Άρθρο Κώστα Σκανδαλίδη Υποψήφιου Βουλευτή Α’ Αθηνών ΠΑΣΟΚ στο «Έθνος».

Στην εποχή των μεγάλων και αυτοδύναμων κομματικών «αυτοκρατοριών» από την αρχή της δεκαετίας του 2000, διεκδικώντας τις ριζικές ανατροπές στο πολιτικό σύστημα, μίλησα για την Κυβερνώσα Αριστερά. Υπονοώντας  όχι μόνο την αναγκαία πλουραλιστική πολιτική έκφραση στο πλαίσιο μιας παράταξης αλλά και τις κοινωνικές αναφορές της. Τη σύγκλιση των δυνάμεων που μπορούν να

παράγουν σ’ αυτή τη χώρα με τους κοινωνικά και οικονομικά ανυπεράσπιστους. Στην προοπτική να συγκροτηθεί μια επίκαιρη, σύγχρονη και προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης.

Ήρθε η ώρα να αποτιμηθεί αυτή η καίρια επιλογή και το έως σήμερα ανεκπλήρωτο της. Το ΠΑΣΟΚ με δική του αποκλειστική ευθύνη και καθηλωμένο στους ηγεμονισμούς και τους αρχηγισμούς του έχασε τη δυνατότητα από θέση ισχύος και από τα πάνω να ανοίξει αυτό το δρόμο που σήμερα γίνεται κοινό αίτημα όλης της δημοκρατικής και μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Τώρα όλοι αναζητούν το φορέα της.
Σ’ αυτή την αναζήτηση  με τρόπο επιδερμικό και ανιστόρητο επιχειρείται ο παραλληλισμός αυτής της περιόδου με την πρώιμη μεταπολίτευση. Στην εθνική επαγγελία του ΠΑΣΟΚ συνέκλιναν τρία ιστορικά προοδευτικά ρεύματα. Η βενιζελική παράταξη του πολιτικού φιλελευθερισμού και του αστικού εκσυγχρονισμού,  οι διάχυτες σε διάφορους πολιτικούς χώρους ισχνές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και δυνάμεις της παραδοσιακής αριστεράς που χειραφετηθήκαν  από τις δογματικές αγκυλώσεις τους. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν δημιούργημα μιας αυτοκαταστροφικής οργής και συνοθύλευμα αντιφατικών και ετερόκλητων δυνάμεων όπως είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ αλλά προϊόν μιας ιστορικής διεργασίας δεκαετιών.

Αναμφίβολα, το ιστορικό και πολιτικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης έχει εδώ και αρκετά χρόνια αμετάκλητα εκπνεύσει. Το ΠΑΣΟΚ αντιμέτωπο με δημογραφικό μαρασμό και εκλογικό σοκ αναζητά εκ νέου τις κοινωνικές του αναφορές και την ιδεολογική του ταυτότητα. Όχι βέβαια ως βολικός εταίρος προς τις δυνάμεις του εσωστρεφούς διχασμού αλλά ως πρωτογενής πυλώνας της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου. Διεκδικούμε κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ ένα νέο συνασπισμό εξουσίας με αίτημα την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη θεσμική αναδημιουργία του πολιτικού συστήματος. Διεκδικούμε την Ανάπτυξη με παραγωγικό βάθος, τη παραγωγή εθνικού πλούτου. Διεκδικούμε το δικαίωμα στην  Ευημερία  για τους έλληνες σε μια Ελλάδα χωρίς δανεικά και δεκανίκια. Το παραταξιακό εύρος της κυβερνώσας κεντροαριστεράς αθροίζει τις δυνάμεις της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που ήδη αναζητά τη συνολική εναλλακτική στρατηγική για το μέλλον της Ευρώπης με τις κοινωνικές δυνάμεις των παραγωγών, της καινοτομίας, της δημιουργίας.

Αυτός ο προοδευτικός συνασπισμός εξουσίας θα έπρεπε να υπαγορεύσει τη συγκρότηση μιας Κυβέρνησης συνεργασίας των προοδευτικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων σε απόλυτη αντιστοιχία με τις ανάγκες του έθνους και το διαμορφούμενο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Αντ’ αυτού παρακολουθούμε ένα νέο άγονο δικομματισμό, μια σκιαμαχία μετώπων με τις ηγεσίες τους να εξαντλούνται  σεκλεφτοπόλεμο και επώδυνους λεονταρισμούς, στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα «προδότες» εναντίων «τρομοκρατών». Αποδεικνύονται ηγεσίες εσωτερικού χώρου και μάλιστα μιας χρήσης.

Δυστυχώς, αυτή η μια χρήση κινδυνεύει να οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή. Και για μας αυτός ο κίνδυνος συνεπάγεται μια διπλή πρόκληση. Από τη μια μεριά να αναδειχθούμε ως ο σταθερός πυλώνας πατριωτικής ευθύνης, ως η σοβαρή πυξίδα που δείχνει ένα πραγματικό δρόμο εξόδου από την κρίση. Και όπως κατέδειξαν οι διερευνητικές εντολές και οι ευρωπαϊκές εξελίξεις διαθέτουμε ηγεσία που έχει τη δύναμη να τα καταφέρει. Και από την άλλη μεριά να ανασυστήσουμε τον ευρύτερο χώρο της δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς πριν μας προλάβουν οι καταιγιστικές εξελίξεις.

Και να μην διαφεύγει από το μυαλό μας ότι όπως η μίμηση από τον Α. Τσίπρα του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου είναι μια ιστορική καρικατούρα, έτσι και για μας το να προσπαθήσουμε να επαναλάβουμε το εγχείρημα του 1974 θα είναι ιστορική φάρσα. Αναγέννηση στην όμορφη γλώσσα μας σημαίνει «θάνατος και γέννηση ξανά» από την ίδια μήτρα αλλά σε άλλη εποχή. Με κυριολεκτικά νέα ταυτότητα.