Άρθρα

Κεντροαριστερά: ενότητα με όρους κοινωνίας
 
Να, λοιπόν, που φθάσαμε προ των πυλών του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Η προσυνεδριακή διαδικασία δεν διεκδικεί δάφνες. Η αναγκαία αυτοοργάνωση ούτε καν ξεκίνησε. Ο πολιτικός διάλογος στις περιπτώσεις που επιχειρήθηκε έμεινε στα τετριμμένα. Οι οργανωτικές πρακτικές από «παραδοσιακούς» και «νεωτεριστές» πατούν  σε παλιά ξεπερασμένα χνάρια. Στελέχη φιλόδοξα που περισσότερο προφυλάσσουν και προβάλλουν τον εαυτό τους παρά τις θέσεις τους ψάχνουν ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους. Αγώνας πολιτικής επιβίωσης; Ίσως, είναι θεμιτός.

egiakoumis.gr

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις επικυρώνουν το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών (σαφώς πάνω από το 60 %) διαπιστώνει την ύπαρξη « πολιτικού κενού» στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Όσοι από μας, εκφράζουμε την αγωνία μας για την αυθυπαρξία, την ενότητα και την προοπτική της κεντροαριστεράς, σίγουρα δεν είχαμε στραμμένο το βλέμμα μας σε δημοσκοπικά ευρήματα αλλά στην πραγματική ιστορία του τόπου.

Ώρα να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές.
Στις στιγμές που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιστορία κανένας μας δεν μπορεί να σωπαίνει ή να κρύβεται σε παιχνίδια επίρριψης και επιμερισμού ευθυνών ή να  δραπετεύει με εφήμερους εντυπωσιασμούς ή να εξορκίζει το παρελθόν με κινήσεις «ανανέωσης» χωρίς βάθος. Ιδιαίτερα αυτούς τους καιρούς όπου ηττημένοι ηθικά, πολιτικά, στρατηγικά ζούμε την συντονισμένη προσπάθεια διαδοχικής αποκαθήλωσης του παραδοσιακού «παλιού ΠΑΣΟΚ», του ΠΑΣΟΚ της περιόδου του «εκσυγχρονισμού» και εσχάτως του ΠΑΣΟΚ της περιόδου των μνημονίων. Αποκαθήλωση που παρά τα επί  μέρους δίκαια που ενέχει σε ότι αφορά πρόσωπα και πρακτικές στη γενίκευση της είναι ιστορικά άδικη και μεροληπτική

Στη δίνη μιας πρωτοφανούς οικονομικής, πολιτικής και ηθικής κρίσης, το πολιτικό οικοδόμημα της Μεταπολίτευσης συγκλονίζεται συθέμελα και ουσιαστικά  καταρρέει.

H αποτίμηση μιας σαραντάχρονης σχεδόν εποχής πρέπει να είναι ακριβοδίκαιη καθώς ο δραματικός της επίλογος, μεσούσης της  κρίσης, δεν πρέπει να συσκοτίσει ένα πρωτοφανές για τη νεότερη ελληνική ιστορία επίπεδο δημοκρατικών κατακτήσεων και ευημερίας. Ο απολογισμός μας οφείλει να συνεισφέρει στην ιστορική μας αυτογνωσία. Να αναχθεί πάνω από θριαμβικές ή ισοπεδωτικές κορώνες του συρμού, να αποδώσει ουσιαστικές πολιτικές ευθύνες σε πρακτικές, πρόσωπα και καταστάσεις  και έτσι να γίνει μέρος μιας

Πρόσφατα ο τόπος σύρθηκε σε δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα πρωτοφανές και άκρως αποκαλυπτικό περιβάλλον. Σε πλήρη αντίθεση με το 2009,  κανείς δεν είχε το δικαίωμα να πει «δεν γνώριζα». Όλοι γνωρίζαμε και τη θέση της χώρας και τις δεσμεύσεις μας και το μέγεθος της κρίσης και τον κίνδυνο ολικής κατάρρευσης.

Στην εποχή των μεγάλων και αυτοδύναμων κομματικών «αυτοκρατοριών» από την αρχή της δεκαετίας του 2000, διεκδικώντας τις ριζικές ανατροπές στο πολιτικό σύστημα, μίλησα για την Κυβερνώσα Αριστερά. Υπονοώντας  όχι μόνο την αναγκαία πλουραλιστική πολιτική έκφραση στο πλαίσιο μιας παράταξης αλλά και τις κοινωνικές αναφορές της. Τη σύγκλιση των δυνάμεων που μπορούν να