ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ 2010.

Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.

Νιώθω στην αρχή την ανάγκη να αποτίσω φόρο τιμής σε ένα μεγάλο καλλιτέχνη, σε ένα σοφό διανοούμενο, σε ένα αισθαντικό άνθρωπο, σε έναν πραγματικό δημιουργό το Γιάννη Μόραλη που έφυγε από κοντά μας.

Η ανάπτυξη της χώρας ποτέ δεν είχε τον πολιτισμό σε υψηλή βαθμίδα και ο ρόλος του οδηγού σε αυτούς τους ανθρώπους ποτέ δεν δόθηκε. Ίσως αυτή η νέα εποχή που ξεκινά να αλλάξει την ιεράρχηση των αξιών της για να δώσει στη χώρα μας τη δυνατότητα για μια πραγματική ανάπτυξη, ολόπλευρη, όπως της αξίζει και όχι για μία αντιπαράθεση που θυμίζει συνεχώς το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι».

Και εξηγούμαι. Εγώ συμφωνώ με τον κ. Μητσοτάκη ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στους δημοσιονομιστές και στους νεοκεϋνσιανούς δεν υπάρχει μόνο τώρα, υπήρχε πάντα σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, μόνο που το μείγμα αυτό σε ό,τι αφορά τις προοδευτικές πολιτικές είναι κληρονομιά της δικής μας παράταξης, σε ό,τι αφορά τις συντηρητικές και βαθιά ταξικές πολιτικές είναι κληρονομιά της συντηρητικής παράταξης. Σε πείσμα όλων αυτών που λένε ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός, υπάρχει και είναι σαφής. Όμως εγώ θέλω να βάλω μία ταφόπετρα στο παρελθόν, γιατί νομίζω ότι η εποχή άλλαξε. Επειδή όλοι μας υπήρξαμε παιδιά είναι σαν να λέμε «κλέφτες και αστυνόμοι», όπου οι αστυνόμοι επιχειρούν να επιβάλουν την τάξη με μέτρα καταστολής και οι κλέφτες θέλουν ως άλλοι Ρομπέν των Δασών να μοιράσουν τα δανεικά στο λαό που πένεται.

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Η σχέση σταθεροποίηση ή ανάπτυξη, δημοσιονομικό σοκ ή ήπια προσαρμογή έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα για τη χώρα. Ξέρετε γιατί; Είναι πολύ απλό. Η χώρα δεν εγκαλείται για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό του ελλείμματος στο 12,7% και του χρέους των 300 δισεκατομμυρίων. Η χώρα εγκαλείται από πιστωτές και εταίρους γιατί δεν βλέπουν στον ορίζοντα τη δυνατότητα να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις προϋποθέσεις μιας αναπτυξιακής ανάκαμψης με ένα παραγωγικό σύστημα που αποδιαρθρώνεται, με ένα πλούτο που διασπαθίζεται στην παραοικονομία, με υπηρεσίες που διαρκώς υποβαθμίζονται, με κράτος που διαρκώς αντιστέκεται και συναλλάσσεται, με αγορά που, αντί να δημιουργεί κοινωνικό πλούτο, πλουτίζει τους διαμεσολαβητές στο όνομα της κερδοσκοπίας.
Αυτή είναι η αλήθεια.

Απέναντι, λοιπόν, στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό εγώ πιστεύω ότι η χώρα χρειάζεται έναν αναπτυξιακό κλυδωνισμό τώρα, χθες. Χρειάζεται νέα στρατηγική με νέους ρόλους για το κράτος, τις επιχειρήσεις, τους εργαζόμενους και με πρωταρχικό στόχο την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης και ολική ποιότητα στις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Να το πω πιο απλοϊκά. Σε ένα αγροτικό χωριό οι άνθρωποι αγοράζουν λεμόνια Βραζιλίας, ενώ τα δικά τους λεμόνια σαπίζουν στα δέντρα. Μπορούμε να κλείσουμε τις αγορές και να απαγορεύσουμε τις εισαγωγές; Όχι, βέβαια. Για να αλλάξει αυτή η διαδικασία θα πρέπει να ανατρέψουμε όλο το σύστημα της παραγωγικής δομής της χώρας και της διακίνησης των αγαθών. Δηλαδή, θα έπρεπε αντί να χρηματοδοτούμε τα εισαγόμενα αυτοκίνητα, να κάνουμε παραγωγικές επενδύσεις εδώ στην παραγωγική τους βάση και αντί να χρηματοδοτούμε τα εισαγόμενα κλιματιστικά, να επενδύουμε στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στην παραγωγική βάση της χώρας.

Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του αναπτυξιακού κλυδωνισμού που απαιτείται, με μία υποσημείωση: ότι αν δεν την επιχειρήσουμε τώρα αυτή την ανασυγκρότηση, θα την επιβάλει η παγκοσμιοποίηση, ο διεθνής ανταγωνισμός και οι δυνάμεις της αγοράς με δραματική συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου του λαού μας.

Ο Πρωθυπουργός παρουσίασε και προεκλογικά και μετεκλογικά ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δημοκρατικών ανατροπών που θα οδηγήσουν τη χώρα σε μία νέα αφετηρία, σε μία νέα αναπτυξιακή δυναμική:

Πρώτον, σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική προσαρμογή το τριετές Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης που θα παρουσιαστεί, δεν αρνείται στην εκκίνησή του τη δυσκολία, αλλά θα βάλει τη σχέση άμεσων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων στον ορίζοντα της τριετίας. Και ξεκινάει με μία ειλικρινή δέσμευση του Υπουργού Οικονομικών που λέει ότι εμείς θα χρειαστεί να δανειστούμε, θα αυξήσουμε λίγο το χρέος την πρώτη περίοδο για να ξεκινήσουμε την αναστροφή της πορείας.

Δεύτερον, σε ό,τι αφορά την αναστροφή του αναπτυξιακού πλούτου στα τρία χρόνια θα εξαντλήσουμε τις επενδύσεις του ΕΣΠΑ, των 20 δισεκατομμυρίων που μένουν ανενεργά, στρεφόμενοι ουσιαστικά σε κάθετες επενδύσεις, σε σπάσιμο της γραφειοκρατίας και στη δυνατότητα σε κάθε περιφέρεια της χώρας να υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες αναπτυξιακές επιλογές.

Τρίτον, σε ό,τι αφορά τη δικαιότερη κατανομή των βαρών και του πλούτου η συγκρότηση των δύο αναδιανεμητικών μηχανισμών, της φορολογικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής ασφάλισης, αποτελούν βασικές προτεραιότητες και άμεσους στόχους.

Τέταρτον, σε ό,τι αφορά τους θεσμούς υλοποίησης η μεγάλη ριζική αλλαγή στο κράτος με τη διοικητική αναδιάρθρωση που αφορά κυρίως την ανάπτυξη, με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση που αφορά κυρίως την ανάπτυξη, με τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης που αφορά κυρίως την ανάπτυξη, τη δυνατότητα, δηλαδή, οι διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί να αλλάξουν λειτουργίες και να δώσουν στην ανάπτυξη την επιταχυνόμενη τροχιά.

Πέμπτον, σε ό,τι αφορά το μοντέλο προοδευτικής διακυβέρνησης οι μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στους θεσμούς διαφάνειας.

Ο Προϋπολογισμός, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι ειλικρινής στην αποτύπωση της πραγματικότητας, στις προθέσεις του και στους στόχους του. Δρομολογεί την ανάταξη της αξιοπιστίας, το νοικοκύρεμα του κράτους, τη δημοσιονομική προσαρμογή, τη δικαιότερη κατανομών των βαρών, την ανακούφιση των ασθενέστερων, τη δέσμευση για περισσότερο κοινωνικό κράτος στην παιδεία, στην υγεία, στην εργασία. Από την άλλη μεριά όμως, είναι ένας μεταβατικός, εμφανώς κυλιόμενος υπό συνεχή παρακολούθηση Προϋπολογισμός.

Η ολοκλήρωση των μεγάλων αλλαγών και τη θεσμοθέτησή τους θα οδηγήσουν τη χώρα σε ένα άλλο ριζικά διαφορετικό σημείο εκκίνησης για το 2011, που σημαίνει και άλλο ριζικά διαφορετικό Προϋπολογισμό, με άλλη δομή και κατανομή των αναγκών, με άλλο προσανατολισμό. Έναν Προϋπολογισμό που θα αντιστοιχεί στο νέο εθνικό αναπτυξιακό και χωροταξικό σχεδιασμό, στη ριζική αποκέντρωση της διακυβέρνησης, στη ριζική αλλαγή του κράτους και των μηχανισμών υλοποίησης των δημόσιων πολιτικών.

Μέσα λοιπόν στο 2010, αγαπητοί συνάδελφοι, στον κρισιμότερο χρόνο από τη μεταπολίτευση ως τώρα η χώρα θα πρέπει να έχει αποκτήσει το νέο βηματισμό της, να έχει γυρίσει σελίδα με μία προϋπόθεση: Να κρατήσουμε σταθερά προσανατολισμένη την πυξίδα των ανατροπών. Να μην υποστείλουμε ούτε στιγμή καμία από τις σημαίες των διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Να επιμείνουμε αποφασιστικά στον αναπτυξιακό κλυδωνισμό που απαιτείται, ώστε στην απάντηση στο δημοσιονομικό εκτροχιασμόνα μην το διεκδικούν «κλέφτες και αστυνόμοι», αλλά η ελληνική κοινωνία μέσα από μια πραγματική εθνική και κοινωνική συμφωνία.

Μια συμφωνία που όλοι μας θέλουμε -και πρέπει να το αποδείξουμε στην πράξη- να αφήνει πίσω της το παρελθόν, ότι κλείνει τα χρέη της με την ιστορία, ότι δίνει νέα ελπίδα ώθηση και προοπτική στον τόπο.

Σας ευχαριστώ.