Ομιλία στη συζήτηση στη Βουλή επί της προτάσεως του Πρωθυπουργού για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση.

«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νομίζω ότι η απώλεια ενός σεμνού και τίμιου ανθρώπου, ενός μεγάλου αγωνιστή, ενός καλού φίλου, ενός προοδευτικού ανθρώπου, που για πολλά χρόνια τιμούσε με την παρουσία του την πολιτική ζωή της χώρας, έχει διπλό συμβολισμό εκτός από το ότι είναι η ίδια μία απώλεια: Σε μία εποχή που βάλλεται το Κοινοβούλιο και οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί με το να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι, χάνει σε ποιότητα η ίδια η δημοκρατία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η χώρα βιώνει μία μεγάλη οικονομική, κοινωνική, πολιτική και θεσμική κρίση. Το πώς και το γιατί φτάσαμε έως εδώ έχουμε κουραστεί να το αναλύουμε και να το αντιπαλεύουμε.
Η πραγματικότητα είναι μία: Άνθρωποι στους δρόμους και στις πλατείες. Συνδικάτα που βλέπουν τα οχυρά τους να γκρεμίζονται. Αυτοδιοίκηση που ψάχνει εναγώνια το δρόμο της. Κοινοβούλιο στο επίκεντρο της αμφισβήτησης. Οικογένειες που βλέπουν την ποιότητα της ζωής τους να υποβαθμίζεται. Τοπικές και συντεχνιακές αντιθέσεις, αμετακίνητες σχέσεις εξουσίας, παγιωμένες και στάσιμες.
Δεν είναι τυχαίο ότι ανεξάρτητα από την προσπάθεια ποδηγέτησης ή καθοδήγησης των ανθρώπων της πλατείας, η αντίδραση ξεπερνά τις παραδοσιακές αντιθέσεις και απορρίπτει συλλήβδην μία γλώσσα που ξεπεράστηκε από τα πράγματα.
Ο τόπος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει ανάγκη από πυξίδα, από ελπίδα και προοπτική, από ένα βιώσιμο και δυνατό δρόμο. Ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση έχουμε ιστορική ευθύνη να πετύχουμε, να δείξουμε και να ακολουθήσουμε πειστικά αυτό το δρόμο.
Στην οικονομική κρίση και την ύφεση οφείλουμε να απαντήσουμε με μία συνολική στρατηγική ανασυγκρότησης της χώρας. Στην κρίση των θεσμών της δημοκρατίας, της πολιτικής οφείλουμε να απαντήσουμε με ένα συνολικό σχέδιο ανασύνταξης της δημοκρατίας, με ένα συνταγματικό χάρτη που να απεικονίζονται οι συνθήκες της νέας εποχής.
Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που βρίσκεται σε εξέλιξη, πρέπει να ενταχθεί σε ένα συνολικό εθνικό σχέδιο που οδηγεί στην Ελλάδα του 2020, ένα σχέδιο που έχει όραμα και στόχο την αναγέννηση του ελληνισμού και την επιστροφή στην ευημερία. Ο λαός πρέπει να βρει φως μπροστά του, για να δώσει τη στήριξή του, τη συμμετοχή του και την κινητοποίησή του.
Υπάρχουν κρίσιμες προϋποθέσεις που αφορούν την εθνική στρατηγική της χώρας. Πρέπει να είμαστε σταθερά και ενεργά παρόντες στις εξελίξεις και τους στρατηγικούς διακανονισμούς στην περιοχή. Πρέπει να είμαστε σταθερά και αδιαπραγμάτευτα συνεπείς όχι μόνο στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, αλλά στο να ξαναβρεθούμε στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Πρέπει να είμαστε σταθερά και δημιουργικά συμμέτοχοι στην αναγέννηση του ευρωπαϊκού οράματος και στην προοδευτική στρατηγική της Ευρώπης για έξοδο από την κρίση. Πρέπει να είμαστε σταθερά και αξιόπιστα συνεπείς στις διεθνείς δεσμεύσεις και συμβάσεις μας.
