«Η Κυβερνώσα Αριστερά στο δρόμο της Δημοκρατικής Ανατροπής»
Κώστας Σκανδαλίδης
Θεσσαλονίκη 29-10-07
Η Κυβερνώσα Αριστερά
στο δρόμο της Δημοκρατικής Ανατροπής
Συμβόλαιο Εμπιστοσύνης
«Το Δικαίωμα στην Ευημερία»
Νιώθουμε δικαιωμένοι
Στην αλληλουχία των εποχών η δημοκρατική μας παράταξη συνδέθηκε πάντοτε με τα μεγάλα προοδευτικά βήματα της χώρας. Από το πρώτο σύνταγμα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους ως τον εκσυγχρονισμό του τέλους του 19ου αιώνα . Από την αγροτική μεταρρύθμιση και τον αστικό εκσυγχρονισμό του μεσοπολέμου ως την εθνική αντίσταση. Από τον εκδημοκρατισμό και την κατάλυση τους κράτους της δεξιάς, τη δωρεάν παιδεία και την αγροτική σύνταξη ως τον αντιδικτατορικό αγώνα. Από την εθνική συμφιλίωση, το κράτος πρόνοιας, την ισονομία και την ισοπολιτεία ως την είσοδο στην ΟΝΕ, τα μεγάλα έργα και τους ολυμπιακούς αγώνες.
Με την ίδρυση και τη διαδρομή του Κινήματος μας σημαδέψαμε κυριολεκτικά μια ολόκληρη εποχή και πρωτοστατήσαμε σε εθνικές και κοινωνικές κατακτήσεις. Φυσικοί κληρονόμοι του πολιτικού φιλελευθερισμού και των δημοκρατικών αγώνων και σύγχρονοι φορείς του σοσιαλιστικού προτάγματος δώσαμε σχήμα και περιεχόμενο στους πατριωτικούς, δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες.
Η Ελλάδα από μια περιθωριακή και εξαρτημένη βαλκανική χώρα έγινε μια σημαντική και σύγχρονη ευρωπαϊκή δύναμη, απόκτησε κύρος και φωνή. Η οικονομία μας με την ΟΝΕ και το Ευρώ συνδέθηκε σταθερά με την κοινή ευρωπαϊκή πορεία. Η χώρα άλλαξε μορφή. Η δημοκρατία μας απόκτησε βάθος και εύρος. Η κοινωνική μας οργάνωση εξελίχθηκε μέσα από σημαντικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Ο λαός βγήκε από το περιθώριο και κατοχύρωσε συνθήκες στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης. Η ζωή μας έγινε καλύτερη.
Ο ιστορικός κύκλος της μεταπολίτευσης που κλείνει οριστικά και άδοξα για μας υπήρξε εποχή σημαντικής προόδου για τον τόπο κι αυτό μας κάνει περήφανους για τη διαδρομή και τη συνεισφορά μας.
Χάσαμε την ηγεμονία
Μετά την είσοδο στην ΟΝΕ που σήμανε το τέλος μιας αναγκαστικά διαχειριστικής περιόδου όπου η προσαρμογή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και οι εθνικοί στόχοι συναρτήθηκαν με την οικονομική σταθερότητα και την μακροοικονομική ισορροπία, η χώρα όφειλε να γυρίσει σελίδα. Να επανακαθορίσει τους στόχους της. Να ανασυντάξει εσωτερικά τις δυνάμεις της. Να προσαρμόσει τις δομές της. Να αποκτήσει ένα νέο όραμα.
Οι εξελίξεις απαιτούσαν άλλο πρότυπο παραγωγής που να στρέφεται στην ποιότητα και την ανταγωνιστικότητα, άλλη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, άλλη θεσμική συγκρότηση της δημοκρατίας. Έτσι ώστε να μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος του ανταγωνισμού και των νέων αναγκών της ανάπτυξης. Ο τόπος χρειαζόταν τη δυναμική μιας νέας μεταπολίτευσης.
Όμως η ρητορική επίκληση αυτών των στόχων και ο πολιτικός και προγραμματικός λόγος που προσπαθούσε να τους επενδύσει σκόνταψε σε τρία πολύ σημαντικά εμπόδια. Στη γενικότερη ασάφεια και στην κρίση ταυτότητας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και αριστεράς. Στην κρίση του μοντέλου διακυβέρνησης που άγγιζε πια τα όρια του και δεν τολμούσαμε να το αλλάξουμε. Στην κρατικοποίηση του κόμματος των αξιωματούχων που ήταν το τίμημα που πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ της πολύχρονης διακυβέρνησης. Ως πολιτικός χώρος, ως ιδεολογικός λόγος, ως οργανωτική δομή χάσαμε την ηγεμονία των ιδεών μας, την μεταρρυθμιστική μας πνοή, την ανατρεπτική μας ικανότητα.
Η «πύρρεια νίκη» του 2000 και οι ήττες του 2004 και 2007 που ακολούθησαν έφεραν τη συντηρητική παράταξη στην εξουσία για να οδηγηθεί η χώρα στην ανυποληψία και η «νέα διακυβέρνηση» στην παρακμή.
Η ολιγαρχική μας δημοκρατία
Εν τω μεταξύ η εποχή μας, μελαγχολική και αδιέξοδη, ολοένα σωρεύει προβλήματα και περιορίζει τις λύσεις. Η χώρα έχασε το βηματισμό της και πρέπει να τον ξανακερδίσει. Ο λαός νιώθει ολοένα και περισσότερo ανασφαλής και απροστάτευτος βλέποντας την πολιτική να χάνει το δημιουργικό της περιεχόμενο. Να υποβιβάζεται καθημερινά σε τεχνική διαχείρισης της εξουσίας, σε αντιπροσωπεύσεις συμφερόντων, σε προσωπικές επιδιώξεις. Να δίνει ολοένα και σε λιγότερους τις δυνατότητες ενασχόλησης με το κοινό συμφέρον.
Η δημοκρατία μας μετά την μεταπολιτευτική άνοιξη του τόπου και τις μεγάλες κατακτήσεις των δεκαετιών του ’80 και του ’90 κάθε μέρα που περνά γίνεται και πιο ολιγαρχική και ατελέσφορη. Θέτει κανόνες που δεν τους εγγυάται. Ψηφίζει νόμους που δεν τους εφαρμόζει. Οικοδομεί θεσμούς που τους αφήνει ανολοκλήρωτους. Επαγγέλλεται μεταρρυθμίσεις καταφανώς ψευδεπίγραφες. Εγκλωβίζεται σε τοπικισμούς που παραλύουν κάθε δυνατότητα απόφασης. Και πάνω απ’ όλα μοιράζει άνισα και επιλεκτικά τον πλούτο που παράγει ο τόπος.
Ο πολίτης νιώθει ολοένα και περισσότερο ένας μοναχικός ιδιώτης αντιμετωπίζοντας το κράτος των συμφερόντων που κυριαρχεί μαζί με τους γραφειοκράτες και τους διαμεσολαβητές που το στηρίζουν.
Νιώθει έρμαιο σε μια ασύδοτη αγορά, αιχμάλωτος σε μια οικονομία με πήλινα πόδια, ανασφαλής σε μια χώρα φθηνής εργασίας και ακριβής διαβίωσης, σε μια κοινωνία που καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει.
Νιώθει κάθε στιγμή την άδικη κατανομή των βαρών, όταν πληρώνει υπέρογκους φόρους και δυσβάσταχτα τέλη χωρίς ουσιαστική ανταπόδοση. Όταν του μιλούν για «δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία» ενώ η εκπαίδευση και η περίθαλψη του στοιχίζουν πανάκριβα.
Νιώθει μοναχικός όταν οι συντεταγμένες εξουσίες της πολιτείας, η Δημόσια Διοίκηση, η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, που υπάρχουν για να τον υπηρετούν τον εκμεταλλεύονται.
Και νιώθει ακόμη πιο μοναχικός όταν οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί, τα βάθρα της δημοκρατίας, η Βουλή, η Αυτοδιοίκηση, το Συνδικάτο, που οφείλουν κάθε στιγμή να τον εκπροσωπούν μετατρέπονται σε νέο κατεστημένο. Ακόμη και τα κόμματα και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ενσωματώνονται και επαγγελματοποιούνται.
Μια ολιγαρχική δημοκρατία με πολίτες που μετατρέπονται σε μοναχικούς ιδιώτες δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε όταν στις 3 του Σεπτέμβρη του ’74 ξεκινούσαμε τη μακριά πορεία προς τα εμπρός.
Η νέα μεταπολίτευση
Σήμερα έχουμε χρέος να βγούμε από τις στάχτες και να πάρουμε ξανά στα χέρια μας το τιμόνι για να οδηγήσουμε τη χώρα στη νέα εποχή. Πολλά έχουν αλλάξει από την πρώτη φορά. Εκείνο που παραμένει το ίδιο είναι οι αξίες μας, τα στοιχεία της ιδεολογικής και πολιτικής μας ταυτότητας, ο πατριωτικός, δημοκρατικός και σοσιαλιστικός χαρακτήρας του Κινήματος μας, η κοινωνική μας αναφορά και προσήλωση στο στόχο της ατομικής και συλλογικής ευημερίας.
Το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι « ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για τη λαϊκή κυριαρχία κι αυτά προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση». Και φέραμε τη χώρα ως εδώ αφού μετατρέψαμε μέσα από τη στρατηγική της εθνικής λαϊκής ενότητας την κοινωνική δύναμη των μη προνομιούχων σε πολιτική δύναμη κοινωνικής αλλαγής στη δεκαετία του ’80 και μετέπειτα εκσυγχρονισμού της χώρας στη δεκαετία του ’90.
Είναι φανερό ότι η μεταπολίτευση ήταν υπόθεση κάθε πατριώτη και δημοκράτη, κάθε πολιτικού φορέα που είχε προτάξει τα εθνικά και πανδημοκρατικά αιτήματα.
Σήμερα ο πατριωτισμός αλλάζει περιεχόμενο. Η Ελλάδα που παράγει πλούτο, που προχωρά βήμα με βήμα την πραγματική σύγκλιση στον ευρωπαϊκό χώρο, που αναβαθμίζει συνεχώς το ανθρώπινο δυναμικό της και προστατεύει τους ανθρώπινους, φυσικούς, περιβαλλοντικούς και οικολογικούς της πόρους και αξιοποιεί κάθε συγκριτικό της πλεονέκτημα, είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης και ανάπτυξης του ελληνισμού στον κόσμο των ανοιχτών συνόρων. Και παράλληλα μια ισχυρή Ελλάδα που συμμετέχει ενεργά και δυναμικά παντού και ιδιαίτερα στους στρατηγικούς διακανονισμούς που επιχειρούνται στην Ευρώπη, τη Βαλκανική και τη Μέση Ανατολή.
Σήμερα η κοινωνική αλλαγή προϋποθέτει ένα ολοκληρωμένο κοινωνικό κράτος που δεν τρέφεται από τα περισσεύματα του προϋπολογισμού. Ένα κοινωνικό κράτος που ανατροφοδοτεί την ανάπτυξη και διασφαλίζει δομικά και όχι με πολιτικές παροχών τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος.
Σήμερα η δημοκρατία έρχεται στο επίκεντρο των εξελίξεων σε όλο τον πλανήτη και στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως το επείγον ζητούμενο μιας νέας τάξης πραγμάτων. Η ανασύνταξη της πολιτείας και η θεσμική συγκρότηση της δημοκρατίας είναι το κεντρικό στοίχημα της νέας εποχής και για τη χώρα μας.
