”Δοκιμάζονται ηγέτες, πολιτικές, πεποιθήσεις και ιδεολογίες” – Άρθρο στα ΝΕΑ

Από το 1997 έγραφα στην «Πολιτεία Ανθρώπου» για την εποχή της Αποκάλυψης και της Αβεβαιότητας. Για τον άνθρωπο που δαμάζει αλλά και βιάζει τη Φύση για να μετατραπεί σε υποχείριο των πράξεων του.

Ο άνθρωπος που αφού μετέτρεψε τη γη σε ένα παγκόσμιο χωριό, άρχισε να εξερευνά τους άλλους πλανήτες. Να ξυπνά στην Αθήνα και να κοιμάται στην Καλιφόρνια. Να αποτυπώνει στην ταυτότητα του το γονιδιακό του ιδίωμα. Να μπορεί να ελέγχει ανά πάσα στιγμή το λόγο και τη σκέψη του άλλου από την άλλη άκρη της γης. Να μπορεί να καταστρέψει ή και να σκοτώσει οπουδήποτε ανθρώπους ή αντικείμενα πατώντας ένα κουμπί ή οδηγώντας ένα drone. Να προχωρεί στην «κλωνοποίηση» και την ανθρωπογενετική. Να φθάνει στο παραπέντε για να απομονώσει το «σωματίδιο του θεού» την επόμενη στιγμή της έκρηξης που γέννησε τη ζωή στον πλανήτη. Η θεοποίηση του ανθρώπου.

Αυτός ο άνθρωπος που έχει την αποκοτιά να κοιτάξει στα μάτια το θεό, που νιώθει βασιλιάς και χειραγωγός της φύσης, ξαφνικά νιώθει παντελώς αδύναμος να χειραγωγήσει ένα μικροσκοπικό ιό που ταξιδεύει στους πνεύμονες σαν αόρατος επισκέπτης και του στερεί το οξυγόνο της ζωής. Και τώρα, νιώθει ότι όλα μοιάζουν τόσο μικρά και ασήμαντα. Χιλιάδες φορές περισσότερο απ΄όσο ένιωσε όταν είδε να γκρεμίζονται οι «δίδυμοι πύργοι» ή όταν στεκόταν ανήμπορος μπροστά στη φωτιά που έκαιγε τα δάση του Αμαζονίου. Έτσι απότομα, αναίτια, απροετοίμαστα πέρασε το κατώφλι από τον αστερισμό της «θεοποίησης» στον κόσμο της ασύμμετρης απειλής ως «μοναχικός ιδιώτης».

Θα ρωτήσετε εύλογα πρώτη φορά αντιμετωπίζουμε μια πανδημία; Δεν πέρασε ο πλανήτης από την πανώλη, την ασιατική γρίπη, το AIDS, τον H1N1; Ασφαλώς. Όμως, στους πολέμους αυτούς δεν ήταν θεατής και πρωταγωνιστής ταυτόχρονα ο ίδιος ο άνθρωπος. Είτε γιατί του ήταν άγνωστο και απλώς εξόρκιζε το κακό, είτε γιατί δεν ήταν καθολικό για να τον κινητοποιήσει. Σήμερα, όλοι κινδυνεύουν, όλοι βιώνουν, όλοι συμμετέχουν, όλοι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους ιχνηλατούν κάθε στιγμή τα μέτρα τους. Και παρακολουθούν τον πόλεμο ζωντανά στους δέκτες τους.

Σε ένα τέτοιο πόλεμο, που η ζωή μετριέται πια κυριολεκτικά με μέτρο τον άνθρωπο και καθώς βιώνουμε σκληρά το τέλος της αυτάρκειας και της υπεροψίας μας, όλα παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Και ο Τράμπ, και ο Πούτιν , και ο Τζόνσον και ο Ερντογάν, και τα στερεότυπα του παρελθόντος, και οι μικροπρεπείς κοκορομαχίες, και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, και οι μικρές και ασήμαντες προσωπικές ή συλλογικές επιδιώξεις. Δοκιμάζονται ηγέτες, κόμματα, πολιτικές, συστήματα εξουσίας. Δοκιμάζονται πεποιθήσεις και ιδεολογίες, κοινωνικά καθεστώτα. Είναι η στιγμή που ένας λαός συνηθισμένος να αντιμάχεται τον εαυτό του, να διαφωνεί, να συγκρούεται πολλές φορές αναίτια , σήμερα ενώνεται απέναντι στην απειλή. Και ηχούν παράξενα στα αυτιά του μάχες οπισθοφυλακών «με τη δική μας κυβέρνηση», «με τη δική σας κυβέρνηση» ποιος εγγυάται, ποιος προστατεύει ποιος πλειοδοτεί. Τελικά ποιος νοιάζεται γι’ αυτά; Κανένας.

Είναι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι η μεν κυβέρνηση επιλέγοντας την υγεία απέναντι στην «ανοσία της αγέλης» πράττει το αυτονόητο η δε αντιπολίτευση συμμετέχει, συμπαραστέκεται με όλες της τις δυνάμεις, προτείνει και όπου διαφωνεί συνδιαλέγεται.
Για ένα είμαι βέβαιος. Στο τέλος της ημέρας, όταν κι αυτή η δοκιμασία τελειώσει, όλα θα είναι διαφορετικά. Και η ζωή μας, και η πολιτική και η προοπτική. Γιατί θα είναι διαφορετικός ο κόσμος μετά τον κατακλυσμό. Γιατί η χώρα θα ξεκινά από μηδενική βάση. Γιατί ότι προγραμματίστηκε ως τώρα πέφτει σαν χάρτινος πύργος. Γιατί τα συντρίμμια που θα αφήσει ο πόλεμος στην οικονομία, στην κοινωνία, στην καθημερινή ζωή δεν θα είναι ευκαταφρόνητα. Γι’ αυτό, όποιος σήμερα στενόκαρδα και αλόγιστα επιχειρεί να καθορίσει τη θέση του και τον εαυτό του με βάση τις πρακτικές του χθες, θα ξεπεραστεί από την ιστορία.