Η δημοσιονομική προσαρμογή, η διαχείριση του χρέους και η νέα ανάπτυξη δεν συντελούνται σε κενό αέρος και σε ντελίριο ακροβατισμών.
Το «δε χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω», δεν συνιστά εναλλακτική πρόταση. Είναι καθαρός τυχοδιωκτισμός.
Ο Πρωθυπουργός σ’ αυτή την κρίσιμη πορεία έθεσε τα όρια της εθνικής κυριαρχίας. Μετά το «όχι» στις επιτροπείες και την ανατροπή της εθνικής συνταγματικής τάξης, εχθές -δεν το προσέξατε- έθεσε και την άρνηση σε οποιαδήποτε διαδικασία εμπράγματης υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας, με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό.
Το Εθνικό Κοινοβούλιο αυτές τις μέρες, ξέρει, μαθαίνει, καταλαβαίνει, τα όρια μέσα στα οποία κινούμαστε και μέσα στα οποία θα κάνουμε τη σκληρή διαπραγμάτευση.
Είναι επείγουσα ανάγκη το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα να ενταχθεί στο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας με δύο ενδιάμεσους στόχους. Την επιστροφή σε θετικά πλεονάσματα που σηματοδοτούν τη δυναμική επανεκκίνηση της ανάπτυξης και την ανασύνταξη της δημοκρατίας. Και οι δύο στόχοι συντελούνται σε ένα τοπίο δύσκολο και κακοτράχαλο σε συνθήκες δημοσιονομικής προσαρμογής.
Ο πρώτος στόχος σημαίνει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή και εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, συναρθρώνεται με τρεις παράλληλες στοχεύσεις. Την ανατροπή της σχέσης κράτους και αγοράς, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, την αποτελεσματική πολιτική διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, το δείκτη κοινωνικής προστασίας για τους αδύναμους και τους άνεργους.
Οι βασικές επιλογές που συνοδεύουν τα μακροοικονομικά μεγέθη και αφορούν ποσοτικούς στόχους, που αφορούν αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που αφορούν αποκρατικοποιήσεις, που αφορούν φορολογικές εξειδικευμένες πολιτικές, εντάσσονται σε ένα μίγμα πολιτικής που υλοποιεί αυτό το τρίπτυχο που ανέφερα προηγούμενα. Μόνο έτσι το μεσοπρόθεσμο σχέδιο θα ενταχθεί σε ένα συνολικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας.
Ο δεύτερος στόχος για την ανασύνταξη της δημοκρατίας αφορά εκ παραλλήλου και την εμπέδωση ενός νέου και αξιόπιστου πολιτικού συστήματος που να απαντά στην κρίση της πολιτικής και των θεσμών και στην αναβάθμιση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και στην κατοχύρωση της διαφάνειας και της διαβουλευτικής δημοκρατίας, ούτως ώστε να μετατοπιστούν και να ανασυνταχθούν οι εξουσίες, να μπορούν να διαμορφώσουν συνθήκες πραγματικής συμμετοχής σε μια περίοδο που η πολιτική βάλλεται από παντού και αυτό προϋποθέτει μια αναθεώρηση συντακτικού τύπου από την επόμενη Βουλή. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίες οι προτάσεις του Πρωθυπουργού και γύρω απ’ αυτές πρέπει να κινηθεί η πολιτική ζωή της χώρας.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι γύρω απ’ αυτό το δίπολο οφείλουμε να αρθρώσουμε μια συνεπή και σταθερή στρατηγική εθνικής συνεννόησης. Είναι κρίμα που η πρωτοβουλία και οι προτάσεις του Γιώργου Παπανδρέου αντιμετώπισαν την άρνηση από το σύνολο σχεδόν της Αντιπολίτευσης. Οφείλουμε, όμως, κατά τη γνώμη μου να επιμείνουμε σταθερά σ’ αυτή τη γραμμή, έστω και αν την ευθύνη την κουβαλήσουμε μόνοι μας έως το τέλος της πορείας, έως τις επόμενες εκλογές όποτε και να γίνουν και ως την υλοποίηση όσων στόχων και ενδιάμεσων πολιτικών πρέπει να ξεπεράσουμε.
