ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ 12η ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ.

Ο Πυθαγόρας δεν ήταν μόνο Μαθηματικός, ήταν και φιλόσοφος. Και Σαμιώτης και Ανατολικοαιγαιοπελαγίτης. Κάπου λοιπόν, εκεί που φιλοσοφούσε λέει: «Σιγάν την αλήθειαν, χρυσόν εστί θάπτειν». Που σημαίνει, υπάρχουν κάποιες ιστορικές στιγμές που το να σωπαίνεις κρύβοντας την αλήθεια, είναι σα να θάβεις χρυσό.
Κανείς μας σήμερα δεν έχει δικαίωμα στη σιωπή. Όταν μάλιστα, μια μεγάλη παράταξη, που οδήγησε τη χώρα για μια ολόκληρη εποχή, ανεξάρτητα από τον ενθουσιασμό ή τη μοιρολατρία που μπορεί κανείς να διακρίνει σ’ αυτή την αίθουσα, αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα.
Εγώ, λοιπόν, αποφάσισα σήμερα να μιλήσω πέρα από τα καθιερωμένα γιατί το νιώθω χρέος. Θα κάνω τέσσερα σχόλια:
Το πρώτο αφορά το τρένο. Η χώρα κινείται πάνω σε ράγες. Είναι φανερό ότι οι ράγες αυτές είναι στέρεες, είναι σταθερές, πάνε σε μια κατεύθυνση. Το ερώτημα είναι πού πάει τελικά το τρένο, σε ποιον προορισμό; Διασταυρώνεται πουθενά με καμία άλλη πορεία; Πουθενά δε μπορεί ν’ αλλάξει έστω και στοιχειωδώς, γραμμή; Εάν ναι, εάν πάει μόνο σ’ έναν προορισμό, καταργείται η πολιτική. Δε χρειάζεται τιμονιέρη, ούτε πολύ περισσότερο σχεδιαστές, να σχεδιάσουν πιθανά ένα καινούργιο τρένο.
Χρειάζεται τότε, να καταπέσουμε στην ιδέα ενός άτεγκτου τεχνοκρατισμού, ενός δρομολογίου, γιατί έτσι όπως πάμε μέχρι το τέλος θ’ αποβεί και μοιραίο, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται, αν συνεχίσει το δρομολόγιο να πηγαίνει με τον ίδιο τρόπο σίγουρα θα είναι μοιραίο. Ο λαός είναι σε απόγνωση, νιώθει ότι επιβαίνει στο τρένο αλλά δε μπορεί ν’ ανοίξει ούτε ένα παράθυρο για να πάρει αέρα, όχι να καθορίσει την πορεία του.
Αναλύουμε συνεχώς την οικονομική κρίση. Πολύ ωραία νούμερα, χρέος, ελλείμματα, ρευστότητα, έχουμε ένα κράτος ανήμπορο ν’ ασκήσει στοιχειωδώς την εθνική του κυριαρχία. Σκοτώνουμε καθημερινά λέξεις, σύμβολα, που για εμάς ήταν ιδέες και αξίες, όπως η λέξη «ασφάλεια», η λέξη «ευημερία», η λέξη «μέλλον», η λέξη «δικαίωμα», που το καταργούμε όπου το βρούμε μπροστά μας.
Βάζουμε μπροστά στον άνθρωπο του μόχθου ένα σκοτεινό παραβάν που κρύβει τον ορίζοντα. Καταρρέει ένας ολόκληρος πολιτισμός, ένα σύστημα αξιών. Τρίζει συθέμελα η Ευρώπη. Η Ελλάδα πήρε μια πορεία παρακμής. Κι εμείς, αρνούμαστε να σχεδιάσουμε ένα διαφορετικό μέλλον.
Δεν τέθηκε το ερώτημα αυτά τα χρόνια αν μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα διαφορετικό μέλλον.
