ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ

Συνέδριο ΠΑΣΟΚ

Εισήγηση:

Κατευθύνσεις – Προτεραιότητες

για το

ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ

Εισαγωγή

Πριν από τις ευρωεκλογές παρουσιάσαμε ένα πρώτο σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας. Συνεχίσαμε την προγραμματική επεξεργασία και στις βουλευτικές εκλογές εξειδικεύσαμε τις κατευθυντήριες επιλογές του. Αυτό το σχέδιο δεν αποτελεί ένα πόνημα που διαμορφώνεται εν κενώ αέρος. Απαιτεί μια συνεχή και άοκνη επεξεργασία που συνδέεται άρρηκτα με τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα. Πολλώ μάλλον όταν οι συνθήκες επιβαρύνονται από την πολιτική αλλαγή του Ιανουαρίου και η κρίση αντί να αντιμετωπίζεται οξύνεται. Η εισήγηση στο Συνέδριο μας δεν μπορεί παρά να συνδέσει το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης με την συγκυρία και να διατυπώσει τις κατευθυντήριες γραμμές του στη βάση των δραματικών γεγονότων που ζούμε αυτό τον καιρό. Η χώρα πορεύεται χωρίς πυξίδα και είναι ανάγκη να προτάξουμε τις κρίσιμες προϋποθέσεις και τους στόχους μιας εθνικής στρατηγικής στη βάση των οποίων διαμορφώνεται κα εξειδικεύεται το σχέδιο ανασυγκρότησης.

Ζούμε την επαύριο μιας εκλογικής αναμέτρησης που οδήγησε σε μια πολιτική αλλαγή με άδηλες εξελίξεις για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Εξελίξεις, που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο ότι κατακτήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Η αδυναμία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να συνδεθεί με την πραγματικότητα της κρίσης και να διαμορφώσει έστω και ένα υποτυπώδες εθνικό σχέδιο για τα επόμενα βήματα, ήδη ενσπείρει το φόβο και την ανασφάλεια στη θέση της ελπίδας και της προσδοκίας πάνω στις οποίες επένδυσε ο λαός με την ψήφο του.

Η χώρα πορεύεται χωρίς εθνική στρατηγική. Η δογματική επιμονή να δικαιωθεί η πολιτική που κυριάρχησε σε όλη την προηγούμενη περίοδο και θεμελιώθηκε στο ανιστόρητο δίπολο «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», σε συνδυασμό με την αμφίθυμη στάση και πολιτική της νέας κυβέρνησης, στην πράξη απομακρύνει την προοπτική απαλλαγής της χώρας από τα μνημόνια. Αφαιρεί ότι πλεονεκτήματα αποκτήσαμε και ανατρέπει δραματικά τα μακροοικονομικά μεγέθη του προηγούμενου χρόνου. Αδυνατεί να εντάξει τη χώρα στην αναγκαία πιστοληπτική ευρωπαϊκή γραμμή και να την καταστήσει ικανή να επιχειρήσει επιτυχή έξοδο στις αγορές. Η αγωνιώδης προσπάθεια να αναζητηθούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης μέσω ισχυρών χωρών με τις οποίες διατηρούμε καλές σχέσεις συναντά, όπως εξαρχής ήταν φυσικό, κλειστές πόρτες. Η διαρκής ταλάντευση ανάμεσα στον δήθεν έντιμο συμβιβασμό που επιδιώκει η κυβέρνηση και την καθολική ρήξη με τους εταίρους μας, φέρνει ολοένα πλησιέστερα την προσφυγή σε τρίτο μνημόνιο με πολύ δυσμενέστερους όρους.

Διγλωσσία, ασάφεια, αναβλητικότητα, ιδεοληψία κινδυνεύουν να καταστούν σήμα κατατεθέν που συνοδεύει τη νεφελώδη φυσιογνωμία, τις εγγενείς αντιφάσεις και την έλλειψη εθνικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτω από την εθνολαϊκιστική ρητορική επιχειρεί να κρύψει το πραγματικό αδιέξοδο: Έξοδος από το ευρώ, χρεοκοπία εντός του ευρώ ή τρίτο μνημόνιο.Η χώρα πορεύεται χωρίς πυξίδα.

Κι όμως…

Η Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια του μεταπολιτευτικού ιστορικού κύκλου διέθετε συμπαγή εθνική στρατηγική και το κυριότερο επιτύγχανε κρίσιμους εθνικούς στόχους. Αποκαθίσταται η Δημοκρατία αμέσως μετά τη χούντα, επιλύεται οριστικά το πολιτειακό και η χώρα εντάσσεται στην ΕΟΚ ανοίγοντας την πόρτα της Ευρώπης, έργο σημαντικό της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Στη δεκαετία του ’80 ενσωματώνεται με όρους σύγκλισης στις ευρωπαϊκές δομές χαράζοντας ταυτόχρονα μια πολυδιάστατη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και παράλληλα με την άσκηση προοδευτικής πολιτικής αναδιανέμεται ο πλούτος, συγκροτείται κοινωνικό κράτος, εγκαθιδρύονται νέοι θεσμοί και συμφιλιώνεται επιτέλους ο λαός. Πρόκειται για πραγματικά πρώτη φορά κυβέρνηση της δημοκρατικής αριστεράς.

Στη δεκαετία του ’90 επιλέγεται ο δρόμος προς την ΟΝΕ και ο στόχος της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τον Α. Παπανδρέου, στόχοι που με συνέπεια υλοποιούνται με την ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ και τη συμφωνία του Ελσίνκι από την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη. Είναι μια περίοδος σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης όπου η χώρα οικοδομεί μεγάλα και σύγχρονα έργα υποδομής. Αυτές οι κρίσιμες εθνικές επιλογές τέθηκαν υπό αμφισβήτηση μετά το 2004 από την κυβέρνηση της ΝΔ και του Κ. Καραμανλή του νεότερου. Ο ενταφιασμός του «Ελσίνκι», ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός και ο διπλασιασμός του χρέους ήταν τα «επιτεύγματα» της νέο-Δεξιάς διακυβέρνησης, τη στιγμή ακριβώς που η χώρα εισέρχεται πλησίστια στη διεθνή οικονομική κρίση.

Ταυτόχρονα, οφείλουμε να προχωρήσουμε στην έντιμη και γενναιόψυχη αποτίμηση των λαθών μας. Των αλλαγών που δεν τολμήσαμε. Των συμβιβασμών που μας αλλοτρίωσαν.

Είναι αλήθεια ότι η κρίση βρήκε πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί πάνω στις χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες και στρεβλώσεις που συνοδεύουν τη χώρα και που εμείς δεν μπορέσαμε να υπερβούμε. Στρεβλώσεις στο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο, στο αντιπαραγωγικό, πελατειακό και γραφειοκρατικό κράτος, στην προϊούσα θεσμική αποδιάρθρωση των κοινωνικών δομών και στην υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών.

Ασκώντας την εξουσία διεκδικήσαμε και σταθεροποιήσαμε τις κοινωνικές μας αναφορές σε μια διευρυμένη μεσαία τάξη, η οποία όμως, εκκολάφθηκε κάτω από την ασφυκτική προστασία του κράτους. Ενός κράτους που εξακολουθούσε παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες εκσυγχρονισμού και τις αλλαγές που επιχειρήσαμε να λειτουργεί ως δίκτυο πελατειακών σχέσεων και με συντεχνιακές πρακτικές. Ενσωμάτωνε στις δομές του τις πρακτικές της διακυβέρνησης και προϊόντος του χρόνου υπονόμευε κάθε μεταρρυθμιστική πνοή και δυναμική με συνέπεια να καταστεί η «αχίλλειος πτέρνα» της Μεταπολίτευσης.

Το διαρθρωτικό υπόστρωμα της κρίσης, το κρατικοδίαιτο αναπτυξιακό μοντέλο, βασιζόταν στη μαζική χρηματοδότηση προμηθειών και έργων. Αντίστοιχα, το τραπεζικό σύστημα που ανέλαβε τη χρηματοδότηση της εθνικής συμμετοχής, αντί να χρηματοδοτεί αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις και σταθερές θέσεις εργασίας τζόγαρε με προκλητική άγνοια κινδύνου σε ένα κρεσέντο επισφαλών δανείων, καταναλωτικών και πιστωτικών καρτών. Ένα σημαντικό μερίδιο των πόρων αντί για την παραγωγή στράφηκε στην κατανάλωση και την παραοικονομία.

Στον πυρήνα του προβλήματος που αναπαράγει την κρίση και οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο βρίσκονται οι αμετακίνητες και διάτρητες για χρόνια σχέσεις της πολιτικής εξουσίας με το κράτος και την αγορά. Η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και των αυτοδύναμων κυβερνήσεων μετά την ΟΝΕ να προχωρήσουν στην εσωτερική ανασύνταξη της χώρας, διευκόλυνε την εκδήλωση της κρίσης που με την κακή της διαχείριση από τη Νέα Δημοκρατία κατέστη αξεπέραστη.

Όλοι σήμερα, ο καθένας με τον τρόπο του, αναφερόμαστε στην ανάγκη ανασυγκρότησης του προοδευτικού δημοκρατικού χώρου και στην επανίδρυση της δημοκρατικής παράταξης.

Το εγχείρημα κατ’ αρχή προϋποθέτει τη συσπείρωση των μεταρρυθμιστικών, παραγωγικών και εκσυγχρονιστικών δυνάμεων της χώρας κάτω από το εθνικό σχέδιο.

Κι’ αυτό με τη σειρά του απαιτεί μια μακροχρόνια στρατηγική που θεμελιώνεται:

~ στην επαναδιατύπωση του αξιακού και πολιτικού προτάγματος

~ στην αυστηρά οριοθετημένη ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία

~ σε νέες και σύγχρονες κοινωνικές αναφορές

Χρειαζόμαστε μια στρατηγική που βλέπει πέρα από τη κρίση, που αρνείται αδιεξόδους μονόδρομους και προβάλλει εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις που συνιστούν ένα σύγχρονο προοδευτικό δρόμο.

Η χώρα οφείλει να διαμορφώσει το εθνικό της σχέδιο σε οργανική σύνδεση με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές εξελίξεις. Ο κόσμος του 21ου αιώνα δεν μοιάζει με αυτόν της δεκαετίας του ’70. Δεν υπάρχουν ο διπολισμός, τα αντίπαλα συστήματα, ο «ψυχρός πόλεμος» και η ισορροπία του τρόμου. Δεν έχει ενιαία υπόσταση και παρέμβαση ο « τρίτος κόσμος». Δεν καθορίζονται μέσα στα όρια των εθνικών κρατών οι οικονομικές εξελίξεις. Η κυριαρχία των οικονομικών κέντρων του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των παγκοσμιοποιήμενων αγορών ανατρέπει την ισορροπία οικονομίας και πολιτικής και καθιστά τη δημοκρατία μείζον πρόβλημα του καιρού μας. Δεν έχουν την ίδια ευχέρεια οι προοδευτικές δυνάμεις σε εναλλακτικές επιλογές. Διαμορφώνεται ένας πολυπολικός κόσμος με υπερεθνικούς πόλους και αναδύονται νέες δυνάμεις. Στο πλαίσιο αυτών των αλλαγών η σοσιαλδημοκρατία αμήχανη στην αρχή, ανήμπορη στη συνέχεια δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια εναλλακτική πρόταση. Είναι εύκολο και εύλογο να μιλάς για εκδημοκρατισμό της παγκοσμιοποίησης, για προοδευτική και ενωμένη Ευρώπη, για ένταξη της χώρας στο ευρύτερο πλαίσιο. Η στρατηγική που απαιτείται γι’ αυτό, όμως, είναι σύνθετη και διαμορφώνεται με αργά βήματα και όχι με ουτοπικούς σχεδιασμούς.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η απομόνωση και περιθωριοποίηση της χώρας από τις ευρωπαϊκές δομές ουσιαστικά θα την καθιστούσε τριτοκοσμική. Και είναι αυτός ένας επιπλέον λόγος για την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας καθώς η νέα ιστορική σύνθεση δοκιμάζεται κατ’ εξοχήν στο εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης.

Είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε βαθειά ότι δεν υπάρχει δρόμος και τρόπος εξόδου από την κρίση έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο και τις ευρωπαϊκές δομές. Η συμμετοχή της χώρας στην ΟΝΕ και στο ευρώ αποτρέπει την απομόνωση και τη μετατροπή της σε τριτοκοσμική. Για την Ελλάδα επί πλέον με τα ανοικτά εθνικά ζητήματα το εθνικό συμφέρον δεν μπορεί να υπηρετηθεί έξω από το τείχος προστασίας που προσφέρει η Ευρώπη. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο ένα μόνιμο και διαρκές μέτωπο απέναντι στον αντιευρωπαϊσμό και τον «αριστερό» λαϊκισμό και τυχοδιωκτισμό.

Η σημερινή Ένωση των μεγάλων διακρατικών και κοινωνικών ανισοτήτων, της συντηρητικής κυριαρχίας και της μονεταριστικής πολιτικής δεν είναι όραμα για μας. Αγωνιζόμαστε για νέα Ευρωπαϊκή Συμφωνία για μια προοδευτική και δημοκρατική Ευρώπη ομοσπονδία ισότιμων κρατών και εθνών και διαμορφώνουμε τις συμμαχίες μας στον ευρωπαϊκό χώρο για το σκοπό αυτό.

Μια Ελλάδα ης παραγωγής, της δημιουργίας της δίκαιης και αναλογικής ευημερίας που ανακτά τη θέση της στην ευρωπαϊκή οικογένεια είναι ο κεντρικός στόχος της εθνικής στρατηγικής. Και προϋπόθεση είναι μια Ελλάδα που πατά γερά στα πόδια της. Και αντλεί δύναμη από την εσωτερική της συγκρότηση. Το να αποτινάξουμε τη λεόντεια οικονομική εξάρτηση είναι η σύγχρονη εκδοχή του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Το να επιστρέψουμε στο κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων ως ισότιμος εταίρος και όχι ως χώρα φθηνής και ανασφαλούς εργασίας, απαξιωμένης περιουσίας και «ειδικής σχέσης» με την Ε.Ε. είναι ο πρωταρχικός μας στόχος.

Η χώρα αλλάζει σελίδα ριζικά και οριστικά. Δεν γυρίζουμε πίσω. Με την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής προασπίζουμε τα επιτεύγματα της και τις θυσίες του λαού. Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, θετικά πλεονάσματα, αναδιάρθρωση και εξυπηρέτηση του χρέους συνιστούν μόνιμη στρατηγική.

Στο επίκεντρο της στρατηγικής μας βρίσκεται η εσωτερική ανασυγκρότηση της χώρας και η ανασύνταξη της πολιτείας ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της νέας εποχής. Μια ανασύνταξη που θα λύσει μεσομακροπρόθεσμα τις δομικές ανεπάρκειες και αντιφάσεις. Το κλειδί είναι οι ολοκληρωμένες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε προοδευτική κατεύθυνση στην οικονομία, το κράτος και τη κοινωνία που ανατρέπουν τη σημερινή παραλυτική ισορροπία και ανοίγουν το δρόμο.

Πρώτο και καθοριστικό μέλημα είναι η ανατροπή του κρατικοδίαιτου αναπτυξιακού μοντέλου και η στροφή στην παραγωγή. Το ΠΑΣΟΚ και η Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη που μετά το ’81 υλοποίησαν το μεγαλύτερο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα με μαζικές εντατικές πολιτικές διαμέσου του κράτους πρέπει τώρα να σχεδιάσουν την παραγωγική επανεκκίνηση της χώρας διεκδικώντας στέρεες κοινωνικές αναφορές σε μια νέα και ακμαία παραγωγική τάξη. Το προοδευτικό πρόσημο αυτής της πολιτικής θα επιβεβαιώνεται:

~ από το κοινωνικό μέρισμα της ανάπτυξης και τη συμβολή του

στην ευημερία του λαού

~ από την αύξηση της απασχόλησης με πλήρη δικαιώματα

~ από την ενίσχυση της υγιούς επιχειρηματικότητας σε περιβάλλον

φορολογικής δικαιοσύνης και σταθερότητας

~ από την ανάδειξη της γνώσης και της καινοτομίας σε θεμελιώδεις αρχές της αναπτυξιακής προσπάθειας.

Στο πλαίσιο αυτό αλλάζουμε ριζικά ότι καθηλώνει μέχρι σήμερα τη χώρα και την προσαρμογή της στις σύγχρονες ανάγκες με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη, τη δημοκρατία, τη διακυβέρνηση.

– Αλλάζουμε την κυρίαρχη αντίληψη και πρακτική μας για τη συγκρότηση και λειτουργία του κράτους και τη σχέση του με την αγορά, επανακαθορίζοντας εξαρχής την έννοια του δημόσιου συμφέροντος. Θέλουμε την αγορά να απελευθερώνει ολόπλευρα τις παραγωγικές της δυνάμεις και να συμβάλλει δημιουργικά στην παραγωγή πλούτου, υπακούοντας σε κανόνες και ρυθμίσεις δημοκρατικά αποφασισμένες. Θέλουμε το κράτος να εγγυάται την εξωστρεφή ανάπτυξη, τη δημοκρατία στην αγορά και την ίση πρόσβαση σε αυτήν και τη δικαιότερη κατανομή της ευημερίας.

– Αλλάζοντας ριζικά το αναπτυξιακό πρότυπο, θέλουμε να δώσουμε τέλος στις επιδοματικές πολιτικές, την ανεξέλεγκτη παραοικονομία, την κατασπατάληση πόρων, τις αδιαφανείς διαδικασίες, τον ακραίο καταναλωτισμό. Και να αναπτύξουμε μια νέα κουλτούρα της παραγωγής, της εργασίας, της ανταγωνιστικότητας, της διαφάνειας, της ευθύνης. Ενισχύουμε την υγιή επιχειρηματικότητα και την καινοτομία.

– Αλλάζουμε αποφασιστικά, και με κριτήριο την κοινωνική ανταποδοτικότητα των διαθέσιμων πόρων, τις πρακτικές μας για το κοινωνικό κράτος. Θέλουμε με μέτρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του:

~ Νέο, δίκαιο και αναλογικό καταμερισμό των βαρών και του κόστους.

~ Εξατομικευμένες παροχές σε άτομα, οικογένειες, κοινωνικές ομάδες με βάση τις ανάγκες τους.

~ Οριζόντια κινητροδότηση των θέσεων εργασίας σε όλες τις όψεις της ανάπτυξης.

~ Δίκτυο πραγματικής προστασίας και πρόνοιας στις πιο ασθενείς και φτωχές ομάδες του πληθυσμού.

Προχωρούμε στην ανασύσταση του κοινωνικού κράτους με γενναία μεταφορά πόρων από το σπάταλο κράτος μέσω της ριζικής φορολογικής και ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και κατοχυρώνουμε ως πρώτο αποφασιστικό βήμα το εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα και σύνταξη για όλους.

• Αλλάζουμε τολμηρά τη θεσμική συγκρότηση της Δημοκρατίας ανασυντάσσοντας τη δομή της Πολιτείας εκ βάθρων στο πλαίσιο του νέου αναπτυξιακού και χωροταξικού σχεδιασμού

Θέλουμε ένα σύγχρονο και τεχνολογικά προηγμένο κράτος που οικοδομείται σε συνθήκες διαφάνειας, αξιοκρατίας, αξιολόγησης και αποδοτικότητας

Θέλουμε αναβάθμιση των αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών δομών με γενναία αποκέντρωση εξουσιών

Θέλουμε νέα σχέση αυτονομίας και αποτελεσματικότητας των συντακτικών εξουσιών

• Αλλάζουμε ριζικά τον τρόπο που κυβερνάται η χώρα εμπεδώνοντας ένα νέο πολιτικό σύστημα αντιπροσωπευτικό, διαφανές, δίκαιο, αξιόπιστο, δημοκρατικό που σηματοδοτεί τη σύγχρονη ποιότητα της δημοκρατίας.

Με την αλλαγή συνολικά του εκλογικού συστήματος επί το αναλογικότερο, δικαιότερο που διασφαλίζει την αυθεντική εκπροσώπηση και τη δημοκρατική επιλογή.

Με την θεσμική αποσύνδεση κάθε σχέσης των κομμάτων με το κράτος και τη διοίκηση με πραγματικό έλεγχο στο κομματικό σύστημα και ουσιαστικό πόθεν έσχες που κατοχυρώνει διαφάνεια παντού.

Θέλουμε να κατοχυρώσουμε ένα σύστημα διακυβέρνησης που να ακυρώνει τη σύμφυση των εξουσιών και να προσδίδει νέο ήθος και αυτονομία στην πολιτική διαδικασία

• Αλλάζουμε και ολοκληρώνουμε τη νέα δομή της Πολιτείας με συνταγματική αναθεώρηση συντακτικού τύπου που θα ανοίξει το κεφάλαιο της Δ’. Ελληνικής Δημοκρατίας.

