Άρθρα

Η πρόταση για μετεκλογική Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ευρείας πολιτικής συναίνεσης και της μέγιστης δυνατής κοινωνικής αποδοχής, είναι η μοναδική εγγύηση ότι ο τόπος και ο λαός μπορούν να βγουν από την περιδίνηση της κρίσης και των μνημονίων.

Οι προϋποθέσεις για το σχηματισμό μια τέτοιας Κυβέρνησης είναι σχεδόν αυτονόητες. Πρόκειται για πολιτική Κυβέρνηση με όλη τη σημασία της λέξης. Την συναπαρτίζουν οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου. Τη στελεχώνουν τα κατά τεκμήριο αξιοκρατίας στελέχη των συμβαλλόμενων χώρων. Στηρίζεται σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία «συνταγματικού τύπου». Έχει χρονικό ορίζοντα τουλάχιστο μέχρι τη λήξη του μνημονίου. Συγκροτείται στη βάση ενός Κοινού

Η λεόντεια συμφωνία που η χώρα αναγκάστηκε να συνάψει με τους εταίρους μας για να προλάβει την ολική χρεοκοπία και την εθνική τραγωδία σηματοδοτεί και το οριστικό τέλος ενός μεγάλου ιστορικού κύκλου. Η σημερινή υπογραφή του Πρωθυπουργού στο 3ο κατά σειρά μνημόνιο είναι η τελική πράξη του.

Καθοδόν προς την κάλπη, ζαλισμένοι από το θόρυβο των προεκλογικών υποσχέσεων, αντιπαραθέσεων και διαξιφισμών, οι πολίτες συναισθάνονται τη βουή των επερχόμενων γεγονότων. Ξέρουν ότι η επόμενη μέρα θα σημαδέψει τη χώρα, το πολιτικό σύστημα, τη ζωή μας με αλλαγές, ανατροπές και ανακατατάξεις. Ένα είναι βέβαιο. Τίποτε δεν θα μείνει στάσιμο. Η θα ανοίξει νέος δρόμος και θα πάμε μπροστά ή θα ξεθεμελιώσουμε ότι απέμεινε και ότι κερδήθηκε στο δρόμο της επιστροφής.

Άρθρο στην εφημερίδα ”Real News”

Η τραγωδία που βιώνει ο προοδευτικός δημοκρατικός χώρος – αυτός που συμβατικά ονομάζουμε Κεντροαριστερά – είναι ότι ενώ διαθέτει μια δεξαμενή εν δυνάμει πλειοψηφική και μια ισχυρή θεσμική και κοινωνική δικτύωση που θα μπορούσαν να αναδείξουν μια προοδευτική Κυβέρνηση, έχει ισχνή και κατακερματισμένη κομματική και εκλογική εκπροσώπηση. Το εγχείρημα της Ελιάς αποσκοπούσε ακριβώς να γεφυρώσει αυτό το χάσμα ως πρώτο βήμα. Δεν κατέστη δυνατό γιατί εξαρχής συνάντησε την αντίθεση της ΔΗΜΑΡ και του οικολογικού χώρου. Έμεινε κλεισμένο εντός και πέριξ των τειχών του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο δεν έπεσε στο κενό. Σήμερα μετά τις εκλογές και το αποτέλεσμα τους ανοίγεται ξανά ένας νέος κύκλος.

Το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε την ευκαιρία σε όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου πλην ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ να θεωρήσουν τον εαυτό τους κατά κάποιο τρόπο νικητή. Στην πραγματικότητα, όμως, πλην της Χρυσής Αυγής δεν υπάρχει νικητής. Η λαϊκή ετυμηγορία επικύρωσε, επιδείνωσε και κορύφωσε την κρίση του πολιτικού συστήματος και των αντιπροσωπευτικών διαδικασιών. Παρά την πόλωση και τη μετατροπή των ευρωεκλογών σε πολιτική αναμέτρηση για το «που πάει ο τόπος;» ο λαός δεν συναίνεσε σε πλειοψηφική πρόταση. Αποδοκίμασε και τη στρατηγική του success story και τη στρατηγική της εφόδου των λεγομένων αντιμνημονιακών δυνάμεων. Δεν συνιστά ηγεμονεύουσα πρόταση ούτε το 30,73% του κυβερνητικού συνασπισμού, ούτε, πολύ περισσότερο το 26,58% του ΣΥΡΙΖΑ.

Κανένα κόμμα, κίνηση, ομάδα ή πρόσωπο δεν έχει δικαίωμα να ταυτίζει τον εαυτό του με τη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, ιδιαίτερα όταν αδυνατεί να εκφράσει υπαρκτό ρεύμα στη λαϊκή της βάση. Η ανασυγκρότηση είναι δυνατή μόνο μέσα από διαδικασίες βάσης και αυτοοργάνωσης.

Επειδή, όμως, οι ευρωεκλογές είναι αύριο κιόλας υπάρχουν δυο απαρέγκλιτες προϋποθέσεις για την επιτυχία του εγχειρήματος:
Πρώτο, η δημοκρατική νομιμοποίηση του ευρωψηφοδελτίου στο σύνολο του και ιδιαίτερα του επικεφαλής που δεν μπορεί να είναι προϊόν συναλλαγής αλλά ανοιχτής λαϊκής ετυμηγορίας. Και δεύτερο, η επίμονη προσπάθεια να συστρατευτούν όλες οι δυνάμεις του χώρου με θεσμικό τρόπο συμπεριλαμβανομένης της ΔΗΜΑΡ και κάθε άλλης κίνησης που αναπτύσσεται σήμερα, στον κατακερματισμένο χώρο της κεντροαριστεράς.

Γι’ αυτό, ας υποστολεί η αμετροέπεια και η προσωπική φιλοδοξία και ας περισσέψει ο αμοιβαίος σεβασμός και η συλλογικότητα.