Δεν τέθηκε ούτε καν πολιτικά και ιδεολογικά. Δεν το συζήτησε κανένα όργανο του ΠΑΣΟΚ, σε κανένα επίπεδο, από την τελευταία Τοπική Οργάνωση μέχρι το Εθνικό Συμβούλιο. Ενσωματωθήκαμε, υποταχθήκαμε. Ωραία τα λόγια. Και βέβαια, είμαστε μπροστά σε μια πορεία που πρέπει να γίνει. Τι όπλα μας απέμειναν; Κατά τη γνώμη μου τρία:
Η ανάπτυξη, η δημοκρατία και το αίσθημα δικαίου.
Θα μου πείτε, παλαιολιθικός είσαι, γιατί αυτά είναι παμπάλαια θέματα. Όμως, καμιά φορά δε μπορούμε να βρούμε το μέτρο του πώς συνδέεται η ανάπτυξη με τη δημοκρατία και η πολιτική με το αίσθημα του δικαίου. Και αν θα μπορούσε κανείς να πει ένα μεγάλο όνειρο για μας, θα ήταν η επανεκκίνηση της ανάπτυξης, η επανίδρυση της δημοκρατίας και μια δίκαιη και αναλογική ευημερία με ό,τι μπορεί αυτός ο τόπος να παράξει, να το πουλήσει, να το συγκρίνει με άλλα κράτη, με άλλες αγορές.
Μια πατρίδα, λοιπόν, χωρίς εξαρτήσεις και με μια ευημερία αυτή τη φορά χωρίς δανεικά και δεκανίκια, θα μπορούσε να είναι ένα όραμα. Όμως φαίνεται, ότι αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Ελπίζω να το συνομολογήσουμε αυτό τον καιρό αυτό το όραμα. Ελπίζω αυτή τη στιγμή να καταφέρουμε  να βγάλουμε κεφάλι έξω από το νερό, αλλά σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να μη μιλάμε γι’ αυτό, που ακόμα δεν ξεκινήσαμε τη συζήτηση, ενώ πάμε να εκλέξουμε αρχηγό, δεν ξεκινήσαμε τη συζήτηση. Σήμερα μιλάμε για το τρένο.
Το δεύτερο σχόλιο αφορά μια εμφανή ανακολουθία αυτής της εικόνας που έχουμε εδώ με την εικόνα της κοινωνίας. Θυμίζει το «των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδωμεν».
Προχθές το βράδυ ένιωσα μια ανατριχίλα. Ένιωσα μια επιστροφή στο 2007. Ευτυχώς, χθες, υπήρξε έμπρακτη διάψευση, ελπίζω όχι επιδερμική και πρόσκαιρη. Όπως δεν έπρεπε ν’ αναβιώσουμε τις αντιπαραθέσεις του ’96, έτσι δεν πρέπει ν’ αναβιώσουμε τις αντιπαραθέσεις του 2007.
Ωστόσο, πέρα από τους «κλακαδόρους» και τους «γραμμητζήδες» και για να τελειώνει αυτό το καλαμπούρι, δεν είναι πρωτοκλασάτα στελέχη αυτά που μιλάνε περισσότερο στο μικρόφωνο ή που είναι πιο παλιοί από ένα παλαιό και ένα ΠΑΣΟΚ σε ναφθαλίνη. Πρωτοκλασάτα στελέχη στην πολιτική είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Κι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις κάθε φορά, είναι και ορατοί και αόρατοι.
Τουλάχιστον εγώ νιώθω «γραμμητζής». Γιατί υποστήριξα όλες τις αποφάσεις, παρ’ ότι διαφωνούσα σε πάρα πολλές από αυτές. Δεν έχει σημασία. Έχω ευθύνη, γιατί υπέγραφα τις αποφάσεις. Αλλά ας μην πάμε στο άλλο άκρο, ν’ αναβιώσουμε, να δείξουμε έναν στρεβλό καθρέφτη.
Άκουσα τον Πρόεδρο, το Γραμματέα, τους συντρόφους όλους, χτες και σήμερα. Βγαίνοντας χτες από την αίθουσα προσπαθούσα να μετρήσω το συναίσθημα των μελών του Εθνικού Συμβουλίου.