Η νέα μεταπολίτευση κατά συνέπεια ξεκινά με την ανασύνταξη της πολιτείας ως προϋπόθεση και για το νέο μοντέλο ανάπτυξης και για την δικαιότερη κατανομή της ευημερίας. Είναι φανερό ότι η νέα μεταπολίτευση είναι υπόθεση κάθε προοδευτικού ανθρώπου, κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού φορέα που έχει προτάξει τις ριζοσπαστικές αλλαγές που απαιτούνται.
Η Κυβερνώσα Αριστερά
Φορέας του εγχειρήματος είναι μια Κυβερνώσα Αριστερά με κεντρικό της πόλο – αλλά όχι αποκλειστικό – το αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ. Και δρόμος μας, ο δρόμος της Δημοκρατικής Ανατροπής του σημερινού ολιγαρχικού στάτους που αρνείται και ακυρώνει το δικαίωμα των πολιτών στην ευημερία, ιδίως των πιο νέων και αδύναμων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εποχές ανοίγουν είτε με νέα, είτε με αναγεννημένα κόμματα.
Θέλουμε να βάλουμε τη σφραγίδα μας και στη νέα ιστορική φάση. Να οδηγήσουμε και να επιταχύνουμε τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις προκαλώντας εμείς τις ανατροπές που απαιτούνται. Να μην επιτρέψουμε στο κράτος των συμφερόντων να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό αναπαράγοντας την κρίση του πολιτικού συστήματος. Και να περάσουμε, με δική μας πρωτοβουλία από τον αδιέξοδο και άγονο δικομματισμό με τη ΝΔ στον γόνιμο διπολισμό προόδου και συντήρησης, αριστεράς και δεξιάς.
Επειδή το κορυφαίο ζήτημα του ποια κοινωνική συμμαχία θα ηγεμονεύσει στο νέο ιστορικό κύκλο παραμένει ανοιχτό, πρέπει να αποσαφηνίσουμε κατηγορηματικά ότι είμαστε υπέρ μιας συμμαχίας των νέων δυναμικών και παραγωγικών στρωμάτων της κοινωνίας με τις ασθενέστερες τάξεις και στρώματα του πληθυσμού που οι εξελίξεις σπρώχνουν στο περιθώριο. Το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής πρέπει να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο, πολυτασικό οργανισμό, σε μια ανοιχτή αλλά αρθρωμένη πολιτική κοινότητα, σε ένα πόλο ισχυρού μεταρρυθμισμού, που έχει ανοιχτό μέτωπο με τις δυνάμεις του παρασιτισμού και της παραοικονομίας.
Η διαμόρφωση της ταυτότητας της Κυβερνώσας Αριστεράς συνδέεται άρρηκτα με την πολιτική, προγραμματική και θεσμική ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου ως συνόλου. Οι δημοκρατικές ανατροπές πρέπει να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο με ιστορικό βάθος και ευρύ ορίζοντα, να πάρουν το χαρακτήρα ιδεολογικής στροφής στην ελληνική κοινωνία. Το ζήτημα δεν είναι να εφεύρουμε μια νέα οργανωτική μορφή που θα αθροίσει έτοιμες δυνάμεις, ούτε ο προοδευτικός χώρος μπορεί να ενοποιηθεί στη βάση ιστορικών ταυτίσεων που ίσχυσαν στο παρελθόν. Ούτε η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς μπορεί να θεμελιωθεί σε απλουστευτικά διλήμματα του τύπου Αριστερά της εξουσίας ή της κοινωνίας, της διαχείρισης ή της ρήξης.
Η Κυβερνώσα Αριστερά φιλοδοξεί να είναι μια προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης του τόπου. Δεν είμαστε κόμμα διαμαρτυρίας που ενισχύει ακραίους διακδικητισμούς και αναμένει στο αόριστο μέλλον την ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών. Είμαστε πολιτικό κίνημα ικανό να σχεδιάσει, να διαβουλεύεται, να προτείνει και εν τέλει να υλοποιεί.
Όραμα ανάπτυξης και ευημερίας
Προτείνουμε για την Ελλάδα του 2020 ένα όραμα ανάπτυξης και ευημερίας. Να είναι από τις πιο ανταγωνιστικές και δυναμικές οικονομίες της γνώσης στην Ενωμένη Ευρώπη, ικανή να συνδυάζει την οικολογικά αειφόρα ανάπτυξη με μια κοινωνική οργάνωση που τείνει στην πλήρη απασχόληση και τη δικαιότερη δυνατή κατανομή του πλούτου.
Η ισόρροπη ανάπτυξη με επίκεντρο την Ελλάδα των Περιφερειών. Ο οικολογικός αναπροσανατολισμός της παραγωγής και του καταναλωτικού προτύπου. Το σύγχρονο κοινωνικό κράτος που οικοδομείται με μόνιμες και διευρυνόμενες δομές σε όλα τα πεδία της κοινωνικής προστασίας, δομές που με τη σειρά τους ανατροφοδοτούν την ανάπτυξη. Είναι οι τρεις κύριοι πυλώνες του νέου αναπτυξιακού προτύπου.
Την ποιότητα, την εξωστρέφεια, τη μεγέθυνση του προϊόντος και την αύξηση της παραγωγικότητας διασφαλίζει μια δυναμική και καινοτόμα οικονομία της αγοράς που είναι ενταγμένη στο νέο πλαίσιο του ανταγωνισμού. Τους στόχους, όμως, και το ρυθμιστικό της πλαίσιο το θέτει η ίδια η κοινωνική οργάνωση.
Το κράτος από τροχοπέδη ανάπτυξης μετατρέπεται σε πλοηγό της στηρίζοντας τους κοινωνικούς αναπτυξιακούς θεσμούς και υπηρετώντας τον πολίτη. Παράλληλα επιβάλλει τους όρους και τις προϋποθέσεις διάχυσης της ευημερίας και της κατανομής του πλούτου
Στην προηγούμενη φάση κατά κανόνα πρώτα χτίζαμε το νομικό πλαίσιο και τις δομές και μετά διαμορφώναμε τους αναπτυξιακούς στόχους που αυτές καλούνται να διαχειριστούν. Έτσι κρίσιμες μεταρρυθμίσεις όπως η περιφερειακή αποκέντρωση, η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, ο Καποδίστριας ενώ ξεκίνησαν δυναμικά δεν ολοκληρώθηκαν ως αναπτυξιακοί θεσμοί. Σήμερα οφείλουμε να πάμε αντίστροφα. Όλα επαναξιολογούνται με βάση τους νέους στρατηγικούς στόχους και όχι με τα στερεότυπα του παρελθόντος. Οι δομές, οι πόροι, οι λειτουργίες και οι σχέσεις που συγκροτούν το σύστημα διακυβέρνησης δεν είναι ο σκοπός αλλά τα μέσα για να πετύχουμε τους στόχους μας.
Η ανασύνταξη της πολιτείας
Κατά συνέπεια η ανασύνταξη της πολιτείας με την επιτελική κυβέρνηση, την περιφερειακή ανασυγκρότηση και αυτοδιοίκηση, το νέο Καποδίστρια και όλες τις άλλες επιλογές που έχουμε προγραμματίσει πρέπει να σχεδιαστεί από μηδενική βάση. Να κοστολογηθούν οι αρμοδιότητες και να ανακατανεμηθούν οι πόροι από την αρχή. Να αναληφθούν οι συγκεκριμένες ευθύνες από τους φορείς στους οποίους αποκεντρώνονται οι εξουσίες. Να ελεγχθεί συστηματικά η διαχείριση των πόρων και να διαμορφωθούν αναπτυξιακές συμφωνίες σε τοπικό περιφερειακό και εθνικό επίπεδο με συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων.
Οι αναπτυξιακές συμφωνίες απαιτούν θεσμικά κατοχυρωμένες συλλογικές διαπραγματεύσεις που διευρύνονται σε όλα τα επίπεδα σε αντιδιαστολή με την ατελή και άτολμη υποστήριξη και του υποτυπώδους μοντέλου που είχαμε διαμορφώσει και κατάργησε η δεξιά.
Οι αναπτυξιακές συμφωνίες συμπεριλαμβάνουν στο πλαίσιο του γενικού κυβερνητικού σχεδιασμού και την εξειδίκευση των αποφάσεων για την δίκαιη κατανομή της ευημερίας. Την αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού, την απασχόληση, τον κοινωνικό μισθό, την πράσινη οικονομία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό.
Οι αρχές της επικουρικότητας των θεσμών, της αναλογικότητας των ευθυνών, της εγγύτητας των αποφάσεων στον πολίτη και της κοινωνικής λογοδοσίας διέπουν την ανασύνταξη της πολιτείας. Και φυσικά η ριζική διαφορετική δομή του προϋπολογισμού και η σχετική φορολογική μεταρρύθμιση οφείλουν από την αρχή να αποτυπώσουν την νέα πραγματικότητα.
Η άλλη διακυβέρνηση
Η καθοριστική δημοκρατική ανατροπή αφορά τον τρόπο που κυβερνούμε τη χώρα. Να ανατρέψουμε ότι ο λαός αποδοκίμασε με τη ψήφο του θεωρώντας ότι «όλοι είμαστε ίδιοι».
Οι πολίτες απορρίπτουν το μοντέλο διακυβέρνησης που ακυρώνει τους νόμους, αποδυναμώνει τους θεσμούς, ανέχεται ή και καλλιεργεί τα παρακυκλώματα εξουσίας, ασκεί επιλεκτικές πολιτικές. Χρειαζόμαστε επειγόντως δημοκρατία με κανόνες για όλους και διαφάνεια παντού.
Η Κυβερνώσα Αριστερά οφείλει γι’ αυτό και πριν απ’ όλα να επανακαθορίσει τη σχέση κράτους – αγοράς – κοινωνίας, τη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού σε νέες βάσεις. Και να παρέμβει θεσμικά ρυθμίζοντας αυτές τις σχέσεις έτσι ώστε:
Ø Να αποκατασταθεί η δημοκρατία στην αγορά και η ίση πρόσβαση για όλους σ’ αυτή.
Παύει ο άθεμπος ανταγωνισμός, η μεροληπτική εφαρμογή των νόμων υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των ανθρώπινων και φυσικών πόρων. Αποκεντρώνονται οι ελεγκτικές διαδικασίες στους κοινωνικούς και αναπτυξιακούς φορείς
Ø Να αποσυνδεθεί η παρά φύση σχέση δημόσιου και ιδιωτικού όπου η δημόσια οικονομία τροφοδοτεί την παραοικονομία και καταργεί κάθε κοινωνική ανταποδοτικότητα των πόρων. Παύει η δημόσια παιδεία και υγεία να τροφοδοτεί την παρα παιδεία και την παρα υγεία.
Παύει το κράτος να φορτώνει με χρέη τους ιδιωτικούς, συνεταιριστικούς και κοινωνικούς φορείς αναλαμβάνοντας το ίδιο τη χρηματοδότηση της κοινωνικής του πολιτικής. Κατοχυρώνεται η νέα σχέση με ανάλογες αλλαγές στους αναπτυξιακούς νόμους, τα δημόσια έργα, τις προμήθειες, τη συγκέντρωση των ΜΜΕ.
Ø Να επανακαθοριστεί η έννοια του δημόσιου συμφέροντος με γνώμονα τη συμβολή στην κοινωνική συνοχή και την αύξηση της γενικής ευημερίας για να αντισταθούμε στην εκποίηση του δημόσιου χώρου.
Παύει η θολή και αμυντική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και να αντικαθίσταται με μια σχεδιασμένη στρατηγική που συνδέει τις δημόσιες υποδομές και τις εθνικές στρατηγικές με την απελευθέρωση των δυνάμεων της αγοράς και τη δημιουργική τους πρωτοβουλία.
Ø Να θωρακιστεί το θεσμικό πλαίσιο που οδηγεί σε μια κοινωνία ίσων δυνατοτήτων και ευκαιριών και αξιοκρατικών επιλογών σε όλες τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης.
Παύει η πολιτική των νομοθετικών παραθύρων, των μεταβατικών καταστάσεων, των πελατειακών πρακτικών, των μετέωρων βημάτων που δίνουν τη δυνατότητα στη συντήρηση να ακυρώνει το θεσμικό πλαίσιο των προοδευτικών κατακτήσεων και να γυρίζει το ρολόι της ιστορίας προς τα πίσω.
Αντικαθίσταται η πολυνομία με απλά, λιτά και αυστηρά θεσμικά πλαίσια που δεν σηκώνουν υποσημειώσεις και ερμηνείες.
Ø Να ενισχυθούν και να ενοποιηθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους που κατοχυρώνουν τη διαφάνεια παντού και να υπαχθούν στον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης.
Παύει να είναι «κράτος εν κράτει» τα κλειστά κυκλώματα και να τιμαριοποιούνται οι θεσμοί ελέγχου.
Αποκεντρώνονται παράλληλα και απλοποιηούνται οι διοικητικές διαδικασίες, οι αποφάσεις για τις επενδύσεις, με επίκεντρο τα ΚΕΠ και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.
Η πολιτειακή αλλαγή
Η Κυβερνώσα Αριστερά δεν μπορεί παρά να συνδέσει την ανασύνταξη της πολιτείας και το νέο μοντέλο διακυβέρνησης με ένα πολιτικό σύστημα πιο αυθεντικό και αξιόπιστο, πιο διαφανές και δίκαιο, πιο δημοκρατικό και αντιπροσωπευτικό
Θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα που ενσαρκώνει μια νέα ποιότητα δημοκρατίας. Ενισχύει την αυτονομία της πολιτικής από τα οικονομικά συμφέροντα. Κατοχυρώνει την πλήρη διαφάνεια στα δημόσια πράγματα. Διαμορφώνει μια νέα πιο αυθεντική σχέση ανάμεσα στον πολίτη και την πολιτική. Διασφαλίζει θεσμικά την ανανέωση στην πολιτική ζωή της χώρας. Διευκολύνει τις ευρύτερες δυνατές πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις.
Στο πλαίσιο αυτό:
Ø Αλλάζουμε ριζικά τις διαδικασίες αντιπροσώπευσης με ένα νέο εκλογικό σύστημα που ανατρέπει όλες τις μέχρι τώρα εκδοχές. Ένα σύστημα με μονοεδρικές ή ολιγοεδρικές εκλογικές περιφέρειες, με διπλή κάλπη και σταυρό. Με βουλευτές στις ευρύτερες αναπτυξιακές περιφέρειες που εκλέγονται με λίστα. Σύστημα που διασφαλίζει την ευρύτερη δυνατή αναλογικότητα με την κυβερνητική σταθερότητα.
Ø Κατοχυρώνουμε την αυτονομία της πολιτικής με κατάργηση της ιδιωτικής χρηματοδότησης στα κόμματα και τους πολιτικούς πλην της ονομαστικοποιημένης συνδρομής.
Ø Επιβάλλουμε τη διαφάνεια στα δημόσια πράγματα με ανεξάρτητη αρχή για το «πόθεν έσχες»
Ø Προχωρούμε σε μια νέα σχέση ενισχύοντας τη διάκριση και την ανεξαρτησία των συνταγματικών εξουσιών, της εκτελεστικής, της νομοθετικής της δικαστικής.
Ø Κατοχυρώνουμε την δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, τις δομές ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού σε όλους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στις αποφάσεις και τον έλεγχο καθώς και στη νομοθετική πρωτοβουλία.
Μια πολιτειακή αλλαγή είναι το επιστέγασμα αυτής της δημοκρατικής ανατροπής που εν τω μεταξύ θεσμοθετείται.
Συμβόλαιο Εμπιστοσύνης:
«Το δικαίωμα στην ευημερία»
Η Κυβερνώσα Αριστερά απευθύνεται σε όλες τις παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Στις νέες και τους νέους. Στις δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής. Στις δυνάμεις του πνεύματος και της τέχνης, της επιστήμης και του πολιτισμού. Στην οικογένεια. Στις δυνάμεις του κοινωνικού περιθωρίου, στον άνεργο, στον μετανάστη, στο άτομο με αναπηρία.
Να απευθυνθούμε στις λαϊκές τάξεις και τα ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού που αποτέλεσαν πάντοτε τη ραχοκοκαλιά της παράταξης. Απλά και στις δυνάμεις της μικρής και μεσαίας τάξης που αναζητούν πεδίο ανάπτυξης πρωτοβουλιών και δημιουργικών ικανοτήτων.
Θέλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μαζί τους σε ένα Συμβόλαιο Εμπιστοσύνης που να κατοχυρώνει το δικαίωμα στην ευημερία για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά. Ένα Συμβόλαιο Εμπιστοσύνης που προϋποθέτει αμοιβαίες δεσμεύσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και της πολιτείας που αναζητούν το μέγιστο δυνατό των κοινών τόπων και συμπορεύσεων. Με προαπαιτούμενο τη δημοκρατία, το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών να απαιτούν μερίδιο στην κατανομή του πλούτου και τις ελάχιστες δεσμεύσεις της πολιτείας που ανταποκρίνεται σ’ αυτή την απαίτηση Συμβόλαιο Εμπιστοσύνης σημαίνει συνευθύνη και σύμπραξη.
Το Συμβόλαιο Εμπιστοσύνης για το δικαίωμα στην ευημερία έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο και στόχους:
1ο
Θέλουμε πριν και πάνω απ’ όλα να φέρουμε την νέα γενιά της πατρίδας μας στο προσκήνιο.
Κατοχυρώνοντας για κάθε νέα και νέο το δικαίωμα
Ø στη γνώση
Ø στην εργασία
Ø στον ελεύθερο χρόνο και τη δημιουργία
Ø στην πολιτική συμμετοχή
2ο
Θέλουμε να εργαστούμε συστηματικά και τολμηρά
για την αλληλεγγύη των γενεών
Κατοχυρώνοντας το δικαίωμα
Ø στη ζωή και το περιβάλλον της
Ø στην κοινωνική ασφάλιση
Ø στον πολιτισμό και τη δημιουργική απασχόληση
Ø στη διαβίου μάθηση
3ο
Θέλουμε να διασφαλίσουμε αξιοπρεπή διαβίωση
για τον καθένα, για την οικογένεια, για τις κοινωνικές ομάδες
Κατοχυρώνοντας το δικαίωμα
Ø στη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος
Ø στην περίθαλψη και την πρόνοια
Ø στην αξιοβίωτη και ασφαλή καθημερινότητα
4ο
Θέλουμε να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τους
παραγωγούς και τους δημιουργούς
Κατοχυρώνοντας το δικαίωμα
Ø στην εργασία και τις συνθήκες της
Ø στην επιχειρηματικότητα και την καινοτομία
Ø στην αύξηση του κοινωνικού κεφαλαίου
This Post Has 0 Comments