Δεν είναι δυνατό να υπάρξει επανεκκίνηση της ανάπτυξης χωρίς σημαντική αναθεώρηση της μνημονιακής συνταγής σε προοδευτική κατεύθυνση που θα σηματοδοτήσει το τέλος της λιτότητας και της ύφεσης και θα έχει άμεσο και επείγοντα χαρακτήρα.

α. Η ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος όχι μόνο με σταδιακή μείωση φόρων αλλά με εσωτερική δικαιότερη και αναλογική ανακατανομή των βαρών και αναδιοργάνωση των φορολογικών μηχανισμών.

β. Η αναθέρμανση της οικονομίας με σταδιακή αλλαγή του προσανατολισμού των τραπεζών, την αλλαγή κατεύθυνσης από την κατανάλωση και την προμήθεια στην παραγωγή της κατανομής των διαθέσιμων πόρων και τη δυναμική διεκδίκηση νέων προγραμμάτων και αναπτυξιακών πόρων

γ. Η κατοχύρωση του δικαιώματος του καθένα στην αξιοπρέπεια με την ενεργή και δυναμική αντιμετώπιση της ανεργίας, την προστασία και εγγύηση των χαμηλών και μικρομεσαίων εισοδημάτων, την επαναθεσμοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την αλλαγή του ΕΣΥ και του ασφαλιστικού συστήματος.

δ. Η αναδιάρθρωση του κράτους με άμεσο ανασχεδιασμό των δομών του, αναγκαστικές μετατάξεις, αξιολόγηση δομών και δυναμικού και bypass στη γραφειοκρατία

ε. Η άμεση πολιτική μεταρρύθμιση στο εκλογικό σύστημα, στο πόθεν έσχες στη διαφάνεια, στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς

Είναι επιλογές που σηματοδοτούν την αφετηρία, την μετατρέπουν πραγματικά σε νέα αρχή

Προβάλλοντας το νέο εθνικό σχέδιο πέρα από το προσκλητήριο οφείλουμε να σημάνουμε ένα προσκλητήριο εθνικής αφύπνισης.

Να απευθυνθούμε στο μέτωπο των παραγωγικών και εκσυγχρονιστικών δυνάμεων, στον κόσμο της πραγματικής εργασίας και στο σύνολο της νέας γενιάς. Στους παραγωγούς και δημιουργούς στο χώρο της αγροτικής ανάπτυξης, της μεταποίησης των υπηρεσιών, του υγιούς εμπορίου που παράγουν πλούτο και τονώνουν την απασχόληση. Στον κόσμο της εργασίας του οποίου τα δικαιώματα και την ασφάλεια οφείλουμε να αποκαταστήσουμε. Μαζί μας θέλουμε και τις δυνάμεις του δημοσίου τομέα που ενστερνίζονται την ανάγκη των διαρθρωτικών αλλαγών και υπηρετούν τις αρχές και τους κανόνες τις χρηστικής – διαφανούς και αποτελεσματικής διοίκησης. Και βέβαια, τους νέους μη προνομιούχους καθώς και τα θύματα της κρίσης τους οποίους πρέπει να αγκαλιάσει το δίκτυ προστασίας.

Προσκλητήριο εθνικής αφύπνισης χωρίς τις δυνάμεις των γραμμάτων και της τέχνης , τους ταγούς της νέας εθνικής προσπάθειας και χωρίς να φέρνει τη νέα γενιά στο προσκήνιο ως τη δημιουργό δύναμη της νέας εποχής και της ανασυγκρότησης της προοδευτικής παράταξης δεν έχει προοπτική επιτυχίας. Εκεί εν τέλει κρίνεται το εγχείρημα.

Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα είμαστε για όλους. Αντιμαχόμαστε τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, τις δυνάμεις της παραοικονομίας, της αδιαφάνειας, της διαμεσολάβησης, του παράνομου πλουτισμού, τις δυνάμεις της ανομίας, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας. Είναι το δυσκολότερο εμπόδιο που απαιτεί συγκεκριμένες πράξεις και εκεί θα κριθούμε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα γιατί η πρακτική του παρελθόντος άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα μας ενοχοποιεί.

Είμαστε αποφασισμένοι να πετύχουμε.