”3η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” Άρθρο στη ”Real News”

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεφε στην Ελλάδα μετά την πτώση της χούντας μπορούσε να αναλάβει την Ένωση Κέντρου, την πλειοψηφούσα προδικτατορική παράταξη και να έλθει πολύ γρηγορότερα στην εξουσία. Διάλεξε, όμως, το δύσκολο δρόμο ξέροντας ότι τα αιτήματα των καιρών απαιτούσαν όχι μόνο την ανανέωση με τη γενιά του Πολυτεχνείου που είχε σαφώς πιο ριζοσπαστικές τάσεις αλλά και τη συναίρεση ρευμάτων που πορεύτηκαν σε διαφορετικούς δρόμους. Έτσι συνευρέθηκαν στην ίδια κοίτη του ποταμού οι γενιές της αντίστασης, του ανένδοτου αλλά και οι

καινοτόμες και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις εκείνης της εποχής. Υπό τη σημαία του δημοκρατικού σοσιαλισμού αναδιοργανώθηκε η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη που έμελλε να σημαδέψει με την παρουσία και το έργο της ολόκληρο το ιστορικό κύκλο της Μεταπολίτευσης.

Από την ιστορική απόσταση που βρισκόμαστε σήμερα η νηφάλια προσέγγιση και εκτίμηση αυτής της πορείας και κυρίως της προσφοράς μπορεί να είναι πιο ακριβοδίκαιη. Η χώρα πέτυχε εθνικούς στόχους. Εγκαθίδρυσε ανέφελη δημοκρατία. Ένωσε τις δυνάμεις που για δεκαετίες είχαν διχαστεί. Θεμελίωσε στοιχειώδες κράτος πρόνοιας. Εγκατέστησε στο βάθρο τους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Κέρδισε τη θέση της στην Ευρώπη. Όσοι επιχειρούν σήμερα να ξαναγράψουν την ιστορία του ’81, του ’89 του 2000, με γνώμονα την εκ των υστέρων υποκειμενική τους άποψη και για την προσωπική τους δικαίωση, ματαιοπονούν. Ότι γράφεται στη μνήμη και τη ψυχή του λαού δεν ξεγράφεται.

Από κει και πέρα η ιστορία καταγράφει λάθη, παραλείψεις, ημιτελείς προσπάθειες και πάνω απ όλα τη φθορά της πολύχρονης διακυβέρνησης. Το πώς ένα πραγματικά ριζοσπαστικό κίνημα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων απώλεσε σταδιακά τη δυναμική του και ενσωματώθηκε στις κυβερνητικές και κρατικές δομές. Το δίδαγμα από αυτή την διαδρομή και σήμερα γίνεται επίκαιρο καθώς ένα νέο εγχείρημα βρίσκεται στην γέννησή του.
Και σήμερα βρισκόμαστε στην αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου. Η κρίση χρέους και η πολύχρονη ύφεση που βιώνουμε εδώ και μια δεκαετία σχεδόν δεν αφαιρεί απλώς κατακτημένα δικαιώματα. Συρρικνώνει την εθνική κυριαρχία, περιστέλλει τη δημοκρατία και αποδιαρθρώνει την οργάνωση της κοινωνίας.

Η κρίση απαιτεί ξανά μια πραγματική ιστορική ανασύνθεση του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου. Με συνείδηση των δεδομένων και των προβλημάτων, με γνώση των ορίων μέσα στα οποία υποχρεώνεται να συντελεστεί και προπάντων με επίγνωση των συσχετισμών δυνάμεων. Σήμερα δεν υπάρχει ο διπολικός κόσμος και ο ψυχρός πόλεμος, δεν έχει υπόσταση και συνάμα παρέμβαση ο τρίτος κόσμος, δεν καθορίζονται εντός των ορίων των εθνικών κρατών οι οικονομικές εξελίξεις. Δεν έχουν την ίδια ευχέρεια προοδευτικές δυνάμεις να αναζητήσουν εναλλακτικές επιλογές, στρατηγικές συμμαχίες, διεθνή ερείσματα. Μια νέα ιστορική σύνθεση είναι αναγκαία.

Χρειαζόμαστε ένα τολμηρό και ριζοσπαστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση ενταγμένο σε μια νέα εθνική επαγγελία
Κι αυτό δεν είναι υπόθεση των οικονομολόγων και των τεχνοκρατών. Είναι ιστορική παρακαταθήκη της μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης για να μη πάει χαμένη η δεύτερη ευκαιρία.