”Κεντροαριστερά: Η Επόμενη Μέρα” – Άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Και ξαφνικά μέσα στην πολιτική παρακμή που ζούμε πηγαίνοντας σε ευρωεκλογές χωρίς την Ευρώπη. Ακούγοντας σαν από γραμμόφωνο που κόλλησε πριν από ένα χρόνο στο «τη σταθερότητα εγγυάται ο Μητσοτάκης» έστω κι αν μεσολάβησαν τόσες ήττες του. Συζητώντας μονότονα για την κοστολόγηση προγραμμάτων χωρίς καμία αξία και σημασία. Ολοι στον προοδευτικό χώρο ξαφνικά αγάπησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι πολίτες που τον θεωρούν τον καλύτερο μακράν της Μεταπολίτευσης, οι εφημερίδες που μοιράζουν τα βιβλία του, οι ορκισμένοι αντίπαλοι του που ομνύουν στις αλλαγές του, ακόμα και φερέλπιδες πολιτικοί αρχηγοί που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τη χώρα.

Στο βάθος αναγνωρίζουν ότι στον προηγούμενο πολιτικό κύκλο που έκλεισε αυτός κατάφερε να ενώσει και να επιβάλλει για πρώτη φορά την ηγεμονία της προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης. Αυτό που και σήμερα έχει τόση ανάγκη ο τόπος απέναντι στην συντηρητική διακυβέρνηση της νέο Δεξιάς και το φόβο της εκλογικής ενίσχυσης της ακροΔεξιάς. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Χρειάζεται απλώς ένα τηλεφώνημα;

Το ερώτημα δεν είναι αν ο Κασσελάκης θα καταδεχτεί να πάρει στο τηλέφωνο τον Ανδρουλάκη. Αλλά αν το πρότυπο της πολιτικής που προβάλλει ο ίδιος και θίγει κάθε προοδευτικό στέλεχος που έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ ή διαχώρισε τη θέση του απ΄ αυτόν, έχει κάποια σχέση με τις διαχρονικές αξίες, τις ιδέες και τις προτάσεις της Κεντροαριστεράς.

Αν ο ιδιότυπος και εισαγόμενος «τραμπισμός» του που ταλαντεύεται από την ακρα δεξιά ως την ακρα αριστερά σε ένα διαρκές κρεσέντο άκρατου λαϊκισμού θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει λύση για τη χώρα και τις ανάγκες της.

Η ανασύσταση της μεγάλης κεντροαριστεράς ξεκινά από τη ρήξη της με την πολιτική παρακμή που βιώνει ο τόπος. Θα εμφυσήσει ξανά στην πολιτική το οξυγόνο που της λείπει ως συλλογική βούληση και πράξη; Θα ξεπεράσει ως παράταξη την «ενός ανδρός αρχή» που αναμένει το φωτισμένο και λαμπερό ηγέτη της να σώσει μια πατρίδα καταδικασμένη; Θα διεκδικήσει δυναμικά τον αναβαθμισμένο ρόλο της χώρας μας στην Ευρώπη και την περιοχή απέναντι στην πολιτική του ουραγού και του κατευνασμού; Θα δώσει τη μάχη για μια νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη που θα καταστήσει την Ένωση ισχυρό πόλο στον ψυχρό πόλεμο που μαίνεται στα εδάφη και τα σύνορα της Ευρώπης; Θα προτείνει εκτός από τις κοστολογημένες ή μη λύσεις στο πλαίσιο αναπαραγωγής του σημερινού συστήματος εξουσίας και διαχείρισης τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και τις ανατροπές που απαιτούνται για τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, το κοινωνικό κράτος, τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, του εισοδήματος και των φόρων; Θα φέρει εν τέλει, ξανά στο προσκήνιο τον «μοναχικό ιδιώτη» ως πολίτη που διεκδικεί τη ζωή, την ασφάλεια, την ευημερία του, και εν τέλει την αξιοπρέπεια του;

Πάνω σε μια παρόμοια νέα και σύγχρονη προοδευτική ατζέντα μπορεί κανείς να συζητήσει την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς και όχι στο ποιος θα τηλεφωνήσει σε ποιον. Το πρόσφατο παρελθόν απέδειξε ότι δυνάμεις με διαφορετικό στρατηγικό προσανατολισμό δεν μπορούν να συντεθούν, να συνυπάρξουν.
Το ΠΑΣΟΚ και ο Πρόεδρος του, έχουν κάνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αρκούν. Μετά τις ευρωεκλογές και το αποτέλεσμά τους που μπορεί και πρέπει να είναι θετικό χρειάζεται ένα άλμα εμπρός, μια νέα αρχή. Που χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς στενόκαρδες επιδιώξεις, θα αγκαλιάσει από μηδενική βάση όλους όσοι νιώθουν προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες , που συνιστούν πάντα ένα εν δυνάμει πλειοψηφικό ρεύμα. Σ΄ αυτή την προσπάθεια όλα τα στελέχη του χώρου είναι χρήσιμα και τα ενεργά και τα παροπλισμένα και τα απέχοντα.

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από Μεσσίες και αυτόκλητους σωτήρες, ούτε από κόμματα αρχηγικά και ασπόνδυλα. Έχει ανάγκη από μια παράταξη που ορθώνει τείχος σε κάθε είδους λαϊκισμό, θα φέρει ξανά στο προσκήνιο τη ζώσα πολιτική, θα ξυπνήσει συλλογικές μνήμες και θα κινητοποιήσει την κοινωνία. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για την χώρα και το πολιτικό σύστημα την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών.