Άρθρο στην εφημερίδα ”Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”
TO ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ: ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
Η δραματική έκκληση του Πρωθυπουργού και τα μέτρα που ανακοίνωσε σε συνάρτηση με τη θετική επιβεβαίωση του Προγράμματος Σταθεροποίησης και
Ανάπτυξης από τα ευρωπαϊκά όργανα δίνουν στο 2010 το μέτρο της κρισιμότητας ενός χρόνου- κλειδί στην πορεία της χώρας. Μια έκκληση που βρήκε τους αγρότες στα μπλόκα, τα συνδικάτα έτοιμα για μάχη περί τα κεκτημένα, την κοινωνία αμήχανη μπροστά σε μια πραγματικότητα που την βγάζει από τις εμμονές, τις παραισθήσεις και τις συνήθειες της.
Ο Γ. Παπανδρέου συχνά επικαλείται την Ελλάδα των αξιών που οφείλει πριν και πάνω απ΄όλα να υπερασπίζει τη θεμελιώδη αξίωση των πολιτών. Αξίωση προς μια σύγχρονη πολιτεία που αφορά τα αναφαίρετα δικαιώματά τους. Δικαίωμα στην παιδεία, την εργασία, την κοινωνική ασφάλιση, την αειφορία, την ισοπολιτεία, την ατομική δυνατότητα και πρωτοβουλία. Δικαίωμα εν κατακλείδι στην αξιοπρεπή διαβίωση. Η επιδίωξη αυτή νομιμοποιεί τον διεκδικητικό αγώνα των πολιτών και τις μορφές που παίρνει μέσα πάντοτε στο πλαίσιο μιας κοινωνίας συνοχής και αλληλεγγύης.
Η αξίωση αυτή σήμερα συμπίπτει όχι απλώς με το τέλος της μεταπολίτευσης που εδώ και χρόνια όλοι αναμασάμε αλλά και την εικόνα χρεοκοπίας που εμφανίζει η χώρα, την αποσάθρωση των δομών και της παραγωγικής της βάσης. Και το ερώτημα προβάλλει διαρκώς επίκαιρο. Πως συνδυάζεται μια αναγκαστική πολιτική εξόδου από την κρίση με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, που πείθεται μια ολόκληρη κοινωνία να θυσιάσει ένα σημαντικό μέρος των κατακτήσεων της , να αλλάξει ουσιαστικά ζωή και στάση και στο όνομα ποιας προοπτικής. Η κοινωνία θα πεισθεί όταν δει με καθαρό μάτι το φως στην αρχή του τούνελ. Όταν διαπιστώσει ότι θυσίες και προσπάθειες δεν πάνε χαμένες.
Ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις για αυτό;
Η επιδίωξη της πολιτικής συναίνεσης σε επίπεδο κοινοβουλευτικών κομμάτων είναι αυτονόητη επιλογή, ένα πρώτο βήμα. Που δεν είναι, όμως αρκετό. Είτε γιατί τα κόμματα καθηλωμένα στις δικές τους επιδιώξεις αδυνατούν να υπερβούν τον εαυτό τους, είτε γιατί οι ηγεσίες τους βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τη λαϊκή βάση στην ευρύτερη κρίση αντιπροσώπευσης που μαστίζει το πολιτικό μας σύστημα. Το χρέος του πρωθυπουργού είναι πολύ ευρύτερο. Πρέπει να συνεγείρει την κοινωνία όχι με μια απλή συναίνεση κορυφής αλλά μια πραγματική συμφωνία βάσης. Να προτείνει τους όρους και τις προϋποθέσεις ενός κοινωνικού συμβολαίου που συνοδεύει την έξοδο από την κρίση. Που δεν περιορίζεται στις επιμέρους πολιτικές του Προγράμματος Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης αλλά επεκτείνεται σε κατηγορηματικές και σαφείς εγγυήσεις για το δρόμο, τα ενδιάμεσα βήματα και το χρονοδιάγραμμα αυτής της προοπτικής.
Εγγυήσεις που απαραιτήτως συμπεριλαμβάνουν:
1ο Τη δέσμευση ότι τα πρόσθετα και έκτακτα μέτρα οριοθετούνται εντός του 2010 και δεν θα καταστούν χρονικά ατέρμονα ενώ παράλληλα ξεκινούν αμέσως πρωτοβουλίες επαναπατρισμού κεφαλαίων με ειδικές πολιτικές και κίνητρα που θα κινητοποιήσουν τις αγορές για να ξεκινήσει από σήμερα κιόλας η ανάπτυξη.
2ο Όλοι οι υπάρχοντες πόροι είτε από δάνεια, είτε από ΕΣΠΑ, είτε από το ΑΕΠ θα διατεθούν πέρα από την αποπληρωμή του χρέους και την κάλυψη του ελλείμματος στην ενίσχυση της παραγωγικής βάσης με απευθείας επενδύσεις σε συγκεκριμένους τομείς σε κάθε περιφέρεια και στη βάση του νέου αναπτυξιακού πλαισίου που έρχεται άμεσα στη Βουλή για ψήφιση.
3ο Οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις στο κράτος και τους θεσμούς θα ολοκληρωθούν στο πρώτο εξάμηνο του 2010 και θα απεικονιστούν στον Προϋπολογισμό του 2011. Το νέο αναπτυξιακό μοντέλο πρέπει να γίνει αισθητό εντός του τρέχοντος έτους.
4ο Η φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση επιβάλλει πραγματική και όχι ρητορική άρση των αδικιών, κυριαρχείται από το αίσθημα του δικαίου στην κατανομή των βαρών και εγκαθιδρύει σταθερό και βιώσιμο πλαίσιο για την επόμενη δεκαετία.
5ο Η αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας προϋποθέτει από τώρα ανοιχτό μέτωπο με κάθε λογής παραοικονομία, σπατάλη, συναλλαγή και με τις αναγκαίες ανατροπές που κατοχυρώνουν μια πραγματική δημοκρατία στις αγορές και ίσες δυνατότητες πρόσβασης για όλους.
Αυτές οι εγγυήσεις διασφαλίζουν τον προοδευτικό χαρακτήρα της πολιτικής μας από τα στερεότυπα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και προτείνουν πραγματική έξοδο από την κρίση κόντρα στην ισοπέδωση, το μηδενισμό και την άρνηση που προβάλλει η άλλη Αριστερά.
Με δεδομένο το πλαίσιο αυτών των εγγυήσεων πρέπει να ξεκινήσει μια πραγματική σταυροφορία ενημέρωσης και κινητοποίησης των κοινωνικών δυνάμεων. Το παράδειγμα θα το δώσει πρώτη η Κυβέρνηση βγάζοντας όλους τους Υπουργούς στο δρόμο και κινητοποιώντας επιτέλους την κρατική μηχανή. Έπειτα στο δρόμο πρέπει να βγει το ΠΑΣΟΚ με όλες τους τις δυνάμεις και με σαφές σχέδιο δράσης, να γίνει κοινωνός συμμέτοχος και πρωταγωνιστής αυτής της προσπάθειας. Και τέλος σε μια βασανιστική καθημερινή επικοινωνία με όλους τους αρμούς του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού να διαμορφώνει βήμα με βήμα συμβόλαιο εμπιστοσύνης.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την επιτυχία του εγχειρήματος.
This Post Has 0 Comments