Συνέντευξη στην εφημερίδα ”Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”

στον ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ

Οι εκθέσεις της Κομισιόν και του ΔΝΤ αναφέρονται σε νέα μέτρα. Τι θα κάνετε εσείς; Τι θα κάνουν οι συνάδελφοί σας στο ΠΑΣΟΚ ή και στη Ν.Δ.; Νέα μέτρα μπορεί να ψηφίσει η παρούσα Βουλή;

Ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Δεν μπορεί συνεχώς οι βουλευτές να βρίσκονται υπό το κράτος του εκβιασμού. Οι εκθέσεις προαναγγέλλουν ένα αναθεωρημένο Μνημόνιο. Αν κάτω από το μανδύα του και με πρόσχημα της παράτασης ή εφαρμογής ήδη ψηφισθέντων μέτρων εμφανιστεί και νέο Μνημόνιο που ψαλιδίζει μισθούς και εισοδήματα, αυξάνει κι άλλο τους φόρους, διαλύει και τα τελευταία οχυρά προστασίας των δικαιωμάτων, δεν μπορεί να ψηφιστεί. Οχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από βουλευτές της Ν.Δ.

Συμμερίζεστε την ικανοποίηση του Μαξίμου μετά τη συνάντηση Ομπάμα – Σαμαρά στο Λευκό Οίκο;

Δεν θεωρώ ότι η αντιπαράθεση Ομπάμα – Μέρκελ, για τη συνταγή της οικονομικής πολιτικής σε περίοδο κρίσης, είναι μόνο ρητορική. Σε κάθε περίπτωση, η αντιπαράθεση αυτή Ουάσιγκτον – Βερολίνου δίνει την ευκαιρία στην ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευθεί σκληρά για την αναθεώρηση του Μνημονίου.

Μέσα στο κλίμα των ομαδικών απολύσεων, των πλειστηριασμών, της φοροκαταιγίδας, της οικονομικής ασφυξίας των μικρών και των μεσαίων εισοδημάτων σάς ακούω να ζητάτε νέα προγραμματική συμφωνία. Είναι εύκολο να υπάρξει;

Για την κυβέρνηση δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι η τελευταία ευκαιρία. Η συνταγή δεν βγαίνει. Το αναγνωρίζουν οι πάντες μέσα και έξω από τη χώρα. Αντί, λοιπόν, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών να καλλιεργούν κλίμα αισιοδοξίας, ας φέρουν στη Βουλή τα πραγματικά στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού και εφαρμογής του προγράμματος και να μας πουν, πριν από την ψήφιση οποιουδήποτε νέου μέτρου, προς τα πού βαδίζει η χώρα. Χρειάζεται συμφωνία στην αναθεώρηση της στρατηγικής που ακολουθούμε.

Πιστεύετε πραγματικά ότι αυτή η κυβέρνηση με αυτή την πλειοψηφία έχει το σθένος να ζητήσει από την τρόικα πολιτικές άλλης κατεύθυνσης;

Κατ’ αρχήν η νέα συμφωνία θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να έχει την ευρύτερη δυνατή στήριξη. Επειτα, τι δουλειά έχει η τρόικα με την αλλαγή της συνταγής; Αυτή θα λύσει την αντίθεση ΔΝΤ και Κομισιόν, ή θα αποφασίσει για αναδιάρθρωση ή μη του χρέους, ή θα αποφανθεί για το πότε θα τερματιστεί η λιτότητα; Φθάσαμε σε τέτοιο σημείο μοιρολατρίας και υποταγής; Η δουλειά αφορά την ελληνική κυβέρνηση και τα ευρωπαϊκά όργανα. Καιρός είναι να υπερκεραστεί η τρόικα.

Ομως ο πρωθυπουργός συνεχίζει να απειλεί με εκλογές, που, κατά τον κ. Κουβέλη, είναι στο σχεδιασμό του. Μήπως στο ΠΑΣΟΚ είστε όμηροι της προεκλογικής τακτικής του κ. Σαμαρά;

Για τη δημοκρατία οι εκλογές δεν είναι φόβητρο και κάποτε γίνονται αναγκαία λύση. Για τη Ν.Δ. νέο χειρότερο Μνημόνιο είναι συνταγή σίγουρης ήττας. Η μόνη ομηρία του ΠΑΣΟΚ είναι το συμφέρον της χώρας και οφείλει να αρνηθεί την οριστική της μετατροπή σε τριτοκοσμική μέσα στην Ευρωζώνη. Τις εκλογές τις προκαλεί μόνο ένα εθνικό αδιέξοδο που επιτείνεται από νέα δυσβάστακτα μέτρα. Τότε το ΠΑΣΟΚ δεν έχει άλλο δρόμο. Οφείλει να προτείνει προοδευτική διέξοδο, προοδευτική κυβέρνηση για αλλαγή πορείας.