Ένα άδειο βλέμμα, μια υπαρξιακή αγωνία, ένας φόβος, πού πάμε, τι θα γίνει στις εκλογές, πώς θα βγούμε από το μαγγανοπήγαδο, πώς θ’ αντιδράσουμε το βράδυ στη νέα σφυγμομέτρηση, που είδε χτες το φως της δημοσιότητας. Θα ήμουν άδικος να μηδενίσω όσα ακούστηκαν. Υπάρχουν τα σπέρματα της αλήθειας, της πρότασης, υπάρχει η αναζήτηση, υπάρχουν προς το παρόν κραυγές. Πρέπει ν’ αρθρώσουμε λόγο σταθερό, στιβαρό, καθαρό, χωρίς περικοκλάδες, χωρίς αστερίσκους.
Πρέπει να βγούμε από την αίθουσα ν’ αντικρίσουμε κατάματα την κοινωνία που μας κοιτάει με απορία. Να υιοθετήσουμε ξανά τις γραμμές μας, ν’ ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας, να ξεκινήσουμε μια νέα πορεία.
Να σχεδιάσουμε τελικά από την αρχή το μέλλον, απαντώντας με υπευθυνότητα σ’ ένα αναπόφευκτο παρόν. Κανείς δε μπορεί ν’ αμφισβητήσει το ότι πρέπει να ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση. Κανείς δε μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι τα δις που περιμένουμε της πρώτης νέας δόσης, θα σημάνουν περιόδους ομαλότητας καλύτερες για τη χώρα και θα έχουμε κάνει ένα βήμα σωστό στη σωτηρία.
Κανείς δε θέλει την ασύντακτη χρεοκοπία ή την επιστροφή στη δραχμή. Όμως κανείς πια δε δίνει λευκή επιταγή σε κανέναν για να του εμπιστευθεί το μέλλον του. Αν εμείς αυτό δεν το καταλάβουμε, θα συνεχίσουμε την ίδια πορεία. Γιατί επανειλημμένα διαψεύσθηκε, όταν το πραγματικό δίλημμα έφερνε κι άλλο δίλημμα κι όταν κάθε τελευταία δόση έφερνε την επόμενη δόση και η επόμενη δόση έμπαινε με το ίδιο δίλημμα και το ίδιο δίλημμα το ψηφίζαμε, όλοι συνειδητά και σωστά.
Αλλά, αυτό αφαιρούσε κάθε φορά κι ένα μικρό κομμάτι από την ψυχή του κόσμου που εξέφραζε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, αυτού που εμπιστεύθηκε ένα Κίνημα, που έπαιξε τόσο συγκλονιστικό ρόλο σε όλη τη μεταπολιτευτική μας ιστορία.
Εγώ νομίζω ότι και η νέα δανειακή σύμβαση πρέπει να ψηφιστεί πάση θυσία. Πάση θυσία όμως αυτό τον καιρό, χθες, έπρεπε να έχει οριοθετηθεί η πορεία από κάθε πλευρά και ν’ ανοίξει ένα παράθυρο στο μέλλον, που σημαίνει και όραμα και εθνική στρατηγική και σχέδιο και εκλογικό πρόγραμμα. Πάμε σε εκλογές, λέμε ότι μπορεί να γίνουν αύριο οι εκλογές. Τι θα πούμε; Αυτά που λέγαμε το 2009; Τι θα πούμε αν αύριο το πρωί γίνουν εκλογές;
Πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά και αυτή είναι η δουλειά του Εθνικού Συμβουλίου, να ξεκινήσει αυτή τη συζήτηση. Και στην ουσία πρέπει να μιλήσουμε για το νέο τρένο. Γιατί κάποιο τρένο πρέπει ν’ αντικαταστήσει αυτό. Κι ένα τρένο που έχει σχέση με την ίδια μας την παράταξη.
