερνώσα Αριστερά.

                        Η κυβερνώσα Αριστερά έχει το ΠΑΣΟΚ κεντρικό κορμό αλλά όχι αποκλειστικό ή ηγεμονικό φορέα. Θέλει να βάλουμε τη σφραγίδα μας στη νέα εποχή, εκφράζει μια κοινωνική συμμαχία όπου τα νέα δυναμικά και παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας με τις ασθενέστερες τάξεις και τα σώματα του πληθυσμού που οι εξελίξεις φέρνουν στο περιθώριο, μπορούν να οικοδομήσουν αυτή την κοινωνική δυναμική, που μπορεί να προχωρήσει σε μια πραγματική προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης. Και, ασφαλώς, αυτό συνδέεται με την ανασύνδεση του προοδευτικού χώρου.

                        Εδώ θυμίζω ότι η πρότασή μου για τον εκλογικό νόμο, η αρχική πρόταση που τελικά δεν πέρασε, περιείχε μια σειρά από θέματα όπως είναι οι ολιγοεδρικές ή μονοεδρικές περιφέρειες, ο σταυρός, η λίστα, η διπλή κάλπη και όλη αυτή η αναλογικότητα αλλά παράλληλα και η σταθερή κυβέρνηση, που σήμαινε μια νέα εποχή για την πολιτική.

                        Πίστευα και πιστεύω ότι με μια τέτοια θεσμική ανατροπή μπορεί πράγματι να μπει η χώρα σ’ ένα άλλο πολιτικό σκηνικό.

                        Το λέω αυτό και το θεωρώ σημαντικό αυτό που θα σας πω, γιατί αυτή την εποχή διακινούνται πάλι σενάρια αναδιάταξης των πολιτικών κομμάτων.

                        Τι θα γίνει με την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας, πώς θα πάει το ΠΑΣΟΚ μετά την 11^η ή τη 18^η Νοεμβρίου και όλα αυτά τα θέματα, τα οποία έρχονται και παρέρχονται κάθε φορά που προφανώς πολιτικές ή μάλλον οικονομικές δυνάμεις και μέσα στη σύνθεση των εξουσιών, θα μπορούσαν να απεργάζονται, να σκέφτονται ή να σχεδιάζουν ή οτιδήποτε άλλο.

                        Η πολιτική αυτονομία του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο μόνος όρος, ή ένας όρος ή μια προϋπόθεση, είναι και το να δημιουργηθεί κι ένα πλειοψηφικό ρεύμα, μια κυβερνώσα Αριστερά η οποία θα συμπεριλάβει και άλλες προοδευτικές δυνάμεις μέσα σε μια λογική να μεταβούμε από τον άγονο δικομματισμό του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας όπως εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σ’ έναν γόνιμο διπολισμό ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.

                        Στην πρότασή μου λοιπόν για την κυβερνώσα Αριστερά, εμφανίζω ορισμένα θέματα που έχουν σχέση με τις πραγματικές αλλαγές και τα βήματα που πρέπει να γίνουν.

                       Και νομίζω ότι αυτά είναι η ανασύνταξη της πολιτείας εκ βάθρων, είναι η αλλαγή του πρότυπου διακυβέρνησης που αποδοκιμάστηκε, είναι η πολιτειακή αλλαγή, μια συνταγματική αναθεώρηση αλλά παράλληλα οι μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα που αναφέρονται στον εκλογικό νόμο, αναφέρονται στο πόθεν έσχες, σε ανεξάρτητη Αρχή για τα δημόσια πρόσωπα.

                     Που αναφέρονται στην κατάργηση της ιδιωτικής χρηματοδότησης στα κόμματα για να υπάρξει μια νέα αυτονομία της πολιτικής και άλλοι κανόνες παιχνιδιού σε μια δημοκρατία που έχει κανόνες για όλους και διαφάνεια παντού.

                        Νομίζω, ότι αυτή η πρωτοβουλία ανήκει στο πολιτικό σύστημα και δεν ανήκει στη συντηρητική παράταξη, ανήκει στην προοδευτική παράταξη και στην κυβερνώσα Αριστερά. Και πιστεύω ότι θα ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα, ας πούμε, μιας νέας διακυβέρνησης που θ’ άνοιγε δρόμους.

                        Πρέπει σ’ αυτό να ξεπεράσουμε τις παραδοσιακές μας δουλείες και ταυτίσεις με πρακτικές ηγεμονισμού ή μικρομεγαλισμού, ν’ ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα σ’ έναν διάλογο που αφορά την πορεία συνολικά της χώρας και την ανάγκη του να υπάρξει η δημοκρατική ανατροπή.

                       Και στη βάση αυτού του γόνιμου διαλόγου να προχωρήσουμε αν μπορέσουμε και τα καταφέρουμε, ακόμα και σε προγραμματικές συγκλίσεις και γιατί όχι, αν χρειαστεί, και σε κυβερνητικές συγκλίσεις.

                        Αυτό δεν αντιβαίνει την ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ ως ενιαίου πλειοψηφικού ρεύματος στην κοινωνία, αφού εξ’ άλλου είναι στρατηγική κάθε κόμματος που σέβεται τον εαυτό του, αλλά παράλληλα πρέπει να γίνουν οι δρόμοι ούτως ώστε ακόμα και αυτοδυναμίες να υπάρχουν, να υπάρχει μια διεύρυνση της πολιτικής βάσης της εξουσίας.

                        Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει η κυβερνώσα Αριστερά να συνάψει με τους πολίτες, είναι ένα συμβόλαιο εμπιστοσύνης, που αφορά το δικαίωμα στην ευημερία.

                        Ένα συμβόλαιο εμπιστοσύνης το οποίο ουσιαστικά έχει στόχο να διαμορφώσει την εμπιστοσύνη ανάμεσα στην κυβερνώσα Αριστερά και στις λαϊκές δυνάμεις που έχει πολύ συγκεκριμένες προτεραιότητες.

                        Η πρώτος στόχος, είναι να φέρουμε τη νέα γενιά της πατρίδας μας στο προσκήνιο της ιστορίας ξανά με μια σειρά από δικαιώματα που αφορούν τη γνώση, την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο και τη δημιουργία και την πολιτική συμμετοχή.

                        Ο δεύτερος στόχος, είναι να εργαστούμε συστηματικά και τολμηρά για την αλληλεγγύη των γενεών, που έχει σχέση με το δικαίωμα στη ζωή και το περιβάλλον της, το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα στον πολιτισμό και τη δημιουργική απασχόληση, το δικαίωμα στη δια βίου μάθηση.

                        Ο τρίτος στόχος, είναι να διασφαλιστεί αξιοπρεπή διαβίωση για τον καθέναν, για την οικογένεια, για τις κοινωνικές ομάδες και να κατοχυρώσει το δικαίωμα στη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος, στην περίθαλψη και την πρόνοια, στην αξιοβίωτη και ασφαλή καθημερινότητα.

                        Και ο τέταρτος, θέλουμε να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τους παραγωγούς και τους δημιουργούς, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα στην εργασία, στην επιχειρηματικότητα και την καινοτομία, στην αύξηση του κοινωνικού κεφαλαίου.

                        Θα ήθελα εδώ, κι αυτό θα μου επιτρέψετε, γιατί στο χαρτί που θα σας δώσω δεν υπάρχει,  γιατί εγώ δε θέλω να παρουσιάσω σήμερα ένα Πρόγραμμα, θέλω να παρουσιάσω μερικές θέσεις που έχουν σχέση με τη γενικότερη πορεία, αλλά θα ήθελα να πάρω και συγκεκριμένη θέση σε μερικά ζητήματα που κρίνω ότι είναι απαραίτητο και θα ήθελα την προσοχή σας.

                        Το πρώτο αφορά τα εθνικά θέματα και την πορεία της χώρας.  Νομίζω ότι στο νέο ιστορικό κύκλο, η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει τη συμμετοχή της στους στρατηγικούς διακανονισμούς που επιχειρούνται στην περιοχή με τρόπο πάρα πολύ πρωτοβουλιακό και γόνιμο. Είναι μια στρατηγική που θ’ αναβαθμίσει τις θέσεις της.

                        Έχω την εντύπωση ότι απαιτείται να διαμορφωθεί μια νέα στρατηγική με βάση ένα νέο Ελσίνκι. Και αυτό θα γίνει βήμα με βήμα μέσα από την αναπροσαρμογή των σχέσεων, όχι μόνο με τις γειτονικές χώρες, αλλά και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Πάντα ακρογωνιαίος λίθος είναι η βαλκανική πολιτική.                

