Άρθρα

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες της αγωνιώδους προσπάθειας του Πρωθυπουργού να στηθεί τεχνητά ένα προοδευτικό μέτωπο αξιοποιώντας φθαρμένα και πολυφορεμένα υλικά του χώρου και χτίζοντας γέφυρες χωρίς θεμέλια και έρμα. Η διπλή επίθεση φιλίας από τη μια μεριά – «κανείς δε μπορεί να καταργήσει ένα ιστορικό χώρο»- και πολέμου από την άλλη – «δε θα μπει στη Βουλή το Κίνημα Αλλαγής»- περισσότερο προδίδει εσωτερική αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο αίσθημα αυτάρκειας και κυριαρχίας.

Το πρώτο βήμα ήταν οι πρόθυμοι να ανταλλάξουν σε άμεση συναλλαγή μια θέση στην Κυβέρνηση με την προσχώρηση στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Το δεύτερο βήμα προφανές, χωρίς να τηρεί το παραμικρό πρόσχημα, παλαιοφορεμένο και ξεπερασμένο. Το μετωπικό σχήμα που το βάπτισαν <<Γέφυρα>> για να ανοίξει το δρόμο στον Πρωθυπουργό σε μια ακόμη οβιδιακή του μεταμόρφωση. Το δρόμο άλωσης του προοδευτικού δημοκρατικού χώρου.

Δυστυχώς, μια ακόμη ιστορική ευκαιρία χαμένη στο κομπολόι των εθνικών αποτυχιών εξελίσσεται η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Όλα πια σε αυτή τη χώρα έχουν γίνει παίγνιο πολιτικών σκοπιμοτήτων και εκλογικών τακτικισμών σε κλίμα πλήρους ευτελισμού, ρευστοποίησης του πολιτικού ήθους, των αρχών και των αξιών που θα έπρεπε εν καιρώ πολύχρονης κρίσης να διέπουν τη δημόσια ζωή.

Είναι κοινοτυπία πια να δηλώνει κανείς ότι οι ερχόμενες εθνικές εκλογές είναι λυδία λίθος για τον ευρύτερο προοδευτικό και δημοκρατικό χώρο. Σε ένα πολιτικό σκηνικό πόλωσης και διχασμού και ταυτόχρονα μικρού και αναποτελεσματικού δικομματισμού η πορεία της χώρας διέρχεται μέσα από αξεπέραστες συμπληγάδες. Ούτε ο αντισυστημικός δήθεν αριστερός λαϊκισμός που μετέρχεται κάθε μέσο να παραμείνει στο πολιτικό προσκήνιο την επόμενη μέρα, ούτε η δεξιά παλινόρθωση που καραδοκεί να αναλάβει αυτοδύναμα κιόλας τα ηνία της χώρας μπορούν να εγγυηθούν την ακίνδυνη διέλευση.

Του Κώστα Σκανδαλίδη

Αν ήθελε κανείς σήμερα να προσδιορίσει το πρότυπο που κατά κόρον προβάλλουν οι πολιτικοί ηγέτες, ανεξάρτητα από την προοδευτική ή τη συντηρητική τους κατεύθυνση, εύκολα θα κατέληγε σε μία λέξη: Μεταρρυθμιστής.

Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πραγματικός προοδευτικός μεταρρυθμιστής ή απλώς ένας λαϊκιστής ηγέτης; Σήμερα από τη χρονική απόσταση ενός αιώνα από τη γέννηση και είκοσι δύο χρόνια από το θάνατό του, νομίζω ότι το ιστορικό δίλημμα έχει απαντηθεί. Παρότι εδώ και καιρό κάποιοι επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία διαστρέφοντας τα γεγονότα μιας δεκαετούς πρωθυπουργίας που υπήρξε ορόσημο για τη χώρα, έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο δικαιωμένος ακόμη κι από τους αντιπάλους του.

Είναι φανερή η επιδίωξη του Πρωθυπουργού να μείνει την επόμενη των εκλογών μετά την ήττα του κυρίαρχος στον προοδευτικό χώρο. Κι αυτό συνεπάγεται την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Με την κυνικότητα που τον διακρίνει ξεκίνησε την επιχείρηση να «καθαρίσει» τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στο κόμμα του και τη ΝΔ μετερχόμενος κάθε δυνατό μέσο και μετατρέποντας την πολιτική κονίστρα σε αδιανόητο παζάρι συναλλαγής. Επειδή η διαδρομή αυτή, εάν πετύχει, θα έχει στην εξέλιξη της ως φυσικό επακόλουθο να οδηγήσει στη ΝΔ ένα