Θέματα, όπως η εξυγίανση των δημοσιονομικών οικονομικών, οι αποτελεσματικές πολιτικές μεταρρύθμισης, η αναβάθμιση του κύρους των θεσμών, το κλίμα εθνικής κινητοποίησης και ευρείας συναίνεσης στις δύσκολες διαπραγματεύσεις, δεν αποτελούν ευθύνη ενός κόμματος ενός χώρου μιας παράταξης. Είναι συλλογική εθνική ευθύνη και είναι διαρκής η ευθύνη αυτή για όλους τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια. Και είναι τουλάχιστον μυωπικό να αντιμετωπίζεται με στάση συνολικής ακύρωσης κάθε πρωτοβουλία που παίρνουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτή τη στιγμή δεν συγκρούονται δυνάμεις που έχουν στόχο να πάρουν την Κυβέρνηση της χώρας στα πλαίσια αλλαγής και ανατροπής του εσωτερικού πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων μιας κοινωνίας που το 60% γυρίζει την πλάτη σε όλους μας.
Αυτή τη στιγμή συγκρούονται δυνάμεις που επιβάλλεται να κυβερνήσουν τη χώρα με τρόπο δημοκρατικό και να δώσουν ένα άλλο ήθος και μια άλλη διάσταση στην πολιτική ζωή του τόπου. Αν αυτό δεν γίνει φανερό, αν αυτό δεν γίνει κατανοητό και δεν γίνει πρωτεύον, απέναντι σε κάθε επιμέρους επιλογή, τότε καλό είναι να πάμε όλοι σπίτια μας. Καλό είναι να αφήσουμε την αμφισβήτηση που σήμερα κυριαρχεί, να κατατρώει την ίδια τη δημοκρατία.
Εμείς, λοιπόν, νομίζουμε -και νομίζω προσωπικά- ότι αυτή την κρίσιμη στιγμή το χρέος οδηγεί σε άλλες κατευθύνσεις απ’ αυτές που σήμερα παραδοσιακά αντιπαλεύονται σε συζητήσεις που κάνουμε στο Κοινοβούλιο και εκτός του Κοινοβουλίου.
Μέσα σ’ αυτό το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, μέσα σ’ αυτή τη εξέλιξη, ασφαλώς πρέπει να μιλήσουμε και για την πορεία της αγροτικής ανάπτυξης της χώρας. Η επιστροφή στη γεωργία δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν. Η επιστροφή στη γεωργία είναι το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και της νέας ανάπτυξης. Έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για μια σύγχρονη, βιώσιμη, ανταγωνιστική ελληνική γεωργία, με επίκεντρο το αγροδιατροφικό μοντέλο. Το υπαγορεύουν τόσο οι διεθνείς όσο και οι ευρωπαϊκές εξελίξεις, αλλά και οι κατεπείγουσες ανάγκες της χώρας.
Στο παγκόσμιο προσκήνιο, οι διατροφικές κρίσεις, η κλιματική αλλαγή, η αστάθεια των αγορών. Τα τρόφιμα έρχονται καθημερινά στο επίκεντρο των εξελίξεων. Ως τρόφιμα. Δεν είχε καμία σχέση αυτή η εποχή με παλαιότερες εποχές.
Στον ευρωπαϊκό χώρο η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης πέρασε από στάδια. Αρχικά η ευρωπαϊκή γεωργία ήταν ελλειμματική, μετά έγινε πλεονασματική. Στη συνέχεια στα πλαίσια ενός τύπου ανάπτυξης του τέλους του περασμένου αιώνα από πλούσιες χώρες της Ευρώπης εγκαταλείφθηκε αυτή η πολιτική σε ένα βαθμό σε όφελος άλλων τομέων, κυρίως της βιομηχανίας. Παράδειγμα η Γαλλία  και η Γερμανία. Σήμερα, όμως, επανέρχεται ως κατεπείγουσα ανάγκη, για λόγους διεθνούς ανταγωνισμού, η σύγκρουση με το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον αυτής της εισβολής των προϊόντων από τρίτες χώρες αλλά και όλων των κινδύνων που συνοδεύουν, αν θέλετε, και τους τρόπους παραγωγής και τις εξελίξεις στην τεχνολογία και σήμερα επανέρχεται επίσης και για λόγους ποιότητας ζωής. Και δεν είναι τυχαίο, ότι ενώ στην αρχή όλοι έλεγαν ότι θα σταματήσουν τις επιδοτήσεις, θα σταματήσουν οι άμεσες ενισχύσεις, θα διαλυθεί η κοινή αγροτική πολιτική, αυτή τη στιγμή ανεξάρτητα από το τελικό ποσό, ισχυροποιείται η διάθεση, η τάση, να κρατηθούν οι άμεσες ενισχύσεις σε υψηλό επίπεδο, γιατί η ευρωπαϊκή γεωργία χρειάζεται τις άμεσες ενισχύσεις, προκειμένου να ξαναγυρίσει σε ένα πλεονασματικό και παράλληλα ποιοτικά υψηλό πρότυπο.
Στον τόπο μας η γεωργία ξαναπαίζει σημαντικό ρόλο, παρά τη χαμηλή της απόδοση. Μικρή συμμετοχή στο εθνικό προϊόν, ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο, συρρίκνωση της απασχόλησης, χαμηλής αξίας παραγωγή, καθώς δεν ανταποδίδει τα αναμενόμενα το υψηλό σε ποσοστό επενδεδυμένο κεφάλαιο που έχει γίνει όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ο στόχος είναι σαφής. Η ανασύσταση της ελληνικής γεωργίας, η αποφασιστική συμβολή της στην έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και η θεμελίωση του νέου μοντέλου ανάπτυξης. Και εδώ θα πρέπει να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι για το πού θα κινηθεί το μεσοπρόθεσμο σχέδιο στον αγροτικό χώρο.
Υπάρχουν δύο φάσεις. Είναι η φάση 2010-2013, όπου κεντρικός στόχος είναι, προετοιμάζοντας τη νέα κοινή αγροτική πολιτική που θα αρχίσει από το 2014, να ανασυγκροτήσουμε ριζικά, δομικά, τον αγροτικό χώρο και στο δεύτερο στάδιο του μεσοπρόθεσμου, το 2014-2015, να αναδειχθεί η ελληνική γεωργία θετικός και αξιόπιστος συντελεστής στη συνολική ανάπτυξη.
Ποιοι είναι, λοιπόν, οι στόχοι αυτής της περιόδου 2012-2015 που είναι πολύ συγκεκριμένοι;
Πρώτος στόχος. Στο τέλος της πρώτης φάσης, δηλαδή μέχρι το τέλος του 2013, η μετατροπή του αρνητικού ισοζυγίου στις εισαγωγές-εξαγωγές αγροτικών προϊόντων και τροφίμων, σε θετικό. Έχουμε όλη τη δυνατότητα. Ξεκινήσαμε με υψηλό αρνητικό έλλειμμα και σήμερα μειώνεται δραστικά, χωρίς την παρέμβαση της πολιτείας, που με την παρέμβαση της πολιτείας θα μπορούσε να γίνει μια επιτάχυνση αυτής, αν θέλετε, της εξέλιξης.
Δεύτερος στόχος. Η εγκατάσταση μιας αναπτυξιακής στρατηγικής που στοχεύει στην υποκατάσταση των εισαγωγών και στην αύξηση των εξαγωγών.
Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής έχουμε δύο τεράστιους εθνικούς φόβους. Ο πρώτος είναι να φέρουμε στο επίκεντρο την περιφερειακή ανάπτυξη με παρέμβαση, με ολοκληρωμένο τρόπο στον αγροδιατροφικό τομέα, δηλαδή στον τομέα της παραγωγής αγροτικών προϊόντων και μεταποίησης, που σε συνδυασμό με τον πολιτισμό, τον τουρισμό, το περιβάλλον και την υψηλή τεχνολογία που μπορούμε να εγκαταστήσουμε, να έχουμε ένα υπόβαθρο ανάπτυξης της ελληνικής περιφέρειας.
Νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό. Εκεί στοχεύει το καλάθι των προϊόντων της περιφέρειας και πρέπει εδώ να έχουμε μια κατεύθυνση σαφή, να σταματήσει να υπάρχει μια γεωργία όπου εξάγει το ακατέργαστο προϊόν της ως πρώτη ύλη στις βιομηχανίες του εξωτερικού και επανέρχεται εδώ ως τρόφιμο και να φτιάξει η ίδια τρόφιμο, δηλαδή, να μπορέσει να επενδύσει στην παραγωγή. Και αυτό σημαίνει, στη συγκέντρωση, στην τυποποίηση, στη μεταποίηση, στην πιστοποίηση, στην προβολή, στην προώθηση των προϊόντων.

Ο δεύτερος πυλώνας της αναπτυξιακής στρατηγικής είναι η εθνική στρατηγική στα προϊόντα αιχμής. Τυροκομικά, λάδι, βαμβάκι, μέλι, κρασί, δυναμικές καλλιέργειες, όλα ποιοτικά ελληνικά προϊόντα, πρέπει να αποκτήσουν τον χαρακτήρα ενός συγκεκριμένου προγράμματος που στα πλαίσια και της νέας ΚΑΠ, με όσους πόρους διαθέτουμε σήμερα, θα δώσει τη δυνατότητα να δώσουμε μία μεγάλη μάχη ούτως ώστε να διαμορφώσουμε όρους ανταγωνιστικότητας.
Ο τέταρτος στόχος είναι τα θέματα της χρηματοδότησης. Στα θέματα της χρηματοδότησης θέλω να πω δύο λόγια. Πέρα από το ότι στρεφόμαστε στην παραγωγή και χρηματοδοτούμε την παραγωγή, πρέπει να βρούμε νέα χρηματοδοτικά εργαλεία. Η Αγροτική Τράπεζα δεν παίζει πια το ρόλο που έπαιζε μέχρι τώρα. Να εγγυηθούμε, κατ’ αρχήν τις περιουσίες των αγροτών μας και να διαμορφώσουμε εγγυοδοτικό κεφάλαιο στα πλαίσια του κράτους, του δημόσιου τομέα. Ανεξάρτητα που η Αγροτική Τράπεζα θα μείνει στο δημόσιο τομέα, με τα ψηλά επιτόκια που λειτουργεί και με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια δεν μπορεί σήμερα να δώσει τη δυνατότητα χρηματοδότησης της ελληνικής γεωργίας. Πρέπει να βρούμε θεσμό και διαδικασία να το κάνουμε εμείς.
Δεύτερον, πρέπει στα πλαίσια της ανάπτυξης των επιχειρήσεων να διαμορφώσουμε συνθήκες ούτως ώστε μέσα από το Ταμείο Αγροτικής Επιχειρηματικότητας του ΕΤΕΑΜ να δώσουμε τη δυνατότητα ευρύτερης χρηματοδότησης της μεταποίησης.
Ο επόμενος στόχος είναι η σταθερή βελτίωση του εισοδήματος των αγροτών. Από πού προέρχεται το εισόδημα των αγροτών; Από δύο πηγές. Η πρώτη είναι οι άμεσες ενισχύσεις και η άλλη είναι η αξία της παραγωγής. Το πρώτο το διασφαλίζουμε ήδη και θα το διασφαλίσουμε μόνιμα από εδώ και πέρα μέσα από τον εκσυγχρονισμό και την δυνατότητα που δημιουργήσαμε μέσα από το ΟΣΔΕ. Στο δεύτερο, για την αξία της παραγωγής, πρέπει να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις γιατί η ΚΑΠ δυστυχώς, με την αποδέσμευση διαμόρφωσε μία αντιπαραγωγική συνείδηση. Πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα στους αγρότες να παράγουν, να μην είναι απλώς κάτοικοι της υπαίθρου, αλλά να είναι κανονικοί παραγωγοί πλούτου για τη χώρα και μάλιστα μία παραγωγή που έχει άμεση δυνατότητα στην αποτελεσματική παρέμβαση τώρα.
Το επόμενο είναι η δυναμική και η σχεδιασμένη ενίσχυση της απασχόλησης. Αναβάθμιση, ανανέωση, ενίσχυση ανθρώπινου δυναμικού, υποστήριξη στον αγρότη, ενίσχυση του ρεύματος επιστροφής στην ύπαιθρο, κίνητρα για νέες εκμεταλλεύσεις με όχημα την αξιοποίηση της αργούσας αγροτικής γης που υπερβαίνει το 20% και το 25% μέσα από νέο και τολμηρό αναδασμό που είναι ανάγκη να γίνει τώρα, εάν θέλουμε να διαμορφώσουμε την υποδομή.
Τέλος, ο σχεδιασμός των πολιτικών που αξιοποιούν τη νέα κοινή αγροτική πολιτική, με τη σύνδεσή τους με την ασφάλεια και επάρκεια των τροφίμων, την κλιματική αλλαγή, την προστασία του καταναλωτή, την ενίσχυση των ορεινών μειονοτικών νησιωτικών περιοχών.
Τα πρώτα βήματα, αγαπητές κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, γίνονται πράξη. Διαμορφώνονται και ολοκληρώνονται τα επιχειρησιακά προγράμματα σε κάθε περιφέρεια της χώρας. Στο τέλος του 2011 θα είναι έτοιμα και θα εφαρμόζονται. Προχωρούμε σε άμεση επένδυση των διαθέσιμων πόρων του ΕΣΠΑ με στόχο μέχρι το τέλος του 2013 την απορρόφηση 4,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, που τους στρέφουμε σε παραγωγικό προσανατολισμό.
Πρέπει να σας πω ότι ήδη έχουμε απορροφήσει το 405 των πόρων και στο τέλος του 2001 θα φτάσει το 50% και θα έχει συμβασιοποιηθεί ολόκληρο το ποσό του ΕΣΠΑ. Ρίχνουμε το βάρος στην ανάδειξη και τυποποίηση των προϊόντων ποιότητας, στην οργάνωση των εξαγωγών και στο άνοιγμα των νέων αγορών και ξεκινούμε την αξιοποίηση της αργούσας αγροτικής γης που ανήκει στο δημόσιο και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης με απόδοση σε κατ’ επάγγελμα αγρότες, σε νέους γεωργούς, σε συνεταιριστικές οργανώσεις και ομάδες παραγωγών και σε ακτήμονες ευρύτατων κομματιών αγροτικής γης υψηλής παραγωγικότητας για να ενισχύσουμε σχεδιασμένα και συμπληρωματικά την προσπάθειά μας. Και όλες οι δομές, συλλογικές μορφές οργάνωσης, συμβολαιακή γεωργία, δημοπρατήρια, αγροδιατροφικές συμπράξεις, συνεταιρισμοί, συνεταιριστικές εταιρείες, όλες οι δομές που μπορούν να δώσουν μία απάντηση στο πώς θα ενισχύσουν την διαπραγματευτική θέση του αγρότη, πώς θα δώσουν την δυνατότητα να σπάσει η αλυσίδα ανάμεσα στο χωράφι και στο ράφι, πώς θα πάμε σε ένα τρόφιμο που έρχεται μέσα στις συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού στην αγορά και παράλληλα με ποιότητα, ταυτότητα και αειφορία στην παραγωγή του, νομίζω ότι είναι το σύνολο των δομικών αλλαγών που επιχειρούνται αυτή τη στιγμή και που μέσα στο 2011 θα έχουν ολοκληρωθεί στο σύνολό τους.
Αγαπητές κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πιστεύω ότι είναι ώρα για δουλειά. Σηκωμένα μανίκια, λίγα λόγια, πολλή δουλειά. Λιγότερες αντιπαραθέσεις, περισσότερο να κοιτάμε στο μέλλον. Ο λαός ζητάει ελπίδα και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να του τη δώσουμε. Σας ευχαριστώ».