Συνέντευξη στην εφημερίδα « Στο ΚΑΡΦΙ του Σαββατοκύριακου».

Οι πολίτες ρωτούν: Οι μισθοί κόπηκαν, τα έξοδα (τιμολόγια ΔΕΚΟ, κόστος υπηρεσιών) αυξάνονται. Γιατί;

Γιατί η μέχρι τώρα πολιτική, είτε η έξωθεν επιβαλλομένη μέσω των μνημονίων είτε η έσωθεν δομική μας ανεπάρκεια να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά τις δημόσιες πολιτικές και τον έλεγχο-ρύθμιση της αγοράς, επιβάλλει οριζόντιες δράσεις σε ανεξέλεγκτες αγοραίες συνθήκες. Παρά τη βαθιά ύφεση, όμως, η νέα δανειακή σύμβαση ανοίγει παράθυρο ελπίδας. Τώρα μπορούμε επιτέλους να οργανώσουμε ένα σχέδιο σταδιακής ανάκαμψης που οδηγεί στο ξέφωτο. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις.

Οι πολίτες ρωτούν: Δεν φταίει κανένας; Κανείς δεν μπήκε φυλακή για τα σκάνδαλα που λέγατε. Ατιμωρησία παντού. Και μέσω αναδρομικών ρυθμίσεων (αυθαίρετα, ρυθμίσεις χρεών κ.λπ.) έχουμε επιβράβευση όσων παρανομούν…

Η ατιμωρησία και η νομιμοποίηση παραβατικών συμπεριφορών παραπέμπουν σε δύο τεράστια κενά. Ένα κράτος που οι μηχανισμοί του είναι διαβρωμένοι και αναποτελεσματικοί αδυνατεί να επιβάλει τους νόμους και τους κανόνες, παραβαίνοντάς τους το ίδιο. Θεσμοί

διαφάνειας, αδύναμοι να επιτελέσουν το ρόλο τους. Και απέναντι μια κοινωνία ανοχής και συνενοχής. Η δημοκρατία χρειάζεται οξυγόνο και ριζική ανασύνταξη. Αυτό είναι το μήνυμα των καιρών για την μετεκλογική Ελλάδα.

Βγάζουν κάπου τα μνημόνια;

Αν με συνέπεια εφαρμόσουμε τη νέα δανειακή σύμβαση, που το μέγεθός της είναι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά, και παράλληλα αυτά που αναμασάμε για διαρθρωτικές αλλαγές δεν περιοριστούν σε νομοθετικές ρυθμίσεις και επικοινωνιακές πρακτικές αλλά μεταφραστούν σε δημόσιες πολιτικές, η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της. Όχι μόνο μέσω του δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά και μιας πραγματικής προοδευτικής πολιτικής, με αναπτυξιακή δυναμική και δικαιότερη κατανομή των βαρών. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα των προοδευτικών δυνάμεων και του ΠΑΣΟΚ.

Με την αγορά διαλυμένη και την ανεργία στα ύψη, για ποια ανάπτυξη μιλάμε;

Ήδη και μόνο από την εφαρμογή της σύμβασης, εξοικονομώντας πάνω από 5 δισ. που θα πέσουν στην αγορά. Παράλληλα προσδοκούμε σταδιακή αύξηση της ρευστότητας με ανακεφαλαιοποίηση και τον κρατικό έλεγχο των τραπεζών. Σε συνδυασμό με τους λιμνάζοντες πόρους, που δεν είναι λίγοι, από το ΕΣΠΑ και τα υπόλοιπα προγράμματα, μπορούμε να ανατρέψουμε την εικόνα. Φτάνει να σημάνουμε συναγερμό για έναν πραγματικό αναπτυξιακό κλυδωνισμό. Αυτό επιχειρούμε αυτή την εποχή στο χώρο της αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων.

Τι πρέπει να κάνει ο Βενιζέλος στο κόμμα;

Μετά τις εκλογές, να το ιδρύσουμε από την αρχή. Το συνέδριο, που πιστεύω ότι πρέπει να οργανώσουμε το φθινόπωρο, πρέπει να είναι ιδρυτικό. Όλα από μηδενική βάση. Όλα στο τραπέζι. Θέματα ιδεολογίας, εθνικής στρατηγικής, πολιτικής γραμμής, ανασυγκρότησης του κόμματος. Και όχι με άνωθεν ντιρεκτίβες, αλλά με έναν ανοιχτό, ουσιαστικό διάλογο που εγκαθίστανται με τη νέα συλλογικότητα από τώρα στο εσωτερικό της παράταξης. Η πολιτική πρέπει να επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ που αποξενώθηκε τόσο απ’ αυτήν και το ΠΑΣΟΚ να επιστρέψει στην κοινωνία. Είναι η ανασύνταξη της δημοκρατικής παράταξης το καθοριστικό στοίχημα για τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Τι έχει να πει τώρα το ΠΑΣΟΚ στους πολίτες;

Έχει να πει πολλά πράγματα. Πρώτον, ότι ανεξάρτητα από λάθη, παραλείψεις και ανακολουθίες, για τα οποία οφείλουμε μια γενναία αυτοκριτική, είμαστε η μόνη ουσιαστικά δύναμη ευθύνης και προοπτικής για τη χώρα. Απέναντί μας έχουμε μια Δεξιά λαϊκίστικη και δημαγωγική,  με οβιδιακές μεταμορφώσεις, που βάζει την υπογραφή της και ταυτόχρονα καταγγέλλει. Και μια Αριστερά τυχοδιωκτική, που προτείνει ανέφικτα όνειρα χαϊδεύοντας αυτιά. Εμείς οφείλουμε να αποδείξουμε τώρα, όχι αύριο, ότι έχουμε την εσωτερική δυναμική του κόμματος της αλλαγής και της μεταρρύθμισης, ότι έχουμε σχέδιο για το πώς θα φθάσουμε στην αυτοδύναμη Ελλάδα. Και γι’ αυτό πρέπει να νικήσουμε στις εκλογές.

Και ένα ερώτημα για την ιστορία: Όταν το 2009 λέγατε ότι λεφτά υπάρχουν, δεν ξέρατε ή λέγατε ψέματα;

Ρωτήστε αυτούς που σχεδίασαν την προεκλογική στρατηγική και πήραν αποφάσεις για το πώς το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσει τη χώρα. Πάντοτε απέναντί τους είχα μόνο κριτική στάση, αλλά και εναλλακτική πρόταση. Δυστυχώς εις ώτα μη ακουόντων. Και είναι οξύμωρο και αυτόχρημα γελοίο κάποιοι απ’ αυτούς να κατακρίνουν από αριστερά τις ίδιες τους τις επιλογές.