                        Και μια παρατήρηση: Ότι πρέπει ναι μεν να επιμείνουμε στην ευρωπαϊκή προσέγγιση της Τουρκίας η οποία όμως απομακρύνεται εκ των πραγμάτων και από τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα έπρεπε εδώ να υπάρξουν και συμπληρωματικές πολιτικές, που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν την εθνική στρατηγική.

                        Και θέλω εδώ να σημειώσω ότι το σχέδιο Ανάν,για την Κύπρο δεν έχει μετά την απόφαση του Κυπριακού Ελληνισμού και όλες τις εξελίξεις που έγιναν, δεν έχει πια μεγάλη χρησιμότητα. Ωστόσο θα μπορούσε να δείξει κάποιο δρόμο στα καινούργια δεδομένα που πρέπει να δημιουργηθούν.

                        Σε ό,τι αφορά το θέμα του Ασφαλιστικού, πρέπει εδώ να σημειώσω ότι εγώ συμφωνώ με τις γενικές γραμμές του προγράμματός μας αλλά και τις θέσεις που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς, αναλυτικές ή συνοπτικές: στη μη ακύρωση των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων, όλα αυτά που περιγράφουμε κάθε φορά δεν θέλω να τα επαναλάβω.

Πρέπει όμως να σημειώσω ότι εδώ το κράτος πριν και πάνω από όλα, πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στα Ταμεία και στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Πρέπει να αναζητήσει και να υποχρεώσει και τους κοινωνικούς εταίρους και κυρίως τους εργοδότες, να συμμετάσχουν αποφασιστικά και να πληρώνουν κανονικά τις υποχρεώσεις τους.

Νομίζω ότι το κύριο πρόβλημα που είναι η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος, έχει ένα βασικό βραχνά αυτό. Το δεύτερο, τη διεύρυνση προς νέα στρώματα ασφαλισμένων, με κέντρο βάρους και τους οικονομικούς μετανάστες που είναι νόμιμα στην Ελλάδα.

Και το τρίτο που είναι πάρα πολύ σημαντικό, πιστεύω ότι εδώ απαιτείται μια τέτοια σύνθεση, ώστε τα θέματα που έχουν σχέση με τη Χάρτα των κοινωνικών δικαιωμάτων του πολίτη όπως είναι η επιδότηση ή η επαγγελματική κατάρτιση όλων των ανέργων, η στεγαστική ενίσχυση των νέων ζευγαριών ανάλογα με τις ανάγκες τους, η εξασφάλιση θέσεων σε Βρεφονηπιακούς σταθμούς για τα παιδιά όλων των γυναικών που εργάζονται ή που θα ήθελαν να εργαστούν και μια βασική σύνταξη σε όλους τους ηλικιωμένους, αυτά τα θέματα πρέπει να χρηματοδοτηθούν από τη γενική φορολογία στην οποία πρέπει να ενταχθεί και το συνολικό ασφαλιστικό ζήτημα, σε ένα κοινωνικό κράτος που εντάσσεται οργανικά στις δομές του προϋπολογισμού. Απαιτείται άλλη δομή και άλλη σχέση στους πόρους του προϋπολογισμού, που έχουν σχέση με τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής.

Νομίζω ότι πρέπει να μπει αυτή η σύνθεση για να γίνει συζήτηση για πιο μακροπρόθεσμη βάση και να μην στηρίζεται μονάχα στις αναλογικές μελέτες και στην αριθμητική αν θέλετε κατάσταση και την προοπτική που έχουν τα Ταμεία από εδώ και πέρα.

Επίσης θα ήθελα να πω δυο λόγια για τη νέα γενιά, όπου νομίζω ότι κι εδώ πρέπει να είμαστε αρκετά τολμηροί. Πρέπει να μιλήσουμε ουσιαστικά για τη δυνατότητα και το δικαίωμα στη γνώση, όπου εδώ πρόκειται για την αναβάθμιση του δημοσίου Πανεπιστημίου. Νομίζω ότι είναι πια άκαιρη και χωρίς χρησιμότητα η συζήτηση για το άρθρο 16.

Το πρόβλημα της ελληνικής πολιτείας είναι ότι δεν αναβάθμισε το δημόσιο Πανεπιστήμιο και δεν έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσει ένα ανεξάρτητο αυτοδιοικούμενο, αξιόπιστο και αξιολογούμενο Ίδρυμα, που να καλύπτει όλες τις ανάγκες σε κάθε Περιφέρεια της χώρας και να ενσωματώνει ουσιαστικά μια στρατηγική για την ανώτατη εκπαίδευση για όλους τους νέους.