Σήμερα έπρεπε να γίνει η ανασυγκρότηση των υπαρχουσών δυνάμεων του Κινήματος για να σχεδιαστεί η πολιτική. Δεν τη βλέπω. Ούτε αυτό δεν το κάνουμε σήμερα. Η ακινησία απελπίζει. Προτείνουμε μόνο χρονοδιαγράμματα διαδικασιών, δεν προτείνουμε πολιτικές. Δεν προτείνουμε πολιτική στράτευση και διάταξη δυνάμεων. Επιτέλους, θα αποκτήσουμε αίσθηση του πολιτικού χρόνου ή άβουλοι και μοιραίοι θα οδηγηθούμε σε μια αναπόφευκτη ήττα που πιθανά να είναι και η τελευταία για την παρουσία μας στην πολιτική ζωή του τόπου;
Θα ταράξουμε τα λιμνάζοντα νερά ή θα βουλιάξουμε, χωρίς, ούτε κατ΄ ελάχιστον, να έχουμε αλλάξει το τρένο; Και το τρένο για να αλλάξει δεν μπορεί να αλλάξει με έναν τιμονιέρη, χρειάζονται σχεδιαστές. Οι σχεδιαστές στην εποχή μας σχεδιάζουν τρένα εκτός από τους θερμαστές, τους επιβάτες και όλους τους άλλους. Οι σχεδιαστές στην εποχή μας δεν μπορούν παρά να είναι τα κόμματα, που μπορούν να ξαναεμπνεύσουν εμπιστοσύνη στο λαό και άρα πρώτο απ΄ όλα το δικό μας κόμμα.
Τρίτο σημείο, εάν δεν έχεις νου για την ιστορία σου, δεν έχεις και καμία τύχη για το μέλλον. Είναι ο περιβόητος απολογισμός, η ανάγκη για ένα ακριβοδίκαιο απολογισμό. Έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι ο καθένας από μας έχει χρέος να κάνει τον προσωπικό του απολογισμό και να αναλάβει τις ευθύνες του. Παράλληλα να γίνει ακριβοδίκαιος κριτής των συνολικών πεπραγμένων.
Γιατί είναι κρίσιμος ο απολογισμός; Θα καταξιώσει ή θα μηδενίσει την πορεία; Θα ενώσει ή θα διασπάσει τις δυνάμεις μας; Θα πατήσει στο στέρεο έδαφος της πραγματικότητας για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας, είτε θα υπερίπταται της πραγματικότητας και θα πηγαίνουμε αμέριμνοι;
Θα είναι απολογισμός σοβιετικού τύπου, όπου οι αριθμοί υποδηλώνουν την ευτυχία απευθυνόμενοι σε δυστυχούντες ανθρώπους ή θα είναι ένας απολογισμός που θα γίνει εφαλτήριο επανασυσπείρωσης; Ήμουνα πάντα κατά του άσπρου και του μαύρου, αυτό ήταν πάντα οδηγός για διάλυση.
Πέστε ότι πάμε αύριο σε εσωκομματικές εκλογές και είναι παραμονή των βουλευτικών εκλογών και εμφανιζόμαστε στις εσωκομματικές εκλογές με εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, στις οποίες θα υπάρχουν υποψήφιοι που ο ένας θα λέει ότι δεν κάναμε τίποτα στην ιστορία μας και ο άλλος θα λέει ότι τα κάναμε τέλεια όλα. Και θα καλέσουμε τον κόσμο να ψηφίσει ένα κόμμα που κάνει αυτή τη συζήτηση την παραμονή των εκλογών. Εγώ, λοιπόν, λέω και ρωτάω, αυτό μας αφορά ή δε μας αφορά;
Λέει το Πολιτικό Συμβούλιο δεν αναδείξαμε τις ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός είναι ο απολογισμός που κάνουμε σήμερα; Δεν αναδείξαμε τις ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας; Που προφανώς δεν τις αναδείξαμε κι έχει δίκιο το Πολιτικό Συμβούλιο, αλλά ο απολογισμός θα πρέπει να είναι ακριβοδίκαιος.
Έχουμε ένα θετικό επίτευγμα, μπορούμε να δούμε τη χώρα έξω από τη συμφωνία αυτή που πετύχαμε; Όχι. Ποιος τη διαμόρφωσε και την πέτυχε; Εμείς. Στα ερείπια αυτής της συμφωνίας ποιος θα επιβιώσει; Κανείς. Είμαστε συμμέτοχοι, συνεπιβάτες, αλλά δεν είναι άλλοθι για κανέναν μας το ότι είμαστε συμμέτοχοι και συνεπιβάτες και ο καθένας από μας θα πρέπει να κρίνει και τον εαυτό του και τη συνολική μας πορεία.
Όταν το 2007 έθεσα υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πίστευα ότι η παράταξη δεν έπρεπε να διασπαστεί και να διαλυθεί. Το ίδιο  βράδυ των εκλογών δήλωσα ότι θα στηρίξω τον Πρόεδρο, με όλες μου τις δυνάμεις, για τη νέα νίκη. Τον στήριξα σχεδόν σε κάθε του επιλογή, ακόμα κι αν με αυτή δε συμφωνούσα.
Τον στήριξα ακόμα και σε κρίσιμα λάθη, παρά τη διαφορετική πρόταση που διατύπωνα πάντοτε γραπτά και πάντοτε συγκεκριμένα. Νομίζω ότι αυτό ήταν και είναι το καθήκον ενός στελέχους. Υπέγραψα όλες τις αποφάσεις και παίρνω την ευθύνη ότι είμαι συνυπεύθυνος γι΄ αυτή την πορεία, αλλά δηλώνω κατηγορηματικά ότι στις πιο σημαντικές αποφάσεις δε ρωτήθηκα.
Δεν υπήρξε χώρος; Όχι. Εγώ, εσείς, να εκφράσω τη γνώμη μου, να πω τη συζήτησή μου, να πω την πολιτική μου θέση, να συντεθούν απόψεις, να υπάρξει μια συλλογική δράση, να φέρει ο Πρόεδρος τη γραμμή του που είναι σωστή και να τη θέσει σε μια συζήτηση που να ξαναγίνει σύνθεση απόψεων. Να νοιώθουμε τη χαρά της δημοκρατίας, βρε αδερφέ. Είμαστε ένα δημοκρατικό κόμμα, που θα πρέπει να λειτουργεί μέσα από τις διαδικασίες του.
Φτιάχτηκε ένα μοντέλο διακυβέρνησης, συγκροτήθηκε μια ηγετική ομάδα. Έτσι γίνονται οι Κυβερνήσεις, συγκροτήθηκε μια ηγετική ομάδα. Ψηφίστηκε το μνημόνιο, όμως θα μπορούσε να υπάρξει και μια νομιμοποίηση σύμφωνα με άλλες απόψεις. Έγινε μια συμφωνία, η οποία είχε σχέση με το μεσοπρόθεσμο, που θα μπορούσε από τότε να ενδυθεί μια στρατηγική εθνικής συνεννόησης.
Έγιναν επιλογές στο πρόσφατο παρελθόν, που όλοι τις γνωρίζετε. Αυτό όμως δεν ακύρωσε τη θετική πορεία, γιατί η θετική πορεία είναι αυτή που είπε ο Πρόεδρος, είναι αυτή που είπατε οι πιο πολλοί από σας. Ότι εμείς παρόλα αυτά κινηθήκαμε θετικά και δώσαμε απαντήσεις και λύσεις που δεν κατέστρεψαν τη χώρα, δεν την οδήγησαν ουσιαστικά στον γκρεμό, παρότι πολλοί παίζουμε με την ιδέα να κινούμαστε γύρω-γύρω από εκεί.
Άρα, λοιπόν, πέρασε ένας ολόκληρος κύκλος και κατέληξε σε μια συμφωνία θετική. Εγώ λέω σύντροφοι ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε οριστικά, ότι πρέπει να ξεκινήσει μία καινούρια πορεία. Γι΄ αυτό, λοιπόν, κι έρχομαι στο τελευταίο σημείο, που αφορά τη διαδικασία και την ουσία των αποφάσεων που πρέπει να πάρουμε εδώ.
Κοιτάξτε, το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου θα ήταν να πει ο Σκανδαλίδης ή οποιοσδήποτε -έκανε προηγούμενα μια πρόταση η Άννα- και να πει βάζω σε ψηφοφορία μία πρόταση για να ψηφίσει το Εθνικό Συμβούλιο, να κατοχυρώσω τη γνώμη μου, την απόφασή μου. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, δεν το έκανα ποτέ μου και δεν μπορώ να το κάνω τώρα, αυτή τη στιγμή, που τα πράγματα είναι πάρα πολύ κρίσιμα για όλους μας.
Θέλω μόνο να βάλω έναν προβληματισμό και να σας προβληματίσω κι εσάς.
Η σειρά των διαδικασιών που θέτει η πρόταση του Προέδρου. Κατ΄ αρχήν και εγώ είμαι σύμφωνος γενικά με τη λογική ότι πρέπει να εφαρμοστεί το καταστατικό, να γίνει εκλογή από τη βάση, να υπάρξει όλη αυτή η διαδικασία, διότι αυτό κατοχυρώνει ουσιαστικά την πορεία μας, θέλω να σας πω όμως ότι αν αυτό ξεκινούσε την επομένη που έφυγε από Πρωθυπουργός τώρα θα είχαμε τη δυνατότητα να έχουμε ψηφίσει ουσιαστικά τη νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Πιστεύω ότι ο τρόπος και η καθυστέρηση που υπήρξε αυτούς τους 2,5 μήνες, υπήρξε επώδυνη για την παράταξή μας, με αποτέλεσμα η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε τώρα και η απόφαση που πρέπει να πάρουμε να είναι πάρα πολύ δύσκολη.
Θα φύγουμε από δω με το μυαλό στην εκλογή του Προέδρου ή στην εφαρμογή της συμφωνίας και της κυβερνητικής πολιτικής και της υποστήριξης της Κυβέρνησης Παπαδήμου; Θα γίνουν προεδρικές εκλογές πριν  τις βουλευτικές εκλογές;
Εάν ολοκληρωθεί το PSI και υπάρξει υπογραφή της δανειακής σύμβασης και προκηρυχθούν αμέσως οι εκλογές, αν αυτό γίνει μέσα Μαρτίου εκλογές θα γίνουν 29 Απριλίου, όπως είπαν,  εκτός αν δε γίνουν.   Σημαίνει ότι η διαδικασία εκλογής του Προέδρου δε θα έχει προηγηθεί κανενός τύπου διαδικασία που θα μπορούσε να φτιάξει ένα νέο τρένο, να κάνει κάτι, να πάει με άλλο λόγο σε αυτές τις εκλογές.
Έστω ότι τις κάνουμε, θα τις κάνουμε μέσα στην προεκλογική εκστρατεία; Ποιο κόμμα θα κάνει αυτές τις εκλογές; Ποιο κόμμα, αυτό που έχουμε σήμερα, όπως είναι; Δηλαδή, δε θα έχουμε αλλάξει ούτε καν τον τρόπο που δουλεύουμε, τη διάταξη των δυνάμεών μας, να φτιάξουμε το εκλογικό μας πρόγραμμα, να καθορίσουμε τις πολιτικές μας, να πούμε τι είναι αυτό που προτείνουμε σήμερα στον ελληνικό λαό;
Ή μήπως θα επαναλάβουμε μια συνδιάσκεψη, σαν την τελευταία που κάναμε; Αν αυτό είναι το εκλογικό μας πρόγραμμα και η διαδικασία, πιστεύω ότι θα ήταν καταστροφική και για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Έχω έναν προβληματισμό και σας τον υποβάλλω:
Χρειαζόμαστε τώρα διάταξη δυνάμεων ουσίας, με ισχυρό πολιτικό κέντρο, με ισχυρή δυνατότητα εκπόνησης πολιτικής, με διάταξη και εκλογική διάταξη των δυνάμεών μας. Χρειαζόμαστε γρήγορα να αποφασίσουμε για τις πολιτικές πριν πάμε στα πρόσωπα και στα «καλλιστεία» για τη διαδοχή στην ηγεσία του Κινήματος. Αυτό πρέπει να το αποφασίσει αυτό το Εθνικό Συμβούλιο.
Κάνω μια πρόταση στον Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου να εισηγηθεί στον Πρόεδρο, να κάνει απόψε μία συζήτηση με το Πολιτικό Συμβούλιο και να έρθουν αύριο, εδώ, με μια άλλη διάταξη δυνάμεων να μας κάνουν μια πρόταση, να μπούμε όλοι σε μια δουλειά που έχει σχέση με την πολιτική και με όλα τα άλλα.
Και θα ήθελα να πω, με όλη την αγάπη που έχω στον Πρόεδρο του Κινήματος, δυο λόγια.
Πρώτον ότι όταν τον είδα, αμέσως μετά που αποχώρησε από την Πρωθυπουργία, του είπα ένα πράγμα καθαρά, ότι:
Πρόεδρε είσαι νόμιμα εκλεγμένος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είσαι Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κουβαλάς μαζί σου, ένα μεγάλο ιστορικό φορτίο, είναι κεφάλαιο- παρακαταθήκη για σένα η συμφωνία του Οκτωβρίου και έχεις δικαίωμα, αν εσύ το θέλεις και δεν έχει σχέση, ούτε με το πότε τέλειωσε η θητεία ή θέματα καταστατικά και όλες αυτές οι βλακείες, έχεις και τη δυνατότητα ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να κριθείς από το λαό και ως υποψήφιος Πρωθυπουργός. Αλλά, εάν δεν αποφασίσεις να είσαι υποψήφιος Πρωθυπουργός, πρέπει η αλλαγή της ηγεσίας να γίνει πολύ γρήγορα, σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί ούτε εσύ πιστεύεις στη διαρχία, ούτε εγώ πιστεύω στις διαρχίες και σε όλα τα άλλα ζητήματα. Το είπα αυτό και πιστεύω ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο.
Εάν πραγματικά, ο Πρόεδρος έχει αποφασίσει ας κατέβει υποψήφιος Πρωθυπουργός, δεν έχω εγώ καμία αντίρρηση. Αν πρόκειται να μπούμε σε μια διαδικασία μέσα στην προεκλογική περίοδο να εκλέξουμε Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, εγώ υποστηρίζω το καταστατικό από την αρχή μέχρι το τέλος, δε θα το ήθελα ποτέ να γίνει αυτό, γιατί θα διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Εγώ λοιπόν λέω, θέλει ο Πρόεδρος να είναι υποψήφιος Πρόεδρος, υποψήφιος Πρωθυπουργός; Να είναι.
Δεύτερον, θέλει αλλαγή ηγεσίας; Παρακαλώ πολύ βρέστε τον τρόπο με εκλογή από τη βάση, λέω εγώ, τις επόμενες μέρες. Πρέπει το τρένο να πάρει μπρος και το τρένο δεν παίρνει μπρος όταν ο τιμονιέρης δεν είναι στο πόστο του, δεν καθοδηγεί τα πράγματα.
Και ταυτόχρονα οι επιβάτες, οι μηχανοδηγοί και οι υπόλοιποι δεν είναι συγκροτημένοι, έτσι ώστε να χρειαστεί να αλλάξει και λίγο η πορεία, να φτιάξει και μια ράγα λίγο πιο πέρα, για να πιστέψει ο λαός ότι αυτό το Κίνημα που γεννήθηκε για να τον υπηρετήσει δεν έπαψε να τον υπηρετεί οριστικά, αλλά μπορεί να θρέψει ακόμα μια ελπίδα γι΄ αυτόν και τη ζωή του. Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ.