Ο Πυθαγόρας δεν ήταν μόνο Μαθηματικός, ήταν και φιλόσοφος. Και Σαμιώτης και Ανατολικοαιγαιοπελαγίτης. Κάπου λοιπόν, εκεί που φιλοσοφούσε λέει: «Σιγάν την αλήθειαν, χρυσόν εστί θάπτειν». Που σημαίνει, υπάρχουν κάποιες ιστορικές στιγμές που το να σωπαίνεις κρύβοντας την αλήθεια, είναι σα να θάβεις χρυσό.
Κανείς μας σήμερα δεν έχει δικαίωμα στη σιωπή. Όταν μάλιστα, μια μεγάλη παράταξη, που οδήγησε τη χώρα για μια ολόκληρη εποχή, ανεξάρτητα από τον ενθουσιασμό ή τη μοιρολατρία που μπορεί κανείς να διακρίνει σ’ αυτή την αίθουσα, αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα.
Εγώ, λοιπόν, αποφάσισα σήμερα να μιλήσω πέρα από τα καθιερωμένα γιατί το νιώθω χρέος. Θα κάνω τέσσερα σχόλια:
Το πρώτο αφορά το τρένο. Η χώρα κινείται πάνω σε ράγες. Είναι φανερό ότι οι ράγες αυτές είναι στέρεες, είναι σταθερές, πάνε σε μια κατεύθυνση. Το ερώτημα είναι πού πάει τελικά το τρένο, σε ποιον προορισμό; Διασταυρώνεται πουθενά με καμία άλλη πορεία; Πουθενά δε μπορεί ν’ αλλάξει έστω και στοιχειωδώς, γραμμή; Εάν ναι, εάν πάει μόνο σ’ έναν προορισμό, καταργείται η πολιτική. Δε χρειάζεται τιμονιέρη, ούτε πολύ περισσότερο σχεδιαστές, να σχεδιάσουν πιθανά ένα καινούργιο τρένο.