Βουλή

(εισηγητής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης)

Γύρω μας σκάνε αλλεπάλληλες τρομοκρατικές πράξεις, γίνονται πραξικοπήματα, η περιοχή αποσταθεροποιείται. Η Ευρώπη στέκεται αμήχανη μπροστά στα προβλήματα, στις ασύμμετρες απειλές. Αδυνατεί να απαντήσει, δεν έχει στρατηγική. Στην Ελλάδα τα λουκέτα και οι άνεργοι πληθαίνουν, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται δραματικά, οι φόροι γίνονται δυσβάσταχτοι, οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί τινάζονται στον αέρα. Σε ένα κόσμο ταραγμένο, σε μια Ευρώπη φοβική, σε

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όπως θα έχετε αντιληφθεί δεν παίρνω συχνά τον λόγο σε αυτήν τη Βουλή. Θέλω να πιστέψετε ότι το κάνω με πλήρη συναίσθηση του χρέους και της ευθύνης μου ως εθνικού αντιπροσώπου. Ούτε με θέλγει και πολύ περισσότερο δεν με εμπνέει ο τρόπος που υπηρετούμε την πολιτική στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της μεταπολιτευτικής διαδρομής που βρίσκεται σήμερα η χώρα.

Δεν αντιλαμβάνομαι τον φανατισμό, τη σκιαμαχία για τα παρελθόντα, τη διελκυστίνδα για τα παρόντα, την άγνοια για τα μελλούμενα. Δεν αντιλαμβάνομαι τον ενθουσιασμό μιας ευκαιριακής Πλειοψηφίας που διαβάζει την πραγματικότητα μέσα από σπασμένο και παραμορφωμένο καθρέφτη, που βαπτίζει το κρέας, ψάρι και πορεύεται αμέριμνη.

Τον λόγο έχει ο κ. Σκανδαλίδης από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για δεκαπέντε λεπτά.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ: Ευχαριστώ πολύ, κυρία Πρόεδρε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι εκλογές είναι πολύ πρόσφατες και μοιραία κανείς συνδυάζει τη στρατηγική με την τακτική μιας κυβέρνησης. Στις προγραμματικές δηλώσεις ακούσαμε τη στρατηγική και τους στόχους για τα επόμενα χρόνια, τέσσερα όπως λέει ο Πρωθυπουργός με επίταση. Με τον Προϋπολογισμό του Κράτους για το 2016 υποτίθεται ότι μαθαίνουμε την πρακτική υλοποίηση αυτής της στρατηγικής, δηλαδή το πρώτο μεγάλο βήμα.

Στους ταραγμένους καιρούς μας η επιστροφή στο παρελθόν δεν έχει κανένα νόημα να γίνεται με παρωχημένες επετειακές εκδηλώσεις και κομπορήμονες λόγους. Πολύ περισσότερο δεν έχει νόημα οποιαδήποτε προσπάθεια ιδιοποίησης από παρατάξεις ή κόμματα. Επέτειος όπως αυτή που σήμερα τιμούμε απαιτεί ιστορική ευθυκρισία και μέτρο. Μας βοηθά και η χρονική απόσταση από τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Στο παρελθόν γυρίζουμε για να αντλήσουμε δύναμη. Η μνήμη είναι δύναμη μόνο όταν γονιμοποιεί και επικυρώνει ως διδαχή την πράξη μας για το σήμερα και το αύριο του τόπου.

ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ; 

Έχω την εντύπωση ότι η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά λειτουργεί ως ένας αμοιβαία επωφελής αντιπερισπασμός στο επίπεδο των πολιτικών εντυπώσεων

Όλοι καταλαβαίνουν ότι η Κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει από την εκκένωση του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, ούτε καν από τις απαράδεκτες καντρίλιες  της τροϊκας απέναντι στις οποίες έπρεπε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πάρει θέση

Όλοι καταλαβαίνουν ότι στις μέρες που γίνεται η διαπραγμάτευση με την τροϊκα και πριν αποφασιστεί ο προϋπολογισμός του ’14 γεγονότα που θα καθορίσουν την πορεία της χώρας τον επόμενο ακόμη κρισιμότερο χρόνο δεν έχει νόημα μια εφ’ όλης της ύλης αναμέτρηση, μιας και οι επιμέρους μάχες δόθηκαν μέχρι τώρα σε κάθε θέμα χωριστά

* Πρέπει να πω ότι η δουλειά που έκανε αυτές τις μέρες η Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ και η παρέμβαση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης επέφεραν κάποιες λίγες μεν αλλά ουσιώδεις βελτιώσεις στο σχέδιο Νόμου. Ελπίζω ότι και η σημερινή συζήτηση θα οδηγήσει τους Υπουργούς να αποδεχτούν έστω και την τελευταία στιγμή προτάσεις που οι συνάδελφοι ανεξάρτητα από κομματική προέλευση καταθέτουν.

Πρέπει, όμως, παράλληλα να πω ότι οι όποιες βελτιώσεις δεν αλλάζουν την εικόνα και την ουσία του νομοσχεδίου το οποίο αποτελεί ένα ακόμη προϊόν κοπτικής –ραπτικής.

* Εδώ και μια δεκαπενταετία αλλάζουμε το κράτος, το μεταρρυθμίζουμε, το επανιδρύουμε. Κουράστηκε ο κόσμος να μας ακούει. Σχέδια επί σχεδίων, νομοσχέδια επί νομοσχεδίων, νέοι θεσμοί ημιτελείς και ανολοκλήρωτοι. Στόχος να γίνει η Ελλάδα σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Η πολιτική των Κυβερνήσεων; Ράβε – ξήλωνε.

Πως φθάσαμε ως εδώ

Εδώ και τρία χρόνια η χώρα βιώνει μια συγκλονιστική κρίση χρέους. Στην αρχή αυτής της κρίσης, τι πιο φυσιολογικό, η κυβέρνηση ζήτησε τη συνδρομή των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πρώτο μνημόνιο φάνταζε τότε η μόνη λύση για την απρόσκοπτη χρηματοδότηση της χώρας και την αποφυγή μιας άτακτης χρεωκοπίας. Ήταν άλλωστε θεμελιώδης προϋπόθεση για την εκδήλωση της διεθνούς και κοινοτικής αλληλεγγύης. Για να είμαστε ειλικρινείς, σε εκείνο το στάδιο υποτιμήθηκε το βάθος της κρίσης και παραγνωρίστηκε το υφεσιακό αποτέλεσμα της λιτότητας. Κι όμως, έπρεπε να το γνωρίζουμε. Καμιά δημοσιονομική κρίση δεν ξεπεράστηκε μόνο με λιτότητα και ανελέητη φτωχοποίηση του λαού. Το πρώτο μνημόνιο απέτυχε όχι μόνο γιατί εμείς δειλιάσαμε

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα πριν ξεκινήσω την ομιλία μου να πω μια κουβέντα σε σχέση με την εικόνα της Βουλής.
Πιστεύω ότι μια κρίσιμη συζήτηση, όπως αυτή που κάνουμε αυτές τις μέρες για τον Προϋπολογισμό της χώρας, έναν Προϋπολογισμό που ουσιαστικά η εφαρμογή του, η υλοποίησή του θ’ αποτελέσει τον κρισιμότερο παράγοντα της εξόδου της χώρας από την κρίση και της μετάβασης σε πλεονάσματα μέσα στο 2012, ένας Προϋπολογισμός με τεράστια εθνική σημασία, η εικόνα της Βουλής δείχνει ακριβώς την κρίση του πολιτικού συστήματος, την κρίση της πολιτικής που μετατρέπεται πάρα πολύ γρήγορα σε κρίση της ίδιας της αντιπροσωπευτικής και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Νομίζω ότι κανένας εχέφρων συνάδελφος και καμία συναδέλφισσα δεν μπορεί να μείνει σιωπηλή απέναντι σ’ αυτή την ανάγκη να φωνάξουμε όλοι μαζί ότι είμαστε παρόντες με ευθύνη απέναντι στη χώρα για να δώσουμε απαντήσεις σε κρίσιμα προβλήματα, εάν θέλουμε οι πολίτες να μας ξανακοιτάξουν στα μάτια και να μη μας πετροβολούν.

Θέλω αυτές τις δραματικές ώρες να συμμεριστώ την αγωνία, την έκπληξη και την οργή των Ελλήνων πολιτών. Σ’ αυτά που προχθές προστέθηκε η ύβρις και εχθές η χλεύη.
Πόσο πόνο και πόση οργή μπορεί να προκαλεί μια πολιτική τάξη που μπροστά στον κίνδυνο να βυθιστεί η χώρα στην περιδίνηση της δημοσιονομικής χρεοκοπίας, αυτή είναι αδύνατο να συμφωνήσει για το τι είπε, για το τι ήθελε να πει και για τι πραγματικά εννοούσε;
Πόσο πόνο και πόση οργή μπορεί να προκαλεί μια πολιτική τάξη που σκανδαλωδώς αδυνατεί να «κεφαλαιοποιήσει» τις τρομερές, τις επώδυνες θυσίες του Λαού μας για τη σωτηρία της Πατρίδας;
Πόσο πόνο και πόση οργή μπορεί να προκαλεί μια πολιτική τάξη που στη μεγαλύτερη κρίση των καιρών μας, βλέπει την κρίση ως χρηματιστήριο ιδεολογιών, κομματικών ή προσωπικών στρατηγικών;
Δυστυχώς, πρέπει να ομολογήσω ότι σε αυτή την πολιτική τάξη, σε αυτό το πολιτικό σύστημα αξίζουν κάθε μομφή, κάθε σταγόνα απ’ το πικρό ποτήρι  της επικείμενης και διαφαινόμενης κατάρρευσης. Και να είστε βέβαιοι ότι αυτό το πικρό ποτήρι θα το πιούμε όλοι, ακόμη και αυτοί που προσδοκούν εφήμερα ψηφοθηρικά κέρδη στις επόμενες εκλογές.