Το ΠΑΣΟΚ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΚΑΙ…Η ΤΑΜΠΑΚΕΡΑ

Άρθρο στην εφημερίδα ”Real News”

Η τραγωδία που βιώνει ο προοδευτικός δημοκρατικός χώρος – αυτός που συμβατικά ονομάζουμε Κεντροαριστερά – είναι ότι ενώ διαθέτει μια δεξαμενή εν δυνάμει πλειοψηφική και μια ισχυρή θεσμική και κοινωνική δικτύωση που θα μπορούσαν να αναδείξουν μια προοδευτική Κυβέρνηση, έχει ισχνή και κατακερματισμένη κομματική και εκλογική εκπροσώπηση. Το εγχείρημα της Ελιάς αποσκοπούσε ακριβώς να γεφυρώσει αυτό το χάσμα ως πρώτο βήμα. Δεν κατέστη δυνατό γιατί εξαρχής συνάντησε την αντίθεση της ΔΗΜΑΡ και του οικολογικού χώρου. Έμεινε κλεισμένο εντός και πέριξ των τειχών του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο δεν έπεσε στο κενό. Σήμερα μετά τις εκλογές και το αποτέλεσμα τους ανοίγεται ξανά ένας νέος κύκλος.

Για να μην επαναληφθούν τα λάθη και να μην συνεχίζεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ το γαϊτανάκι «ΠΑΣΟΚ ή Ελιά» που κινδυνεύει να οδηγήσει σε οριστική διάσπαση του ΠΑΣΟΚ οφείλουμε να ξεκινήσουμε με το δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν καταργείται, δεν διαλύεται, ούτε απορροφάται μέσα από τη διαδικασία ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Διατηρεί αλώβητη την πολιτική και οργανωτική του αυτονομία. Η μετεξέλιξη του σε ότι αφορά την προοπτική του, το όνομα, την ταυτότητα, την ανασύνταξη, τις συμμαχίες του ακόμη και την αυτοδιάλυση του δεν είναι υπόθεση κανενός προσώπου ή επιμέρους οργάνου του κινήματος ούτε καν του Προέδρου του. Ο λόγος και η απόφαση ανήκει αποκλειστικά και μόνο στη βάση του, στο σύνολο των μελών του. Και καλό θα είναι από τώρα να ξεκαθαριστεί ότι στο επόμενο Συνέδριο θα τεθούν ανοικτά όλα τα θέματα, να διατυπωθούν οι προτάσεις για να ψηφιστούν από τη βάση. Δεν μπορεί το μέλος του Κινήματος να κρίνεται άξιο να εκλέγει απ’ ευθείας τον Πρόεδρο του, αλλά ανώριμο να έχει λόγο στην μετεξέλιξη του.

Από εκεί και πέρα για το πώς θα προχωρήσουμε στην ανασυγκρότηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης η ιστορία μας υποδεικνύει δυο δρόμους εξόχως διδακτικούς:

Ο ένας είναι αυτός που μας υπέδειξε η παλαιά Ένωση Κέντρου που ουσιαστικά αποτελούσε σύμπραξη παραγόντων και πολιτικών προσωπικοτήτων. Σε μια εξαετία κλήθηκε να αποδείξει την ενότητα της και αυτή καταρρακώθηκε σε προφανή δυσαρμονία με τη βούληση του λαού. Εκεί δοκιμάστηκε το σενάριο και απέτυχε.

Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός που επέλεξε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά το ‘ 74, της κινηματικής αυτοοργάνωσης και της δημοκρατικής συσπείρωσης στη βάση μιας νέας εθνικής επαγγελίας. Σε πολλές φάσεις της διαδρομής του το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να αποδείξει την ενότητα του και στάθηκε όρθιο γιατί το εγχείρημα της αυτοοργάνωσης κατάφερε να συναιρέσει δημοκρατικά τη λειτουργία της ηγεσίας και την πολιτική βούληση της βάσης.

Να διδαχτούμε, λοιπόν, από την ιστορία μας. Όσο το εγχείρημα φαίνεται ως συγκόλληση προσωπικών και ιδιοτελών στρατηγικών για την επόμενη μέρα ο λαός θα μας γυρίζει την πλάτη. Όταν το προσκλητήριο θέτει ως αποδέκτη το λαό θα αποκτήσει προοπτική.

 Κατά συνέπεια το ιδρυτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης έχει νόημα μόνο αν καταφέρει να συσπειρώσει τις δυνάμεις, τις κινήσεις, τα πρόσωπα του χώρου σε ένα σχήμα σύμπραξης. Ποια είναι, λοιπόν, η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με την Ελιά; Ότι δεν κατέστη δυνατό να γίνει σε επίπεδο κορυφής θα το επιβάλλει η βάση της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης η οποία αυτοοργανώνεται και αποφασίζει αυτοβούλως το πώς θα οικοδομηθεί αυτή η σύμπραξη. Μια διαδικασία που έπρεπε να γίνει από το καλοκαίρι του 2012 ας γίνει έστω και τώρα. Οι μετεκλογικές συνθήκες ασφαλώς είναι ευνοϊκότερες για το εγχείρημα, καθώς όλα φαίνεται να είναι υπό αναδιαμόρφωση όπως αποδεικνύουν οι εξελίξεις στο χώρο. Και εδώ πρέπει να είμαστε απολύτως καθαροί. Οφείλουμε απόλυτο σεβασμό σε πρόσωπα, κινήσεις, χωρίς, κόμματα που θα προσέλθουν χωρίς ηγεμονισμούς και έξωθεν παρεμβάσεις. Το ιδρυτικό συνέδριο είναι αρμόδιο να αποφασίσει ελεύθερα για όλα τα θέματα που αφορούν την προοδευτική συμπαράταξη.

Υπάρχει, όμως, και η ταμπακέρα της προσπάθειας. Χωρίς αυτήν ο λαός δεν θα γίνει αποδέκτης, δεν θα ακούσει καν το προσκλητήριο μας. Ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς δεν είναι νοητή χωρίς την δυναμική επανεκκίνηση του χώρου στη βάση μιας νέας, ολοκληρωμένης και αυτόνομης στρατηγικής. Ενός πραγματικού εναλλακτικού προοδευτικού δρόμου.

Μέχρι πριν λίγο καιρό η συζήτηση σκόνταφτε στις συμπληγάδες από τη μια μεριά του «αναγκαστικού μονόδρομου» ή από την άλλη του «ανεύθυνου λαϊκισμού». Τώρα αλλάζει σελίδα η χώρα, οφείλει να αλλάξει γραμμή πλεύσης και εθνικές προτεραιότητες. Η ταμπακέρα δεν είναι η αναδιάρθρωση του χρέους που μπορεί να είναι βιώσιμο ή ακόμη και να μειωθεί με διαπραγμάτευση η παρούσα αξία του. Είναι η αλλαγή της μνημονικής συνταγής και ο αποκλεισμός κάθε ιδέας για νέο μνημόνιο. Αυτή η πρόταση συνδέει την πορεία της παράταξης με τις πολιτικές εξελίξεις που έρχονται, τις συμμαχίες που οφείλει να επιδιώξει, την προοδευτική διακυβέρνηση που προτείνει στις επόμενες εθνικές εκλογές, εν τέλει με την φυσιογνωμία και την ταυτότητα της. Είναι το κλειδί της επιτυχίας του εγχειρήματος. Έχουμε ακόμα δρόμο για να φτάσουμε ως εκεί. Ας τον περπατήσουμε με τόλμη και θάρρος.