Άρθρα

Κατ’ αρχάς, και για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις, η περιβόητη κεντροαριστερή στροφή του Α. Τσίπρα και η συνεχής επίκληση του «προοδευτικού» μετώπου, δεν είναι τίποτε άλλο από την ύστατη γραμμή άμυνας μιας παράταξης που καταρρέει. Είναι μια αναγκαστική επιλογή που επιχειρεί να συγκρατήσει όσο γίνεται περισσότερες δυνάμεις στις ερχόμενες εκλογές. Εξ’ άλλου δεν είναι τόσο μακριά η εποχή του «Ολανδρέου» και της «επάρατης και προσκυνημένης σοσιαλδημοκρατίας».

Πολλοί μας ρωτούν καλόπιστα «είναι δυνατό να μη συγκαταλέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ στις προοδευτικές δυνάμεις»; Βεβαίως, στην πολιτική

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεφε στην Ελλάδα μετά την πτώση της χούντας μπορούσε να αναλάβει την Ένωση Κέντρου, την πλειοψηφούσα προδικτατορική παράταξη και να έλθει πολύ γρηγορότερα στην εξουσία. Διάλεξε, όμως, το δύσκολο δρόμο ξέροντας ότι τα αιτήματα των καιρών απαιτούσαν όχι μόνο την ανανέωση με τη γενιά του Πολυτεχνείου που είχε σαφώς πιο ριζοσπαστικές τάσεις αλλά και τη συναίρεση ρευμάτων που πορεύτηκαν σε διαφορετικούς δρόμους. Έτσι συνευρέθηκαν στην ίδια κοίτη του ποταμού οι γενιές της αντίστασης, του ανένδοτου αλλά και οι

Σήμερα, 44 χρόνια μετά, η ιστορία από την αναγκαία χρονική απόσταση πια, μπορεί να κάνει έναν ακριβοδίκαιο απολογισμό για την πολυκύμαντη διαδρομή της παράταξης που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν γεννήθηκε σε μια ιστορική στιγμή οργής, αγανάκτησης και τυφλής διεκδίκησης φοβισμένων και απελπισμένων πολιτών που οδηγούνται στο όριο της κοινωνικής σύγκρουσης και της εμφυλιοπολεμικής διαμάχης. Υπήρξε προϊόν κοινωνικής

Δεν ξέρω πως θα μπορούσε κανείς να περιγράψει μια απονενοημένη κίνηση όπως ο σημερινός ανασχηματισμός. Υπάρχουν δυνατές και τυποποιημένες εκφράσεις. <<ότι να ναι>>, <<Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν>>, <<Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται >>, <<Πολύς θόρυβος για το τίποτα>>, <<Άνευ ουσίας και σημασίας>>, και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Δεκάδες τίτλοι θα μπορούσαν να τον περιγράψουν.

Χθες ο Γ. Δραγασάκης και ο Ν. Παππάς θέλησαν να προετοιμάσουν το κλίμα για το σημερινό διάγγελμα του Πρωθυπουργού που εξ αιτίας της φωτιάς θα αντικαταστήσει τις φιέστες και τους άκριτους πανηγυρισμούς της δήθεν καθαρής εξόδου από τα μνημόνια. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έδωσαν το σύνθημα: << Και τώρα, αντιδεξιό προσκλητήριο για ένα προοδευτικό, αριστερό μέτωπο που θα εμποδίσει τη δεξιά παλινόρθωση>>.
Επειδή ο αποδέκτης του μηνύματος είναι κυρίως ο χώρος της κεντροαριστεράς και πιο συγκεκριμένα το Κίνημα Αλλαγής ως ο κατ’ εξοχή εκφραστής του, νομίζω ότι πρέπει για μια ακόμη φορά να αποσαφηνίσουμε ορισμένα πράγματα.

Η στάση μας στη Συμφωνία με τα Σκόπια αποτέλεσε θρυαλλίδα αναταράξεων στο Κίνημα Αλλαγής. Δεν νομίζω ότι αιφνιδίασαν κανέναν οι διαφορετικές απόψεις, καλό είναι, όμως, με αφορμή αυτό να αποσαφηνιστούν ορισμένα πράγματα.

Πρώτο, ο λαός που συνέρρευσε στις κάλπες το Νοέμβριο δεν ψήφισε μια Ομοσπονδία δυνάμεων με αποκλίνουσες στρατηγικές. Ψήφισε την αναγέννηση του χώρου μέσα από τη γέννηση ενός πραγματικά νέου φορέα. Η πρώτη αρχή της δημοκρατικής λειτουργίας ενός νέου φορέα είναι