Άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Τούτες τις μέρες ο λαός συρρέοντας στις εκκλησίες μοιάζει σαν να αποζητά μιαν ανάσταση από θαύμα. Περιμένοντας το νέο μεσσία που θα βγάλει τη χώρα από το σκοτάδι της παρακμής και τη ζωή του από την ανέχεια και να λάμψει το φώς μιας νέας ελπίδας.

Σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων, ευρωπαϊκής κρίσης, ανατροπής συσχετισμών, σε μια περιοχή στο επίκεντρο των εξελίξεων που αποσταθεροποιείται, και ενώ θα έπρεπε η χώρα να επαναδιαπραγματευτεί το γεωστρατηγικό της ρόλο με τους εταίρους της και να λύσει το οικονομικό της πρόβλημα, βιώνει ένα καθολικό αδιέξοδο και τη μαστίζει κρίση εθνικής ηγεσίας.
Κρίση που απεικονίζεται και σ’ αυτούς που υποτάσσονται άνευ όρων στα κελεύσματα των δανειστών ενώ γνωρίζουν ότι οι λεόντειες συμφωνίες που σήμερα συνομολογούνται είναι αδύνατο να υλοποιηθούν όσες εγγυήσεις υπακοής και να τους δώσουν. Και σ’ αυτούς που οραματίστηκαν τη συνολική ρήξη μαζί τους, έχουν ήδη χτυπήσει το κεφάλι τους στον τοίχο και βολεύονται σε μια άθλια διαχείριση της εξουσίας. Το κεντρικό ερώτημα παραμένει:

Ποίος μπορεί να εγγυηθεί την πραγματική και αέναα επιζητούμενη ανασύνταξη της χώρας, να αναβαθμίσει εξ αυτού του λόγου τη διαπραγματευτική της θέση και να ανοίξει έναν εναλλακτικό δρόμο. Να διατυπώσει στην πράξη, με πραγματικούς και όχι διακηρυκτικούς όρους το νέο αφήγημα που θα κινητοποιήσει ξανά τις παραγωγικές, εκσυγχρονιστικές και δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου.

Αυτό αποτελεί χρέος και ιστορική παρακαταθήκη της προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης.

Έχοντας βαθειά πεποίθηση ότι η εποχή ούτε γεννά ούτε αντέχει νέους μεσσίες και ότι η δεξαμενή του χώρου είναι εν δυνάμει πλειοψηφική προέχει η ενότητα και η συσπείρωση της βάσης και η συλλογική διαμόρφωση της εναλλακτικής πρότασης. Γι’ αυτό οφείλουμε εδώ και τώρα να κλείσουμε οριστικά τους εσωτερικούς μας λογαριασμούς με το παρελθόν. Να πάψουμε να έχουμε μοναδικό μας στόχο να επιβάλλουμε εκβιαστικά διασπώντας το χώρο τη δική μας δικαίωση απέναντι στους άλλους. Όσοι εναντιωθήκαμε στον Κώστα Σημίτη ας θυμηθούμε ότι είναι ο τελευταίος Έλληνας Πρωθυπουργός που πέτυχε σημαντικούς εθνικούς στόχους. Όσοι εισπράξαμε τα τραύματα που προκάλεσε ο Γιώργος Παπανδρέου ας θυμηθούμε ότι ήταν αυτός που ως Πρωθυπουργός επιχείρησε σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές. Όσοι πολεμήσαμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο που παρέλαβε μια παράταξη ήδη συρρικνωμένη και σε κρίση ας θυμηθούμε ότι υπήρξε ο μόνος πολιτικός αρχηγός, συνεπής σε μια αποτελεσματική ευρωπαϊκή στρατηγική.

Για το παρελθόν ας αποφανθεί η ιστορία. Σήμερα προέχει να βγούμε ενωμένοι και να πάμε μπροστά. Δεν μας περισσεύει κανείς. Να κατανοήσουμε τη θεμιτή προσωπική φιλοδοξία του καθένα είτε αφορά τον υψιπετή στόχο να οδηγήσει την παράταξη ή και τη χώρα, είτε αφορά την ταπεινή διεκδίκηση και διασφάλιση μιας βουλευτικής έδρας. Να αποδεχτούμε με αυτό που περιέγραψε ο Δημήτρης Ψυχογιός ως «θραύσματα» λες και το έχει η μοίρα της δημοκρατικής παράταξης. Τα θραύσματα είναι χρήσιμα και απαραίτητα όταν συναρμολογούνται σε ενιαίο και συνεκτικό σύνολο.

Αυτό είναι το χρέος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης πέρα από σκιαμαχίες περί ονοματολογίας, συμβολισμών, διαδικασιολογίας και δευτερεύοντες στόχους. Να ενώνει διαρκώς το χώρο, να τον κρατά διαρκώς ανοιχτό, να τον συσπειρώνει και να τον διευρύνει. Να συνειδητοποιήσει ότι δεν πρέπει να περιμένει τους νέους ή «νέους»| μεσσίες γιατί απλώς ούτε υπάρχουν, ούτε φαίνονται στον ορίζοντα.

Η Φώφη Γεννηματά έχει μια ευκαιρία για την έκβαση της οποίας η ιστορία θα την κρίνει τελεσίδικα. Να υποδαυλίσει τη συλλογική απόφαση μιας παραιτημένης κοινωνίας να σηκώσει κεφάλι. Να πιστέψουν οι Έλληνες ξανά ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος που βγάζει στο ξέφωτο. Οι επόμενες εκλογές είναι ο πρώτος σταθμός.