Πιστεύω επίσης ότι θα πρέπει τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια να αποδοθούν λειτουργικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στους Δήμους.

Πιστεύω ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε τολμηρά μέτρα, όπως η αποποινικοποίηση του χρήστη και το χτύπημα των εμπόρων στα ναρκωτικά, όπως είναι η εναλλακτική θητεία, όπως είναι τα θέματα που έχουν σχέση με την ψήφο στα 16 και την εκλογή στα 21 για να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα στη συμμετοχή.

Χρειαζόμαστε να πάρουμε δραστικά μέτρα για να ανεβάσουμε τη νέα γενιά στο προσκήνιο της ιστορίας. Γιατί πάντα έλεγα και λέω ότι οι ιστορικοί κύκλοι προόδου και ευημερίας ανοίγουν πάντα με τη νέα γενιά στο προσκήνιο. Αυτό συνέβη και μετά τη Μεταπολίτευση, αυτό πρέπει να συμβεί και τώρα και είναι υποχρέωση της πολιτείας, αλλά κυρίως μιας προοδευτικής διακυβέρνησης να δώσει απάντηση σε αυτό το πελώριο ζήτημα.

Κλείνοντας θέλω να πω δυο λόγια.

Ένα Κόμμα, για να μπορεί να είναι φερέγγυο για νέα μοντέλα διακυβέρνησης, για ανατροπή όσων αποδοκιμάστηκαν από την ψήφο του λαού, για να μπορεί να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, για να μπορεί να στραφεί στην κοινωνία πρέπει εσωτερικά να δημιουργεί το πρότυπο, που απευθύνεται στην κοινωνία, της κοινωνίας που θέλει να χτίσει.

Κυβερνώσα Αριστερά χωρίς ένα ΠΑΣΟΚ αναγεννημένο δεν μπορεί να υπάρξει και κάθε εποχή καινούργια ξεκινάει και με νέα Κόμματα, είτε με αναγεννημένα Κόμματα.

Εγώ πιστεύω βαθιά ότι το ΠΑΣΟΚ έχει εσωτερικά τη δύναμη της αναγέννησης και της ανασύνταξης των δυνάμεών του και ότι μπορεί να είναι ο φορέας, ο κεντρικός πόλος σε αυτό το μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων, που θα αλλάξει την κοινωνία μας στη νέα εποχή.

Οι δομές όμως και οι λειτουργίες ενός τέτοιου Κόμματος, πρέπει να στηρίζονται –όπως σας είπα- στην εσωκομματική δημοκρατία και τη νέα συλλογικότητα

. Άρα οι προτάσεις που αφορούν το Κόμμα –που τις έχω διατυπώσει και προφανώς τις γνωρίζετε- πιστεύω ότι δίνουν μια διάσταση προϋπόθεσης για να πάει το ΠΑΣΟΚ ξανά στην Κυβέρνηση.

Με αυτή την έννοια λέω ότι ο Πρόεδρος πρέπει να υπηρετεί την Παράταξη κι όχι η Παράταξη τον Πρόεδρο.

Γίνεται μια συζήτηση αυτές τις μέρες, την οποία γνωρίζετε πάρα πολύ καλά και βλέπετε και εικόνες, που για μας δεν είναι καθόλου καλές.

 Όμως πρέπει να συζητήσουμε.

  Εγώ γυρίζω όλη την Ελλάδα και λέω τις θέσεις μου για το Κόμμα, για την κυβερνώσα Αριστερά, για τη σωστή κριτική για την πορεία μας, τις προτάσεις μου ακούω τους ανθρώπους της βάσης που έχουν αγωνία, που δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτά που συμβαίνουν, που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η 11^η Νοεμβρίου για τα στελέχη και τη βάση του ΠΑΣΟΚ είναι ένας σταθμός και δεν είναι αυτοσκοπός στην προσωπική διαδρομή του καθένα μας. Και για εμένα είναι ένας σταθμός γι’ αυτή τη διαδρομή κι έτσι την αντιλαμβάνομαι κι έτσι την υπηρετώ.

Σας ευχαριστώ πολύ.