Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έχει μια ξεχωριστή πολιτική σημασία. Έρχεται μετά την πρώτη φάση της πορείας του Κινήματος Αλλαγής, που ολοκληρώθηκε στις εκλογές, να κρίνει, να εκτιμήσει και να επικυρώσει τα βήματα αυτής της πορείας. Παράλληλα να προβεί στις απαραίτητες καταστατικές αλλαγές, που θα προσαρμόσουν τη λειτουργία και τη δράση του από εδώ και πέρα.
Το πρόβλημα αυτό καθ’ αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της υποκριτικής στάσης που διαπερνά το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος. Επί δεκαετίες αρνείται να το αντιμετωπίσει επιστρατεύοντας τεχνικές και άλλες δυσχέρειες και υπονοώντας στο βάθος το πολιτικό κομματικό κόστος που και σήμερα πρυτανεύει στη στάση ορισμένων κομμάτων. Και αν μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι μέχρι το 2001 υπήρχαν ανυπέρβλητες δυσκολίες, από το 2001 και μετά υπήρξε συνειδητή άρνηση όλων των κυβερνήσεων να θεσπίσουν τη λεγόμενη «ψήφο των αποδήμων». Γιατί το 2001 καταργήθηκαν οι εκλογικοί κατάλογοι, αντικαταστάθηκαν από τα δημοτολόγια και θεσπίστηκε με την συνταγματική αναθεώρηση η «επιστολική ψήφος». Αλλαγές σημαντικές που καθιστούσαν αυτόχρημα τη δυνατότητα όχι απλώς πιο εύκολη αλλά προδήλως εφικτή. Αυτά για το παρελθόν και τις κυβερνήσεις δυο δεκαετιών σχεδόν.
Ο Κ. Μητσοτάκης εγκαινιάζοντας την ΔΕΘ προέβαλε κατά κόρον την εικόνα του τεχνοκράτη Πρωθυπουργού που πάνω και πέρα από ιδεολογίες, οράματα και μακρόπνοες επιλογές φέρνει πρακτικό αποτέλεσμα. Παράλληλα επανέλαβε ως κυβερνητικό πρόγραμμα για τον επόμενο χρόνο τις προεκλογικά υπεσχημένες παροχές προσπαθώντας να απωθήσει την ταυτότητα του συντηρητικού και ακραιφνούς δεξιού πολιτικού. Η ομιλία του αναλώθηκε ουσιαστικά στο πως θα φέρουμε επενδύσεις – ασφαλώς κρίσιμος και νευραλγικός όρος για την όποια ανάπτυξη, στο πως θα εφαρμοστεί με απόλυτη συνέπεια το πρόγραμμα στο οποίο δέσμευσε τη χώρα ο Α. Τσίπρας. Έδωσε, ομολογώ με πειστικό τρόπο, την εικόνα του καλού μαθητή που προσβλέπει στον καλό βαθμό από το δάσκαλο από τον οποίο αργότερα ευελπιστεί να πάρει μια συστατική επιστολή στη καλύτερη περίπτωση.
Συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Και ως είθισται κάθε χρόνο στη σημαντική αυτή επέτειο για το Κίνημά μας όλοι ανακαλύπτουν ξανά την «3η Σεπτέμβρη». Εντρυφούν στις πηγές, ανάλογα με την πολιτική τους στάση κρίνουν την επίκαιρη ή τη μουσειακή της αξία, εκτιμούν τα καθέκαστα και τα επιγενόμενα, τις διαδρομές. Αλήθεια δεν προκαλεί εντύπωση ότι καμιά γενέθλια ημέρα άλλου κόμματος δεν γιορτάζεται, δεν προκαλεί τόσο συζήτηση και αντιπαραθέσεις, τόσες κρίσεις και επικρίσεις, δεν λογίζεται ως αξιοσημείωτο γεγονός;
Μια νέα σελίδα γράφεται στην πολιτική ζωή του τόπου από τις 7 Ιουλίου.
Στα ηνία βρίσκεται μια κυβέρνηση που παρά τον εκσυγχρονιστικό μανδύα του Πρωθυπουργού εκτυλίσσει από τα πρώτα της βήματα μια καταφανώς συντηρητική ατζέντα. Ήδη εγκαθίσταται σχέδιο διακυβέρνησης και αλλαγών στην αυτοδιοίκηση υπηρετώντας υπερσυγκεντρωτικές και κομματοκρατικές επιλογές. Την ίδια στιγμή, στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο πολιτικός πολιτισμός κράτησε μόνο λίγες μέρες. Δίνει ήδη τη θέση του στα παλιά μοτίβα του λαϊκισμού και της άρνησης. Και οι δύο δρόμοι είναι δοκιμασμένοι για παρατάξεις που παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις τους, κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην κεντρώα ή στη σοσιαλδημοκρατική στροφή που διακηρύσσουν.
Ο ένας, ο Αλ. Τσίπρας, απείλησε ότι αν δεν ψηφιστεί και δεν νικήσει στις ευρωεκλογές οι πολίτες θα χάσουν αυτά που τους έδωσε προεκλογικά. Ο άλλος, κ. Μητσοτάκης απείλησε χθες ότι αν δεν πάρει την αυτοδυναμία θα σύρει τους πολίτες εκόντες άκοντες σε νέες εκλογές με απλή αναλογική το …δεκαπεντάυγουστο. Και οι δυο εκβιάζουν τη ψήφο του λαού, περιφρονούν βαθειά την ετυμηγορία του και προσβάλλουν τη νοημοσύνη του.