ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ EΠΙ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ; 

Έχω την εντύπωση ότι η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά λειτουργεί ως ένας αμοιβαία επωφελής αντιπερισπασμός στο επίπεδο των πολιτικών εντυπώσεων

Όλοι καταλαβαίνουν ότι η Κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει από την εκκένωση του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, ούτε καν από τις απαράδεκτες καντρίλιες  της τροϊκας απέναντι στις οποίες έπρεπε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πάρει θέση

Όλοι καταλαβαίνουν ότι στις μέρες που γίνεται η διαπραγμάτευση με την τροϊκα και πριν αποφασιστεί ο προϋπολογισμός του ’14 γεγονότα που θα καθορίσουν την πορεία της χώρας τον επόμενο ακόμη κρισιμότερο χρόνο δεν έχει νόημα μια εφ’ όλης της ύλης αναμέτρηση, μιας και οι επιμέρους μάχες δόθηκαν μέχρι τώρα σε κάθε θέμα χωριστά

Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι άλλοι λόγοι που αφορούν το χρόνο των εκλογών, τις  εσωκομματικές  ισορροπίες, την επικοινωνιακή πολιτική υπαγορεύουν την πρωτοβουλία. Και προφανώς ο αντιπερισπασμός είναι αμοιβαία επωφελής γιατί δυναμώνει την ενότητα των δυο πόλων της αντιπαράθεσης.

Αν αυτός ήταν ο στόχος σας τον καταφέρατε.  

Αν έχει ένα ενδιαφέρον η συζήτηση και αντί να αναλωνόμαστε σε καταγγελτικούς και παράλληλους μονολόγους θα ήταν να τεθούν επι τάπητος τα κρίσιμα βήματα που θα πρέπει να κάνει από δω και πέρα η χώρα. Ποιοι είναι οι δρόμοι που προτείνονται

Ο ένας είναι η για πολύ χρόνο ακόμη εφαρμογή της μνημονιακής συνταγής.

Ο δρόμος ενός τρίτου μνημονίου στην ίδια κατεύθυνση. Μονόπλευρη λιτότητα σε συνθήκες βαθειάς και διαρκούς ύφεσης
Είναι αυτός που επιβάλλει ως τώρα η συντηρητική ευρωπαϊκή ηγεσία

Δοκιμάστηκε. Απέδωσε δημοσιονομικά. Δέχομαι ότι δεν υπήρχε εξ αρχής Plan B όπως λέει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ
 Μετά από 4 χρόνια εφαρμογής κι αφού η χώρα κατάφερε μια συγκλονιστική πραγματικά δημοσιονομική προσαρμογή:

– έχασε το 27% του ΑΕΠ

– διέλυσε τη μεσαία τάξη και καθήλωσε τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα πάνω από 36%

– απαξίωσε τη δημόσια περιουσία  και σήμερα σχεδόν επιχειρεί να δημεύσει την ιδιωτική

– ανέβασε τους ανέργους επίσημα στο 28% και πολύ ψηλότερα αν προστεθούν όσοι δουλεύουν και δεν πληρώνονται

Όλοι ανεξαίρετα πια έχουμε διαμηνύσει ότι ο τόπος και ο λαός που κατοικεί σ’αυτόν δεν αντέχουν άλλα τέτοια μνημόνια

Ο δεύτερος δρόμος, του παραδοσιακού δημοσιονομικού κεϊνσιανισμού βρίσκεται στον αντίποδα
Μόνο που δεν υπάρχει το κράτος με διαθέσιμο απόθεμα να χρηματοδοτήσει εκτατικές  πολιτικές
Να χρηματοδοτήσει μ’ άλλα λόγια την έξοδο από την κρίση

Στην πιο λαϊκίστικη μορφή του αυτός  ο δρόμος επαγγέλλεται την παλινόρθωση του κράτους στη μορφή που εμπόδιζε την ανάπτυξη και γεννούσε τα διαρθρωτικά προβλήματα. Είναι αδιέξοδος   

Σήμερα λοιπόν, αντί για μια ακόμη πολωτική αναμέτρηση «εις ώτα μη ακουόντων», θα έπρεπε να συζητάμε για τα δυο κρίσιμα ζητήματα που αποτυπώνουν το αδιέξοδο των δυο δρόμων

Τη φορολογική μεταρρύθμιση και τη διαρθρωτική αλλαγή στο κράτος 

Θα σας πω δυο μόνο αριθμούς:

– 54000 Έλληνες έχουν εξάγει συνάλλαγμα στο εξωτερικό μέχρι πριν λίγο  είχαν ελεγχθεί μόνο 2 και έχουν εισπραχθεί 5 εκ. ευρώ

– 6000 τουλάχιστον offshore έχουν ακίνητα περιουσιακά στοιχεία στη χώρα μέχρι πριν λίγο είχαν ελεγχθεί μόνο 34 και απέδωσαν 40εκ. ευρώ

Κάνετε ένα απλό πολλαπλασιασμό και πείτε μου πόσο δίκαιο είναι μια χώρα που χάνει 40δις. από το ΑΕΠ και διαπραγματεύεται το ποσό των 500εκ. ή των  2 δις. απ’ αυτούς που δεν έχουν  πια τι άλλο να δώσουν

Ποιο κράτος μπορεί να εγγυηθεί την ανάπτυξη 

Κι εμείς αντί να συζητάμε τώρα ένα κοινωνικά δίκαιο σύστημα το οποίο καταγράφοντας  και αξιολογώντας το σύνολο της περιουσίας να μας δίνει την πραγματική φορολογική δυνατότητα των πολιτών, το αντικαθιστούμε με φόρο επί κάθε ακινήτου. Και μάλιστα στη βάση των τεράστιων  δήθεν αντικειμενικών αξιών.

Αυτό το δύσκολο καιρό αναλογίζομαι ποια ήταν η θέση ενός πραγματικά δημοκρατικού και προοδευτικού πολιτικού  στην αρχή του εμφυλίου
Όταν έπρεπε να επιλέξει αναγκαστικά ανάμεσα σε μια αυταρχική και ρεβανσιστική Δεξιά και σε μια παράτολμη και αυτοκαταστροφική Αριστερά.

Αναγκαζόταν να πάρει θέση.

Παίρνετε και σήμερα τη ψήφο της  εμπιστοσύνης μου. Ουσιαστικά πρόκειται για υφαρπαγή. Γιατί δεν σας ανήκει αλλά  με αναγκάζετε να τη δώσω

Γι’ αυτό και δεν είναι λευκή επιταγή ούτε προδικάζει την αυριανή μέρα

Με τρομάζει το γεγονός ότι χρειάστηκαν δεκαετίες να ενωθούν ξανά οι έλληνες και να χαράξουν τη δική τους πορεία
Αρνούμαι να αποδεχτώ ότι σήμερα μετά από τέσσερα χρόνια απίστευτων θυσιών η επιλογή μπορεί να είναι μόνο ανάμεσα στο κακό σενάριο που επενδύει στην κοινωνία του φόβου και της ανημπόριας και στο χειρότερο που επενδύει στην κοινωνία της απόγνωσης και της απελπισίας.

Σίγουρα υπάρχει ένας δρόμος ελπίδας, ένας δρόμος νέας ενότητας και συσπείρωσης του ελληνισμού, ένας αξιόπιστος και προοδευτικός εναλλακτικός δρόμος. Ένας δρόμος που η δική μας παράταξη πάντοτε υπηρέτησε με αφοσίωση και πίστη. Είναι αυτός που επιβάλλει την ανάδειξη ενός τρίτου αυτόνομου πόλου και καθιστά πατριωτικό χρέος την ανασυγκρότηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης.

Θα το τολμήσουμε;

Θα τολμήσουμε
να αποφασίσουμε το χρονοδιάγραμμα τέλους της παρουσίας της τροϊκας στη χώρα;
Το Μαϊο τελειώνει το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής του μνημονίου. Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε του Έλληνες ότι εφεξής οι αποφάσεις θα παίρνονται από την Ελληνική Κυβέρνηση σε συνεργασία με τα ευρωπαϊκά όργανα, στο πλαίσιο των διεθνών συμβάσεων και συμφωνιών της χώρας; Ότι μπάστακες τέλος στην καθημερινή διαχείριση της εξουσίας;
 
Θα τολμήσουμε
όταν λέμε όχι άλλα μέτρα να προστατεύσουμε δυναμικά τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα για την επόμενη τριετία με παράλληλη ελάφρυνση και δίκαιη κατανομή των φόρων;
 
Θα τολμήσουμε
αντί να παράγουμε βιομηχανία προγεφυρωμάτων από διάσπαρτες ρυθμίσεις για τη φορολογία να φέρουμε επιτέλους ένα φορολογικό σύστημα που αξιόπιστα θα καταπολεμά τη φοροδιαφυγή και θα απονείμει πραγματική δικαιοσύνη στην  κατανομή των βαρών; 
 
Θα τολμήσουμε
αντί να εκλιπαρούμε μια χούφτα ξένους να φέρουν από κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια για επενδύσεις που θα ανοίξουν χίλιες θέσεις εργασίας να δεσμευτούμε ότι θα ενισχύσουμε τις 200χιλ. μικρομεσαίες επιχειρήσεις που είναι υγιείς με μόνη προϋπόθεση όχι απολύσεις και ένα επιπλέον εργαζόμενο στην επιχείρηση
 
Θα τολμήσουμε
αντί να μετράμε κεφάλια για τις αναγκαστικές απολύσεις να εφαρμόσουμε επιτέλους ένα αξιόπιστο σχέδιο πραγματικής αλλαγής και εκσυγχρονισμού του κράτους;
 
Θα τολμήσουμε
αντί να οδηγούμε τη χώρα σε νέο διχασμό να βρούμε επιτέλους ένα πεδίο εθνικής συνεννόησης στις κρίσιμες επόμενες επιλογές;
 
Με άλλα λόγια. Πολιτικοί και κόμματα μπορούμε να υπερβούμε τον εαυτό μας και να απαιτήσουμε πειστικά ότι υπάρχει εναλλακτικός προοδευτικός δρόμος ώστε η Ελλάδα και οι Έλληνες να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν το δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια;
Τότε γεννιέται ελπίδα.