Σε λίγες ώρες ο κυρίαρχος λαός θα αποφασίσει τι Κυβέρνηση θέλει. Με την απόφασή του θα επιλέξει το δρόμο που θα πάρει η χώρα. Αν θα μείνει ευρωπαϊκή ξεπερνώντας την κρίση ή θα καταδικαστεί οριστικά στη χρεοκοπία. Η ψήφος της Κυριακής κρίνει το παρόν και το
Οι καιροί που ζούμε είναι χαλεποί. Η ιστορία θα αργήσει να απογράψει την τελική της κρίση και αξιολόγηση. Το αν θα δικαιωθούν από αυτή πρόσωπα, πολιτικές και καταστάσεις ο χρόνος θα το κρίνει. Το πολιτικό σύστημα, αυτή καθ’ αυτή η πολιτική δεν βιώνουν μια απλή κρίση. Βρίσκονται στη δίνη μιας μεγάλης ανατροπής. Όλοι ομολογούμε ότι έκλεισε εδώ και καιρό ο κύκλος της Μεταπολίτευσης. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι έκλεισε από μόνος του. Δεν τον κλείσαμε εμείς με την πολυπόθητη υπέρβαση. Και η ιστορία διδάσκει ότι στην πολιτική κάθε τι που κλείνει από μόνο του, κλείνει με τρόπο δραματικό. Αυτό που ζει σήμερα η κοινωνία και αντανακλάται στο πολιτικό και στο κομματικό σύστημα είναι κάτι «νέο» κάτι διαφορετικό. Και είναι κρίμα που ακόμη δεν μπορέσαμε να το σκιαγραφήσουμε έστω και σε χοντρές γραμμές. Η εξέλιξη της Μεταπολίτευσης ήταν από την αρχή ως το τέλος του ιστορικού κύκλου συνυφασμένη με το ΠΑΣΟΚ και την πορεία του. Τώρα που ο κύκλος έκλεισε, τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ;
Υπάρχουν τέσσερα τουλάχιστο εντελώς καινούρια στοιχεία που σημαδεύουν την αρχή της νέας εποχής και για τα οποία οι απαντήσεις μας λειψές και ανολοκλήρωτες καταντούν παραδοσιακές και ξεπερασμένες. Στο πρώτο απ’ αυτά τη δομική κρίση που βιώνει σήμερα ο χρηματοπιστωτικός και αεριτζίδικος καπιταλισμός των ασύδοτων αγορών, η απάντηση μέχρι τώρα δεν ξεπερνά τις νεοφιλελεύθερες
Σύμφωνα με τον ιστορικό ιδρυτή του Κινήματος μας, τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε για να υπηρετήσει το λαό και την πατρίδα του». Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαδρομής μας, αυτό το κρατάει ζωντανό και ελπιδοφόρο και τώρα και στο μέλλον.
Η ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία, η δημοκρατία, η κοινωνική αλλαγή διαχρονικές αξίες και στόχοι που είναι συνυφασμένη με τη φυσιογνωμία μας είναι εξόχως επίκαιροι και στη νέα ιστορική φάση που έχει εισέλθει η χώρα.
Στον ορυμαγδό των κραυγών που απαξιώνουν την πολιτική και του πολιτικούς, που αποσαρθρώνουν τους θεσμούς, που ποινικοποιούν συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο και τα κόμματα της μεταπολίτευσης, οι εθνικοί αντιπρόσωποι στέκονται συχνά αμήχανοι και άβουλοι. Η κρίση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, απόρροια των αδιέξοδων του πολιτικού συστήματος, απεικονίζεται ανάγλυφα στην εικόνα του Κοινοβουλίου και στην καθημερινότητα των βουλευτών. Συναντώνται φαινόμενα αναχωρητισμού ακόμη και από νεοεκλεγέντες βουλευτές. Κυριαρχούν διαχειριστικές λογικές. Εκφράζονται πρακτικές που προδίδουν προσωπική ανασφάλεια εξ’
Αυτούς τους δύσκολους καιρούς κανένας από όσους κουβαλάμε στους ώμους μας ένα έστω μερίδιο ευθύνης δεν έχει το δικαίωμα της σιωπής. Το ερώτημα δεν είναι αν θα διαλυθεί ή θα επιβιώσει ένα πολιτικό σύστημα που στην πράξη καταρρέει κάτω από την αδυναμία του να λύσει προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε . Ούτε αν κάποιοι από μας ή και όλοι μας οδηγηθούμε στο περιθώριο της ιστορίας. Λίγο ενδιαφέρει. Το ερώτημα είναι αν η πολιτική μπορεί να αποκτήσει ξανά ήθος και κύρος, αν η δημοκρατία μπορεί να αποκτήσει αναγεννητική πνοή. Αυτό αφορά την προοπτική της χώρας και τη ζωή των πολιτών.
TO ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ: ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
Η δραματική έκκληση του Πρωθυπουργού και τα μέτρα που ανακοίνωσε σε συνάρτηση με τη θετική επιβεβαίωση του Προγράμματος Σταθεροποίησης και
Ανάπτυξης από τα ευρωπαϊκά όργανα δίνουν στο 2010 το μέτρο της κρισιμότητας ενός χρόνου- κλειδί στην πορεία της χώρας. Μια έκκληση που βρήκε τους αγρότες