«ΠΑΣΟΚ: ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ-Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ» Άρθρο του Κώστα Σκανδαλίδη στην εφημερίδα ” Έθνος”

ΠΑΣΟΚ : ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Έχουμε τριτοκοσμική Δεξιά

Τ ην παρουσία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ περιγράφει μια λέξη :

Αποκάλυψη.

Αποκάλυψη στο ερώτημα που για πολύ χρόνο αιωρείται : Ποια παράταξη μας κυβερνά επιτέλους;

Ο Κ. Καραμανλής και η Ν.Δ αναρριχήθηκαν στην εξουσία καταγγέλλοντας τη «συντηρητική και αδιαφανή διαχείριση» της Κυβέρνησης Σημίτη. Επιστράτευσαν μια σχεδόν σοσιαλδημοκρατική επαγγελία για την οικονομική ανάπτυξη, ένα κώδικα ηθικής και διαφάνειας για τη διακυβέρνηση και μια ρητορική μεσαίου χώρου για την πολιτική και κοινωνική αναφορά. Λίγους μήνες μετά η προσχηματική απογραφή του κ. Καραμανλή σε αναδίπλωση στόχων και προσαρμογή πολιτικών που ονόμασε ήπια προσαρμογή. Και επειδή προϊόντος του χρόνου ανακάλυπτε τα αδιέξοδα της πολιτικής του και την ασυνέπεια των λόγων του που εξακολουθούσε να φορτώνει στο «κακό ΠΑΣΟΚ», αναγκάζεται από τα πράγματα τη μεν ήπια προσαρμογή να τη μετατρέψει σε σκληρή λιτότητα, τη δε φιλολαϊκή και κοινωνική επαγγελία να την παραπέμψει στις επόμενες προεκλογικές καλένδες.

 Σήμερα ο Πρωθυπουργός αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της νέο-δεξιάς που μας κυβερνά. Σκληρά ταξικό και νεοφιλελεύθερο στην οικονομία, καθεστωτικό στο κράτος και νέο-αυταρχικό στη διακυβέρνηση.

Τ ο δυσδιάκριτο της ρητορικής του μεσαίου χώρου και ο νέο-συντηρητικός ηθικιστικός λόγος αδυνατούν να αιτιολογήσουν τις οικονομικές επιλογές που μέσω των δήθεν μεταρρυθμίσεων υιοθετεί έστω αργά, έστω και αναγκαστικά η Κυβέρνηση. Οι «κόκκινοι», οι «κοινωνιστές», οι «δημοκράτες» υπουργοί αρχίζουν να γίνονται γραφικοί μπροστά σε ό,τι συμβολίζει ο Υπουργός Οικονομίας που λίγο διαφέρει από την κ. Μέρκελ.

Τα πράγματα οδηγήθηκαν ως εδώ από δύο ιστορικά «κατορθώματα» της πολιτικής της Κυβέρνησης. Το πρώτο αφορά τη ραγδαία αποδυνάμωση της διεθνούς θέσης της χώρας και την απομείωση των ισχυρών ερεισμάτων που κατέκτησε με σκληρή προσπάθεια για πολλά χρόνια. Η επιτηρούμενη οικονομία και η περιφρονητική συμπεριφορά για την κυβερνητική αναξιοπιστία που εισέπραξε η Ελλάδα είναι μόνο το ορατό αποτέλεσμα της απουσίας εθνικής στρατηγικής. Και ο όψιμος φιλοατλαντισμός του κ. Καραμανλή που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε και να αξιολογηθεί μοιάζει περισσότερο με παράδοση άνευ όρων, παρά με σχεδιασμένη κίνηση.

Το δεύτερο «κατόρθωμα» αφορά την ασύγγνωστη κατασπατάληση της περιουσίας που παρέλαβε από τον Κ. Σημίτη. Το 2003 η Ελλάδα αναπτύσσεται με 4,7%, διαθέτει μια τεράστια προίκα που δημιούργησαν οι ολυμπιακοί αγώνες και έχει στα χέρια ένα ανεκτέλεστο έργο 25 δις ευρώ από το Γ΄ΚΠΣ με ώριμα έργα και συνεχιζόμενα προγράμματα. Το ΠΑΣΟΚ άφησε τις δομές και τις υποδομές για τη δημιουργία οικονομικής υπεραξίας. Οι ολυμπιακές υποδομές καταρρέουν, τα έργα καρκινοβατούν, η αγορά οδηγείται σε παύση εμπορίου. Έρχεται και η διεθνής κρίση του πετρελαίου και το φάντασμα του στασιμοπληθωρισμού πλανάται ξανά στον ορίζοντα μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Τι απόμεινε προς αποδόμηση; Το κοινωνικό κεφάλαιο και το όποιο κοινωνικό κράτος καταφέραμε να οικοδομήσουμε. Και εφευρίσκονται γι’ αυτό οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις. Η Ν.Δ σε 18 μήνες εμπέδωσε τις προϋποθέσεις οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής αποδιοργάνωσης.