Αυτό σημαίνει «ανοιχτή πόρτα» στον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς μπορεί να γίνει, όταν αυτός στοχοποιεί τον Ευάγγελο Βενιζέλο καθημερινά και αποκηρύσσει κάθε συζήτηση με το «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ και όταν το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό και τυχοδιωκτισμό;

Κατ’ αρχάς μην υποτιμάτε τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Εχει μεγάλο στομάχι και αντέχει. Επειτα θεωρώ την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και το δίλημμα «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», που προβάλλει εσχάτως, μυωπική και αδιέξοδη. Το θέμα δεν είναι απλώς να κερδίσεις τη συμμετοχή σου στην κυβέρνηση, αλλά να κυβερνηθεί η χώρα. Σε κάθε περίπτωση η λαϊκή ετυμηγορία είναι αυτή που κρίνει τις μετεκλογικές συμπράξεις και τους συσχετισμούς.

Με την πορεία συνεχούς συρρίκνωσης τα τελευταία χρόνια το ΠΑΣΟΚ απομακρύνεται από τις ιδεολογικές και πολιτικές του καταβολές. Πόσο αντέχει, ακόμη, προσηλωμένο στη μνημονιακή ατζέντα;

Νομίζω ότι πλησιάζουμε πια γοργά στο τέλος του αναγκαίου ιστορικού συμβιβασμού, που, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά του, πολλά από τα οποία είναι θετικά, υπαγορεύθηκε από το εθνικό συμφέρον. Εχουμε αργήσει. Καιρός είναι, προβάλλοντας την αλλαγή της ατζέντας και όχι την τυφλή και αδιέξοδη σύγκρουση, να επιστρέψουμε στο χώρο μας. Πάλι με γνώμονα το συμφέρον του τόπου.

Ωστόσο, το brand name ΠΑΣΟΚ δεν έχει πια την αίγλη του παρελθόντος. Μήπως χρειάζεται ένας νέος σχηματισμός που θα μπορέσει να στεγάσει ιδεολογικά και πολιτικά ανένταχτους ή προβληματισμένους ψηφοφόρους του Κέντρου και της Αριστεράς;

Θα μιλήσω ξεκάθαρα. Ο χώρος ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να στεγάζει την πλειοψηφία των προοδευτικών ανθρώπων στη χώρα. Το ερώτημα είναι το πώς θα προκύψει ένας νέος κατ’ αρχήν τρίτος πόλος και στη συνέχεια πλειοψηφικός φορέας της Κεντροαριστεράς. Το ΠΑΣΟΚ της Μεταπολίτευσης πέθανε οριστικά. Ούτε μπορεί να το αντιγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κοινωνικός του χώρος, όμως, παραμένει και είναι ο πιο συντεταγμένος. Εμείς φύγαμε απ’ αυτόν. Αν ζούσε ο Ανδρέας σήμερα, θα έφτιαχνε ένα νέο κόμμα με νέα υλικά, στην ίδια γενετήσια ρίζα. Εχει σημασία το πώς θα λέγεται ή το πώς θα ανασυγκροτηθεί;

Ηδη εκδηλώνονται κινήσεις – ο Λοβέρδος, ο Τζουμάκας, ο Μπίστης, η Αριστερή Πρωτοβουλία, πρώην εκσυγχρονιστές σπεύδουν να υποδηλώσουν την πρόθεσή τους να καλύψουν το χώρο, ενώ άλλα στελέχη οδεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ…

Σέβομαι την αγωνία τους, θεωρώ ειλικρινείς τις προθέσεις τους, απλά υποδηλώνουν το αδιέξοδο που βιώνει εδώ και τόσο καιρό ο χώρος. Απουσιάζει μια ολοκληρωμένη προοδευτική πρόταση για ένα εναλλακτικό δρόμο για τη χώρα, που θα πείσει και θα συσπειρώσει τη λαϊκή βάση της Κεντροαριστεράς. Κι αυτός μόνο στο πλαίσιο μιας συλλογικής και συντεταγμένης προσπάθειας με θεσμικά χαρακτηριστικά μπορεί να διατυπωθεί. Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ έχουν αυξημένες ευθύνες. Η εποχή πάντως εγκυμονεί. Κάτι καινούργιο θα γεννηθεί.