Συνέντευξη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»

στον δημοσιογράφο  Γιώργο Παπαχρήστο

Τι απαντάτε σε όσους σας  κατηγορούν ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν θυμίζει τίποτε από το παρελθόν του, θα έλεγα ότι το αντιστρατεύεται κιόλας…Αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, τι θα έλεγε;

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Στα ίδια χνάρια με τον Ανδρέα προσπάθησε να πατήσει διαβάζοντας την  πραγματικότητα ο Κώστας Σημίτης, προβάλλοντας το εκσυγχρονιστικό αίτημα και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, και πετύχαμε μεγάλους στόχους. Το ίδιο, και σε ακόμη δυσκολότερες συνθήκες γιατί κληρονόμησε τις παθογένειες μιας ολόκληρης εποχής, επιχειρεί σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου  γυρίζοντας όλο τον κόσμο και δίνοντας προοδευτικές μάχες σε κάθε κατεύθυνση και ιδιαιτέρα στην Ευρώπη. Και σήμερα όλοι παρακαλούν να πετύχουμε, γιατί είμαστε μόνοι σ’ ένα τιτάνιο αγώνα. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στα ονόματα των διαδόχων του Ανδρέα, βρίσκεται στο διάδοχο ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής που «ολημερίς το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν».

Μιλάτε για διάδοχο ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής. Δεν είναι ευθύνη του σημερινού προέδρου του;

Πρωτίστως, αλλά με συννευθύνη όλων μας. Τουλάχιστον όσων από μας έχουμε αίσθηση της ιστορικής διαδρομής και δεν υπηρετήσαμε ευκαιριακά την υπόθεση της ελληνικής Αριστεράς. Έχω την αίσθηση ότι αυτή την εποχή κρίνεται οριστικά η προοπτική μας. Το ΠΑΣΟΚ ή θα αναγεννηθεί τώρα ή θα το ξεπεράσει η Ιστορία. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει πάνω απ’ όλα να πιστέψει στην αποστολή του που είναι και τώρα επίκαιρη και να ξεπεράσει το φόβο της συρρίκνωσης ή του κατακερματισμού. Και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν κατανοώ την ευκολία με την οποία πολλοί από μας έχοντας άγνοια κινδύνου δεν βλέπουν ούτε στο ένα μέτρο πέρα από τη μύτη τους.  

Τι περιμένετε από το ΠΑΣΟΚ στα φετινά του γενέθλια;

Χωρίς καμία ψευδαίσθηση επειδή η εποχή μας ανατρέπει ριζικά πολλά στοιχεία της φυσιογνωμίας και της στρατηγικής του που εμπεδώθηκαν για χρόνια, να ξεκινήσει άμεσα η προγραμματική και ιδεολογική ανασυγκρότηση του ιδίου του κινήματος γύρω από το νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο και την δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Ήρθε το πλήρωμα των αλλαγών. Επιτέλους, ας το καταλάβουμε όλοι.

Στην αρχή είχαμε τους αριστερούς και τους κεντρώους. Μετά τους λαϊκιστές και τους εκσυγχρονιστές. Σήμερα ζούμε στο ΠΑΣΟΚ τους ισορροπιστές και τους μεταρρυθμιστές;

Κατ’ αρχάς, συμφωνώ απόλυτα ότι το μεταρρυθμιστικό αίτημα είναι το κυρίαρχο αιτούμενο για το διάδοχο ΠΑΣΟΚ. Ότι από αυτό θα κριθεί η προσπάθεια της χώρας να επανακαθορίσει τους στόχους της, να βγει από τη μέγγενη της εξάρτησης  που την πνίγει, να βρει το σύγχρονο βηματισμό της. Όμως, ποιος και τι κρίνει τον πραγματικό μεταρρυθμιστή. Ένας νόμος; Μία επικοινωνιακή προβολή; Ένας ατελής συμβιβασμός;

Κατά τη γνώμη σας;

Μια μεταρρύθμιση σχεδιάζεται, αποφασίζεται συλλογικά, νομοθετείται, επικοινωνείται στον λαό, εξειδικεύονται τα μεταβατικά της στάδια κα εφαρμόζεται. Ποιος  είναι μεταρρυθμιστής κρίνεται από το αποτέλεσμα της πράξης του, που οφείλει να αναδιατυπώνεται ως προοδευτική τομή στο σώμα της κοινωνίας, να γίνεται κτήμα της.

Ο Πρωθυπουργός πάντως κάνοντας απολογισμό μιλά συνεχώς για τις μεταρρυθμίσεις που κάνατε…

Και πολύ σωστά. Έχουμε πάρει δεκάδες νομοθετικές πρωτοβουλίες και βρίσκονται σε εξέλιξη μεγάλες προσπάθειες σχεδόν σε όλους τους τομείς. Μετρούμε όμως το αποτέλεσμα τους; Μήπως κάποιοι από μας συνήθισαν στην ιδέα ότι αρκεί ένας νόμος, ή μια επικοινωνία, ή μια εικόνα, ή ένα λόμπι; Δεν μας ενδιαφέρουν οι κοινωνικές μας αναφορές και συμμαχίες, η ενεργός λαϊκή πλειοψηφία που θα στηρίξει τις αλλαγές; Ή μας αρκούν απλώς οι καταμετρήσεις της κοινής γνώμης;

Δίνετε πολλές φορές την αίσθηση ότι στο εσωτερικό σας υποβόσκει συνεχώς η αντιπαράθεση του παλιού και του νέου….

Δεν το αρνούμαι. Πως μπαίνει, όμως, η ταμπέλα; Ηλικιακά, με κοινοβουλευτικές θητείες, με απονομές, με χρόνια υπηρεσίας; Και ποιος αποφασίζει πότε βγαίνεις στη σύνταξη; Εγώ λέω ότι κρίνεσαι σε σχέση με τις ιδέες που προβάλλεις, τις πρακτικές που ακολουθείς, τις μάχες που δίνεις σε δύο επίπεδα. Στη λαϊκή ψήφο και στη συλλογική κομματική αξιολόγηση.

Και πως θα γίνει αυτό στο σημερινό ΠΑΣΟΚ;

Θεωρώ πως αντί να προβάλουμε τις προσωπικές μας αντιθέσεις και φιλοδοξίες από τα μέσα με υπόνοιες, διαρροές ή σιβυλλικές δηλώσεις πρέπει να λειτουργήσουν ξανά οι συλλογικές δομές, οι νομιμοποιημένες και αιρετές σε όλο το σώμα του κυβερνητικού και κομματικού σχηματισμού. Να μην φοβηθούμε τον ανοιχτό διάλογο για το σήμερα και το αύριο της παράταξης υποτασσόμενοι στο φόβο των διαρροών. Τι φοβόμαστε; Έχει μείνει τίποτα κρυφό στο ΠΑΣΟΚ; Ας αφήσουμε, όπως και σε παλαιότερες κρίσιμες στιγμές όλα τα λουλούδια των απόψεων να ανθίσουν στο φως.

Δεν μπορείτε να αρνηθείτε  πάντως ότι ο Γιώργος Παπανδρέου το προσπαθεί. Και Κυβερνητική Επιτροπή συγκρότησε και γενικώς «ανοίγει το παιχνίδι», παρά τις απώλειες  τύπου Χάρη Παμπούκη…

Δεν ισχυρίζομαι ότι το κυβερνητικό σχήμα είναι ιδανικό ως δομή και σύνθεση αρμοδιοτήτων. Παρά την θεαματική βελτίωση του τελευταίου ανασχηματισμού επιδέχεται ουσιώδεις αλλαγές που καλό είναι όποιος τις πιστεύει να τις προτείνει στον Πρωθυπουργό. Όμως, αυτή τη στιγμή το τελευταίο που ενδιαφέρει το λαό είναι οι διαγκωνισμοί για τέτοια ζητήματα Άπαντες να συγκρουόμαστε για τα προβλήματα και τις λύσεις τους κι όχι τις αρμοδιότητες μας.