Πρόκειται για επιλογές που μέσα από γιγαντιαία ανακατανομή του πλούτου μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα φθηνής εργασίας και ανεξέλεγκτης αγοράς. Την καθιστούν από ισχυρή ευρωπαϊκή χώρα – έστω και με διαρθρωτικά προβλήματα και κενά – ξανά τριτοκοσμική. Μια πορεία δραματικής μείωσης της ευημερίας για τους πολλούς μόνο ένα αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης μπορεί να επιβάλει. Γι’ αυτό κάθε μέρα και περισσότερο η Ν.Δ θα εμφανίζεται ως κράμα της παλιάς ΕΡΕ και ενός νέου «μητσοτακισμού».

 Η εξέλιξη αυτή ανατρέπει τους μέχρι τώρα κανόνες του παιγνιδιού στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο ιδεολογικό επίπεδο.

Στο πολιτικό επίπεδο και στη θέση του «όλοι είναι το ίδιο» αρχίζει να επαναξιολογείται η Κυβέρνηση Σημίτη όχι μόνο στο προφανές έργο της αλλά και στην «αχίλλεια φτέρνα» της, τις κοινωνικές της επιλογές. Εισοδηματική πολιτική, συντάξεις ΟΓΑ, ΕΚΑΣ, πετρέλαιο θέρμανσης, κοινωνικές δαπάνες συγκρινόμενα το 2003 και το 2005 δεν χωράνε πια στο ίδιο τσουβάλι. Το ΠΑΣΟΚ ανακτά ένα απολεσθέν έρεισμα που ασφαλώς ούτε μπορεί ούτε πρέπει να συγκαλύψει τις πραγματικές αιτίες της ήττας του δικαιώνοντας επιλογές που αποδοκίμασε ο λαός. Όμως και στις πιο δύσκολες συγκυρίες υπάρχει μια σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην προοδευτική και τη συντηρητική παράταξη.

 Στο κοινωνικό επίπεδο η δραματική μείωση της ευημερίας οδηγεί με γρήγορους ρυθμούς στη διαμόρφωση του αντιπολιτευτικού κοινωνικού μετώπου των νέων «μη προνομιούχων». Όταν ο αγρότης εκτοπίζεται από την παραγωγή του, ο μικρομεσαίος μετατρέπεται σε υπάλληλο στην επιχείρησή του, ο εργαζόμενος χάνει το εισόδημα του και γίνεται έρμαιο στις διαθέσεις της αγοράς, ο νέος και η νέα βιώνουν ξανά το κομματικό κράτος και οι άνεργοι αυξάνονται δραματικά η επίκληση του «κακού ΠΑΣΟΚ» ξεφτίζει και της «κοινωνικής ευαισθησίας» φαντάζει φενάκη.

Στο ιδεολογικό επίπεδο η καταφυγή στον οικονομικό νέο-φιλελευθερισμό, τον καθεστωτισμό και τον αυταρχισμό εξανεμίζει τα όπλα του «μεσαίου χώρου», της «νέας διακυβέρνησης», της «επανίδρυσης του κράτους», της «σεμνότητας και ταπεινότητας», του «πολέμιου της διαπλοκής» του «νέου πολιτικού πολιτισμού». Ο βασιλιάς είναι γυμνός θα μπορούσε κανείς να φωνάξει ακούγοντας για πολλοστή φορά τον Πρωθυπουργό να συμπάσχει και να υπόσχεται.

Σ τη ΔΕΘ και ενώ ο Κ. Καραμανλής αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο της νέο-δεξιάς, μιας τριτοκοσμικής δεξιάς που μας κυβερνά, ο Γιώργος Παπανδρέου άρχισε να οριοθετεί πιο ευδιάκριτα τον άλλο δρόμο, την εναλλακτική πολιτική.

Οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι για την ανάκτηση της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας από το ΠΑΣΟΚ και την ανατροπή των μέχρι σήμερα πολιτικών συσχετισμών. Παράλληλα με την αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων από τη στροφή της Ν.Δ το ΠΑΣΟΚ για να ανοίξει τον άλλο δρόμο οφείλει να ξεπεράσει οριστικά τον παλιό του εαυτό. Να ξεμπερδεύει με την ιστορική του αυτοκριτική και αυτογνωσία και να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και της προοδευτικής παράταξης.