Άρθρο του Κώστα Σκανδαλίδη στο «Το ΒΗΜΑ της Κυριακής»
«YΠΕΡΟΨΙΑ ΚΑΙ ΜΕΘΗ»
Από την μεταπολίτευση ως τις μέρες μας ο απλός έλληνας πολίτης έζησε εννέα κυβερνητικές θητείες στην υπερτριαντακονταετή διαδρομή της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Δυο του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου, τρεις του Α.Γ. Παπανδρέου, δυο του Κ. Σημίτη, μια του Κ. Μητσοτάκη και μια του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου.
Τι έχει να θυμάται θετικό απ΄ αυτές;
Από την πρώτη Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου θυμάται την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την έκπτωση της βασιλείας, την νομιμοποίηση του ΚΚΕ και από την δεύτερη την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Από την πρώτη Κυβέρνηση του Α.Γ. Παπανδρέου τι να πρωτοθυμηθεί. Το κράτος πρόνοιας, την ενδυνάμωση των φτωχών, την εθνική συμφιλίωση, το αίσθημα της δημοκρατίας, την αναδιαπραγμάτευση με την ΕΟΚ, την ορμητική είσοδο νέων κοινωνικών δυνάμεων στο προσκήνιο της ιστορίας. Από την δεύτερη Κυβέρνηση του Ανδρέα θυμάται το Μάρτη του ’87, τη σύγκλιση και τα ΜΟΠ, τη σταθεροποίηση της οικονομίας και από την τρίτη το πρόγραμμα σύγκλισης και τη διεκδίκηση πλουσιοπάροχων κοινοτικών πόρων. Από την πρώτη θητεία του Κώστα Σημίτη θυμάται την πορεία προς την ΟΝΕ και το Ευρώ, την ταχύρυθμη ανάπτυξη και την επίτευξη οικονομικών στόχων που φάνταζαν μακρινοί. Ενώ από τη δεύτερη τα μεγάλα έργα, το Ελσίνκι τους Ολυμπιακούς, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την είσοδο της χώρας στο σκληρό πυρήνα της Ένωσης και στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Από τη «δεξιά παρένθεση» των αρχών της δεκαετίας του ’90 θυμάται μόνο το «βρώμικο ‘89», την λυσσώδη προσπάθεια να πάνε στη φυλακή τον Ανδρέα Παπανδρέου στο όνομα μιας «κάθαρσης» που ανέστειλε την ανοδική πορεία της χώρας. Το 0+0=14% και την αποτυχημένη πολιτική των ιδωτικοποιήσεων. Ήταν μια κυριολεκτικά χαμένη τετραετία.
Τι θα έχει να θυμάται θετικό ο απλός έλληνας πολίτης από τη θητεία του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου που λήγει αυτόν τον καιρό; Σχεδόν τίποτε.
Αντίθετα θυμάται την επιτήρηση που καθυστέρησε άσκοπα τη χώρα για τρία ολόκληρα χρόνια. Το «βασικό μέτοχο» που προσέκρουσε στα βράχια των Βρυξελλών. Τη συγκάλυψη των υποκλοπών και το χειρισμό του θέματος της απαγωγής των πακιστανών που προσέβαλαν βάναυσα τη δημοκρατία. Τις ψευδεπίγραφες εισπρακτικές μεταρρυθμίσεις. Την απροκάλυπτη «επανίδρυση» του κομματικού κράτους. Τα «ομόλογα» που σχεδιάστηκαν για να καταληστεύσουν τα ταμεία. Που είναι η ηθική ρητορική της «νέας διακυβέρνησης», ο μύθος του ασυμβίβαστου ηγέτη, η σωρεία των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων; Άλλη μια κυριολεκτικά χαμένη τετραετία.
Όμως, αυτή η άδοξη θητεία διαθέτει κάτι επί πλέον από την πρώτη «δεξιά παρένθεση». Έχει υπεροψία και μέθη, για να δανειστώ από τον Καβάφη τον καταπληκτικό του στίχο: «Υπεροψίαν και μέθην (θα) είχεν ο Δαρείος».
Υπεροψία και μέθη στον ερασιτεχνικό και επιπόλαιο τρόπο που αντιλαμβάνονται τις ανάγκες του τόπου. Στον τρόπο που διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα. Στον τρόπο που λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο. Στον τρόπο που εγκαθιστούν τις παρέες τους στη διαχείριση της εξουσίας. Στον τρόπο που προσπαθούν να κατεδαφίσουν και να ξαναγράψουν την πρόσφατη ιστορία. Στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις φυσικές καταστροφές. Στον τρόπο που μεταφέρουν και κατανέμουν κυνικά τον πλούτο υπέρ των ολίγων.
Αυτή την υπεροψία και τη μέθη πρέπει να καταδικάσει ο λαός με τη ψήφο του στις εκλογές και να αποβεί αυτή η θητεία άλλη μια «δεξιά παρένθεση». Εδώ βρίσκεται το πραγματικό διακύβευμα της επερχόμενης αναμέτρησης. Θα συνεχίσει η χώρα να οπισθοχωρεί ή θα βρούμε το δρόμο που θα την οδηγήσει ξανά μπροστά;
Έχουμε χρέος να δημιουργήσουμε αυτό το δρόμο μέσα από μία μεγάλη δημοκρατική ανατροπή. Και πριν απ΄ όλα να νικήσουμε χωρίς ίχνος υπεροψίας ή μέθης . Και με «μάλλον κατανόηση της ματαιότητος των μεγαλείων» για να χρησιμοποιήσω έναν ακόμη στίχο του μεγάλου Αλεξανδρινού από τον «Δαρείο».
This Post Has 0 Comments