Άρθρο στην εφημερίδα ‘Στο Καρφί’

Ενώ η χώρα συνεχίζει να βυθίζεται στην ύφεση, τη μονόπλευρη λιτότητα και τη φτωχοποίηση όλοι μιλούν για την ανάπτυξη. Άλλοι, όπως η Κυβέρνηση, για τη «δίκαιη ανάπτυξη» που όλο έρχεται και προσδοκά να τη φέρει ένας σύγχρονος «Μοσχοβος» ενώ στη πράξη φέρνει βροχηδόν αντί-αναπτυξιακά μέτρα. Άλλοι που προσδοκούν την εξουσία να πέφτει ως ώριμο φρούτο και την αγορά που θα τονώσουν οι κάπως και κάποτε λιγότεροι φόροι να είναι η πανάκεια της λύσης. Κι άλλοι μας εγκαλούν γιατί δεν γίνεται επιτέλους η ρήξη να πάμε στο εθνικό νόμισμα για την περηφάνια της «ψωροκώσταινας». Αν δε διαβάσει κανείς τα προγράμματα όλων των κομμάτων θα δει τις ίδιες πανομοιότητες θέσεις. Ο τουρισμός, η πρωτογενής παραγωγή, τα τρόφιμα, η μεταποίηση, η ενέργεια, η καινοτομία, περιγράφονται ξανά και ξανά ως συγκριτικά πλεονεκτήματα στα οποία καταλήγουν όλες οι έρευνες. Και δόξα τω Θεώ η χώρα έχει μελετηθεί τόσες φορές από επιτήδεια και μη γραφεία και εταιρίες- που σημειωτέον θησαύρισαν εδώ και τόσα χρόνια που τίποτε δε φαίνεται να είναι ανεξιχνίαστο, τίποτα δεν έμεινε ανεξερεύνητο.

Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό της ΄΄αναπτυξιολογίας΄΄ η Δημοκρατική Συμπαράταξη προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τη γενικόλογη μελλοντολογία και τα άπιαστα όνειρα και να αρθρώσει ένα διαφορετικό λόγο που στηρίζεται σε προφανή για όλους ερωτήματα. Πως μπορεί να ξεκινήσει η οικονομία στις συνθήκες της κρίσης; Ποιο κράτος σήμερα μπορεί να εγγυηθεί την παραγωγή νέου πλούτου; Ποια χρηματοδοτικά εργαλεία, μέσα και πόροι στην Ελλάδα των μνημονίων και του περιορισμένου πια προγράμματος δημοσίων επενδύσεων υπάρχουν διαθέσιμα; Ποιοι θεσμοί που σήμερα κακρινοβατούν θα αναλάβουν να παίξουν με επάρκεια και σχέδιο τον προβλεπόμενο αναπτυξιακό τους ρόλο; Είναι ερωτήματα που παραπέμπουν ευθέως στο μοντέλο διακυβέρνησης που σήμερα βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση στις προϋποθέσεις χωρίς τις οποίες η ανάπτυξη είναι ΄΄αέρας κοπανιστός΄΄ και στις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται εδώ και τώρα και όχι αύριο.

Το «Πρόγραμμα Ελλάδα» που παρουσίασε η Φ. Γεννηματά ως την πρόταση για τη νέα ανάπτυξη ξεκινώντας από την επανεκκίνηση της οικονομίας δίνει το γενικό περίγραμμα των αναγκαίων αλλαγών που απαιτούνται γι’ αυτό.

Η πρώτη και κρίσιμη επιλογή είναι η μετάβαση από τις υποδομές στην πραγματική οικονομία και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αυτό σημαίνει, μια ριζική αναστροφή του αναπτυξιακού προτύπου και τη δημιουργία ολοκληρωμένου παραγωγικού ιστού σε κάθε περιφέρεια. Και προτείνεται η δημιουργία χωρικά αναπτυξιακών πόλων γύρω από τους οποίους θα αναπτυχθεί η δυναμική επενδυτικών πρωτοβουλιών αλλά και δημοσίων έργων.

Η δεύτερη επιλογή είναι η αξιοποίηση κάθε διαθέσιμου πόρου και ο παραμερισμός των εμποδίων που κάνουν τις επενδύσεις να καρκινοβατούν. Αυτό απαιτεί από τη μεριά του κράτους μια ριζική αλλαγή σε κρίσιμους τομείς όπως η φορολογία, η κινητροδότηση, η διαμόρφωση ειδικών θεσμικών, νομικών, χωροταξικών, νομοθετικών, ρυθμίσεων. Παράλληλα να φύγουμε από την άγονη αντιπαράθεση και να επεκτείνουμε τη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε όλη την κλίμακα του αναπτυξιακού σχεδιασμού. Από τις ιδιωτικές επενδύσεις και τα θεσμικά πλαίσια μέχρι το κοινωνικό κράτος. Πρέπει γι’ αυτό να καταρρίψουμε ταμπού δεκαετιών. Τα ΣΔΙΤ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πρακτικές εύκολα εφαρμόσιμες.

Η τρίτη επιλογή αφορά τη ραχοκοκαλιά της ανάπτυξης και είναι η ανασυγκρότηση της μικρομεσαίας επιχείρησης σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση της ανεργίας και την δημιουργία προστιθέμενης αξίας στο ελληνικό προϊόν.

Η τέταρτη επιλογή είναι να ξαναστηθεί στα πόδια της η πυραμίδα του δημοκρατικού και αποκεντρωμένου προγραμματισμού που δυστυχώς σήμερα, έχει κυριολεκτικά αναστραφεί. Νέος περιφερειακός αναπτυξιακός, σχεδιασμός χωρίς την Περιφέρεια, τους Δήμους,, τους παραγωγικούς και επαγγελματικούς φορείς δεν είναι νοητός. Είναι ο μόνος τρόπος παρέμβασης στη μικρο-οικονομία, η μόνη οδός να κινητοποιηθεί το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων της κάθε περιφέρειας.

Αυτά όλα υποδηλώνουν άλλο κράτος, άλλη διακυβέρνηση, άλλη κουλτούρα συνεργασίας. Με άλλα λόγια εδώ οφείλουμε κυρίως να οικοδομήσουμε διαδικασίες εθνικής συνεννόησης. Με ποιους όμως; Με τη ΝΔ που αδιαφορεί στο όνομα της ελευθερίας της αγοράς και του ανταγωνισμού για την υπο εξαφάνιση μικρο- μεσαία τάξη ή με τον ΣΥΡΙΖΑ που την πνίγει κυριολεκτικά προκειμένου να κάνει δήθεν ταξική πολιτική; Ποιος θα τολμήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται εδώ και τώρα και πως είναι δυνατόν να γίνουν αποδεχτές και να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία, όταν πρέπει να σπάσουν ταυτόχρονα όλα τα αυγά της παθογένειας που μας κρατούν καθηλωμένους; Χρειάζεται μια μικρή επανάσταση για την Ανασύνταξη της Πολιτείας κι αυτοί περί άλλα τυρβάζουν. Εμείς ξεκινήσαμε και θεμελιώσαμε όλες τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις κόντρα σε όλους και για μια ολόκληρη εποχή. Εμείς μπορούμε και σήμερα να αλλάξουμε τα πράγματα και στη νέα εποχή. Το μαρτυρούν τα στελέχη που υπάρχουν σ’ όλη τη χώρα, η δημιουργική αγωνία για το σήμερα και το αύριο του τόπου, η δυναμική και η ευαισθησία της βάσης της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης.